Our story

Welkom thuis

Een aantal weken later lag ik nog steeds in het ziekenhuis. De dokters hadden gezegd dat ik snel naar huis mocht maar dat ze zeker wilde weten dat alles goed zou gaan in mijn eentje omdat ze dachten dat ik alleen woonde. Het was bezoekuur en mijn moeder zat aan mijn bed. ''Ik ben blij dat Shusei in hetzelfde huis woont als jij dan kan hij nog voor je zorgen.'' ''Ja mam ik vind dat ook fijn maar ik kan me prima zelf redden.'' Ze schudde haar hoofd. ''Nee lieverd ik kom een paar keer langs als je naar huis mag.'' Ik probeerde een uitvlucht te vinden want het zou kunnen dat ze Shusei en mij dan samen zag dat zou echt erg wezen. ''Nee het hoeft echt niet ik wil ook gaan werken dus misschien ben ik dan helemaal niet thuis.'' Nu schudde ze weer haar hoofd. ''Nee je kan niet gaan werken je bent dan nog niet helemaal beter en al dat overwerken wat je altijd doet kan echt niet.'' Ik ben ook koppig, ik wil werken anders verveel ik me dood. ''Ik ga gewoon werken anders vraag ik wel aan Alex of ik wat eerder naar huis mag tot ik volledig hersteld ben.'' Om een of andere reden verstijfde en keek ze moeilijk toen ik die zin zei. ''Nou ja ik denk dat je nu weer moet rusten lieverd ik ga maar weer is.'' Ze verliet mijn kamer en liet mij peinzend achter. Als het over mijn werk gaat of mijn vrienden gaat ze ineens raar doen. Er klopte iemand op mijn deur en toen de deur open ging zag ik Shusei's hoofd om de hoek komen. ''Hey.'' Hij kwam glimlachend op me aflopen met een grote bos bloemen. ''Hoi deze zijn voor jou.'' Ik verstopte mijn blozende gezicht in de bloemen ze roken heerlijk. ''Dankje, hoe gaat het thuis?'' Hij haalde zijn hand door zijn haar. ''Nou ik mis zeker je eten wel want ik kan nog steeds niet koken en verder het is geen enorme rotzooi.'' ''Ik hoop echt dat ik snel naar huis mag ik voel me prima en ik verveel me hier.'' Er brak een glimlach door op zijn gezicht. ''Eigenlijk kwam ik omdat ik je op kom halen, je mag naar huis.'' Even was ik sprakeloos. ''En dat heb je gewoon niet gezegd!'' Ik sprong uit bed en begon mijn kleren aan te trekken. Er zaten van die vervelde lintjes op mijn rug waar je dus niet bij kunt. Ik voelde hoe Shusei de lintjes uit mijn handen nam en ze begon vast te knopen op mijn rug. Ze vingers raakte of en toe mijn rug waarna er een tinteling door mijn lijf ging. ''Zo we kunnen gaan.'' Hij duwde me zachtjes richting de deur. Ik bedacht dat ik wel tegen hem moest zeggen dat ik gewoon wilde gaan werken want anders zou hij morgen niet op mij wachten. ''Ik wil morgen gewoon weer werken en jij houdt mij niet tegen.'' Hij begon te lachen. ''Ik had niet anders verwacht trouwens het is echt anders zonder jou op werk iedereen is een beetje van slag.'' Ik had niet gedacht dat hij me zo goed zou kennen. Inmiddels waren we thuis gekomen. Uitgelaten rende ik het huis in ik had het zeker gemist dat ziekenhuis mis ik zeker niet. Shusei kwam achter mij het huis binnen en ik vloog hem om zijn hals gewoon omdat ik zo blij was weer thuis te zijn. Hij keek eerst verbaasd maar daarna sloot hij zijn armen om mij heen. ''Wat heb je eigenlijk aan mijn moeder verteld ik bedoel dat ik in het ziekenhuis in coma lag.'' ''Dat je geschept bent door een vrachtwagen.'' Nee dat had hij niet toch? Daarom dat ze dat zei over mijn vader. ''Shu... Heb je ooit gehoord hoe mijn vader dood is gegaan?'' Hij schudde zijn hoofd. ''Ik zal het je vertellen mijn vader was ernstig ziek en had niet lang meer te leven op een dag fietste hij over straat en een vrachtwagen zag hem te laat. Hij had het kunnen redden maar door zijn ziekte was hij niet sterk genoeg en ging dood maar de aanleiding was de vrachtwagen.'' Ik zag dat hij geschrokken was. ''Ohw wat ben ik dom geweest als ik dit geweten had had ik iets anders verzonnen om aan je moeder te vertellen.'' "Ach het geeft niet het is ongeveer tien jaar geleden maar mam is er nog altijd niet helemaal over heen." Hij keek een beetje ongemakkelijk ik snap ook wel dat je niet weet hoe je moet reageren op zoiets. "Hey trek het je niet aan jij hebt je moeder verloren ik mijn vader het is hard om te zeggen maar zonder dat hadden wij elkaar nooit op deze manier samengeleeft." Hij glimlachte flauw. "Weet je van mijn moeder zei is niet dood ze heeft ons in de steek gelaten ze is gewoon weggegaan. Het ergste is nog dat ze mij nooit gewild heeft en daarom is ze ook weggegaan." Dat is echt heel erg hij was een ongewenst kind. "Maar je vader houdt wel van je en ik ook." "Ja dat weet ik maar je hebt toch een speciale band met je moeder dat miste ik altijd al ik heb haar nooit gekend. Er was wel een andere vrouw ze was een vriendin van mijn vader. Ze heette volgens mij Cecile en ze had twee kinderen een jongentje en een meisje zij was ook alleen. Ik heb nooit begrepen wat er met haar gebeurd is en ook niet met de kinderen. Cecile was ineens verdwenen en haar kinderen werden geadopteerd door haar beste vriendin. Trouwens het jongetje en meisje hadden allebei een andere vader maar geen van de vaders is gevonden. Weet je ik zit er toch wel een beetje mee ik moet het toch is aan mijn vader vragen." Ik had al die tijd niks gezegd omdat hij gewoon in zijn eigen verhaal was opgegaan maar het is wel een triest verhaal ook voor die andere kindjes die hadden helemaal heen ouders meer. Ik ga het uitzoeken voor Shusei. Ineens zag ik pretlichtjes in zijn ogen verschijnen. Uh oh dat kan niet goed wezen. Langzaam kwam hij op me af lopen terwijl ik naar achteren liep struikelde en op zijn bed viel. Hij hing boven me. "Klaar of niet dit is veel te lang geleden." Mijn hart begon wild te kloppen bij zijn woorden ik wist wat hij wilde. Hij boog zich voorover en kuste me waar hij kon. Het was een geweldige nacht vol passie en liefde. Het voelde heerlijk zo zweverig dat was zijn effect op mij.