Our story

Gevangen

Nadat het gerinkel opgehouden was zijn we gaan kijken. "Nou weer een ruit gesneuveld en een briefje het word haast normaal." "Ja je zou het wel zeggen." Shusei stond naast me en pakte het briefje tussen de troep vandaan.

Berijd je voor tot nu toe is er niks ergs geweest en tja ik kan toch niet toestaan dat je mijn lief bij je houd dat gaan we is veranderen en oh ja die Chiaki daar heb ik ook nog een verrassing voor.

Dit klonk als een serieuze dreiging maar we konden er weinig mee de politie had de aandacht op ons verslapt omdat er niet veel meer gebeurde behalve die briefjes. "Ik maak me geen zorgen over wat ze met mij wil Shusei, meer wat ze met Chiaki wil ik bedoel hij heeft niks gedaan." Shusei liep naar een stoel en ging zitten. "Ik weet het ook niet maar ik maak me meer zorgen om jou. Hij is een man hij kan wel voor zichzelf zorgen maar jij bent kwetsbaar je bent een vrouw. Vergeet niet dat wij vaak naar de sportschool gaan jij niet je loopt meer gevaar dan Chiaki, hoewel we hem wel moeten waarschuwen." Ik vond het lief dat hij me wilde beschermen maar ik kon me heus wel verweren. "Shu ik waardeer dat je me wil beschermen maar.." hij trok me naar zich toe en fluisterde. "Ik wil je niet kwijt. Ik wil mijn relatie niet door haar laten verpesten. Ik hou van je en ik doe alles voor je dat betekend dat ik je ook bescherm en vergeet niet wat er had kunnen gebeuren in die steeg. Toen heb ik je ook beschermd omdat je dat zelf niet kon en omdat ik je altijd zal beschermen ik zal je geven wat je wilt. Ik hou van je en ik wil je niet kwijt vergeet dat nooit." Hij had zojuist zijn ware gevoel uitgestort iets wat veel mannen niet kunnen hij wel. Het raakte me hij gaf zoveel om me en ik om hem. Terwijl we zo tegen elkaar aanzaten voelde ik tranen opkomen gewoon van onmacht over mijn leven. Hij veegde met zijn vingertoppen mijn tranen weg. "Je mag huilen voor mij hoef je je niet sterk te houden je bent gevoelig dat weet ik en alles mag teveel worden als je er maar voor zorgt dat je niet breekt." "Bedankt dit had ik even nodig enne ik hou ook van jou." We glimlachte naar elkaar en de deur ging open weg mooi moment hoewel ik dit altijd in mijn herinneringen zal houden. Yuzu kwam de kamer in keek ons aan en glimlachte. "Sorry maar ik moet weer is gaan mijn manager belde en er is weer werk aan de winkel dit keer in Amerika." "Oh Amerika dat is een eindje weg." Yuzu glimlachte weer. "Jep met tijdverschil denk niet dat we contact kunnen houden maar als ik weer in de buurt ben zal ik langskomen enne op jullie bruiloft zorg ik dat ik hier ben." Hij knipoogde en verliet de kamer. Shusei en ik keken elkaar verbaasd aan. Ik heb nog helemaal niet aan trouwen gedacht niet dat we echt normaal hebben geleefd tot nu toe en... Die gedachte versomberde me we zullen nooit kunnen trouwen. Behalve als onze ouders uit elkaar zouden gaan Shusei zou nooit de goedkeuring van mijn moeder krijgen. Vandaag hadden we afgesproken met de jongens want het artikel over Yuzu was een groot succes geworden en dat gingen we vieren. Samen met Minato en Shusei stapte ik café 't Hoekje binnen. Benjamin begroette ons en bracht ons naar onze vaste tafel waar ook Alex, Chiaki en Kaoru al zaten. Ik ging naast Alex zitten en Shusei zat aan mijn andere kant. Het was best wel raar dat Alex zo goed met ons overweg kan want hij is wel veel ouder dan wij. Alex is namelijk 38 jaar, Kaoru is 26 jaar, Minato is 22 jaar, Chiaki is 21 jaar en Shusei is 22 jaar. Maar goed eigenlijk is het wel leuk dat je zo goed met je baas overweg kan. Shusei had net aan Chiaki verteld over het briefje en Chiaki was toch wel geschrokken. We hadden niemand iets verteld over dat ze ook iets voor mij voorbereide. Alex begon ineens tegen mij te praten. "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" "Oh wel goed hoor." Ik zag Alex een soort van liefkozend naar mij kijken niet op de manier van verliefd maar anders. "Ik weet volgens mij nog niet zo heel veel van je. Ik bedoel over je familie en dat soort dingen, over de jongens weet ik dat wel." Ik was een beetje overdonderd Alex interesseerde zich ineens voor mij waarom? "Nou mijn vader is dood en mijn moeder heeft sins kort een nieuwe vriend. Ik woon op mezelf en verder ben ik niet erg interessant." Hij keek me pijnzend aan. "Hoe heten je ouders?" Waarom wil hij eigenlijk over mijn familie weten? "Mijn moeder heet Charlotte en mijn vader heet Brandon." Ik zag verwarring op zijn gezicht maar ik kreeg de tijd niet om daar over na te denken want Chiaki begon tegen me te praten. "Sas heb je eigenlijk nog iets gehoord van haar." Natuurlijk wist ik wie hij bedoelde maar ik kon moeilijk zeggen dat ze me constant lastig valt. "Nee als we het over dezelfde persoon hebben maar ik moet even naar de wc tot zo." Gelijk stond ik op hem geen kans geven om er verder over te praten. Het was niet gelogen ik moest echt naar de wc. Nadat ik uit het toilet kwam werd ik ineens naar achteren getrokken met een hand voor mijn mond. Ik spartelde tegen maar de man was te sterk. Uiteindelijk beet ik in zijn hand en hij vloekte waardoor ik de kans kreeg om keihard te gillen. Het bezorgde me en harde klap in mijn gezicht maar ik zag Shusei de hoek om komen. "Shu! Help!" De man haalde me verder van hem vandaan ik zag dat Shusei achter ons aan kwam gerend maar hij was te laat. De man duwde me een auto in. Inmiddels had hij me vast gebonden in een stoel. En snik verliet mijn mond ik wist dat zij hier achter zat en ik was bang wat wil ze met me. Mijn hoofd had het antwoord al gevormd maar mijn hart wilde het niet geloven. Ze wilde me dood dat wilde ze de hele tijd al nu had ze vrij spel Shusei was er niet om me te beschermen. Opeens drong tot me door dat ik moest zien te ontsnappen. Voordat ik een ontsnappings plan had bedacht stopte de auto al. Ik had gezien dat we een loods in gingen. Nu werd ik echt bang zo afgelegen niemand zou me hier vinden niemand zou me kunnen helpen. Hou je hoofd erbij Sas! De man voerde me mee naar binnen waar hij me in een kamer bracht met niks meer dan twee ringen aan de muur en een raam met tralies. De vloer was van beton en voelde koud en hard aan net als de muur. De man had me met mijn handen op mijn rug aan een ring aan de muur gebonden. Ook mijn voeten waren vast gebonden. De man verliet de kamer zonder ook maar iets gezegd te hebben. Ik zuchtte waar was ik terecht gekomen? Wat ging er gebeuren? Dat laatste wilde ik niet weten. Ik hoorde een onheilspellend gelach door de lege kamer klinken het bezorgde me intens veel kippenvel. Van mijn tenen tot hoofd het gelach klonk nogmaals. Er kwam een schaduw dichterbij. Nog even en ik wist wie ze was....