Our story

Wie zijn mijn ouders dan?!

Het was rond 1 uur en ik was al super zenuwachtig. Wat zou mijn moeder me te vertellen hebben. Ze zei dat het heel belangenrijk is en dat ik haar misschien wel ga haten voor het niet eerder vertellen. Nog een uur dan weet ik het... Shusei werd helemaal gek van mij omdat ik rondjes door het huis liep. Ik ging even tv kijken en nu was het tijd om weg te gaan. Even later zette ik mijn auto op slot en liep nerveus naar de voordeur. Voor ik aan kon bellen deed mijn moeder de deur open ze was duidelijk ook gespannen. Samen liepen we naar de woonkamer waar mijn moeder al thee voor ons had neergezet. We keken elkaar een beetje ongemakkelijk aan. Ergens weet ik dat dit gesprek belangenrijk is voor meerdere mensen. Mijn moeder schraapte haar keel en begon te vertellen. ''Sasja ik weet niet hoe ik dit subtiel moet zeggen want eigenlijk kan dat niet want er is iets heel belangenrijks dat je moet weten. Je bent niet mijn biologische dochter ik heb je alleen geadopteerd van een hele goede vriendin want jou echte moeder was ernstig ziek en dat wist ze niet dus voor ze dood ging vroeg ze mij of ik haar kinderen groot wilde brengen. je moet weten dat je ook nog een half broer hebt. En voor je aan mij gaat vragen wie dan je vader is dat weet ik niet zeker. Er is iemand die zegt jou vader te zijn maar dat weten we pas zeker nadat de uitslag van het DNA onderzoek er is.'' Ze keek me ongemakkelijk aan. Ik ben erg in de war nu dus de vrouw waarvan ik dacht dat ze mijn moeder was is dat niet al die jaren was alles gewoon 1 grote leugen... Charlotte keek me bijna smekend aan. ''Zeg iets! Ik weet dat ik je het eerder had moeten vertellen maar ik wilde je leven niet overhoop gooien.'' ''Ik snap je wel maar ik neem het je kwalijk dat je me nooit iets verteld hebt en ik zou graag nog willen weten hoe mijn moeder heette.'' Ze keek een soort van opgelucht. ''Ze heette Cecile.'' Ik dacht diep na Cecile die naam heb ik eerder gehoord maar waar? Opeens wist ik het weer. Cecile daar had Shusei het over de vrouw met de twee kinderen die hij als een soort moeder zag maar opeens verdween. Op zich zou het kunnen dat het dezelfde Cecile is dat moet ik nog uitzoeken. ''En wie zegt dan misschien mijn vader te zijn?'' Charlotte keek op. ''Hij wil niet dat ik je dat zeg omdat je dan misschien valse hoop krijgt, als het zo is zegt hij je het zelf.'' ''Goed dan en mijn half broer?'' Voor mijn moeder antwoord kon geven kwam er een jongen de kamer binnen met zwart haar. Verbaasd keken we elkaar aan en we vroegen tegelijk. ''Wat doe jij hier?'' Ik kende hem en hij mij. Het was Kaoru mijn collega.. Mijn moeder keek paniekerig. ''Jongens ik em Kaoru ga even naast Sasja zitten ik denk dat ik jou nog iets moet vertellen.'' Ze haalde diep adem en keek ons aan. ''Sasja dit is dus je halfbroer Kaoru maar jullie kennen elkaar dus al...'' Kaoru en ik keken elkaar verbaasd aan en daarna draaide we weer terug naar mijn moeder. ''Dus hij is mijn halfbroer?!'' Kaoru trok eindelijk ook zijn mond open. ''Dus jij bent ook van Cecile?'' Ik knikte en hij wende zich tot Charlotte. ''Je wist dat we bij hetzelfde bedrijf werkte waarom heb je me nooit iets verteld?!'' Charlotte zakte nog iets dieper in haar stoel. ''Ik snap dat jullie allebei boos zijn en daar hebben jullie alle reden toe maar ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven want ik heb jullie alleen maar in huis genomen ik kan er niks aan doen dat Cecile dood is en jullie je vader ook niet kennen.'' Ergens had ze wel gelijk maar Kaoru en ik waren allebei heel boos op haar. Ze heeft een heel belangenrijk geheim voor ons geheim gehouden! Kaoru en ik waren allebei uitgepraat met haar en Kaoru bood me een lift naar huis aan. Oh dat moet ik hem ook nog vertellen hij weet vast niet dat Charlotte met Tom gaat trouwen en Shusei zijn zoon is waar ik nu mee samen woon. Wat een vreselijke puinhoop is mijn leven op dit moment. Ik zuchtte en Kaoru keek me raar aan. ''Je weet waarschijnlijk nog niet alles bijvoorbeeld Charlotte gaat met Tom trouwen en hij is de vader van Shusei. Maar Cecile en Shusei's vader kende elkaar Shusei zag haar dus als zijn moeder. En dat zou op zich helemaal geen probleem moeten zijn maar omdat we dus dachten dat we stiefbroer en zus zouden worden wonen we nu in hetzelfde huis. En Shusei weet dus van dit gesprek af waarschijnlijk wil hij alles weten...'' Kaoru trok me in een onverwachte knuffel. ''Ik ben blijkbaar je broer dus als je hulp nodig hebt ik ben er voor je aangezien we alleen elkaar nog hebben.'' ''Misschien niet want Charlotte vertelde me dat er iemand is die zegt mijn vader te zijn maar dat is nog niet zeker.'' Kaoru keek verrast. ''Ik hoop voor je dat diegene echt je vader is mijn echte vader is dood dus ik gun jou je echte vader.'' Ik knuffelde Kaoru ter afscheid en liep het huis binnen. Shusei zat op de bank en klopte naast zich op de bank, als teken dat ik daar moet gaan zitten. ''Vertel is het echt zo belangenrijk als ze zei? Je ziet een beetje bleek Sas..'' Hij keek me bezorgd aan, ik glimlachte dapper en haalde diep adem. ''Shusei mijn hele wereld is een grote puinhoop maar dat doet er niet toe het gaat ook een beetje om jou ik ben erachter wat er met die Cecile is gebeurd en haar kinderen het heeft met mij te maken en ook met Kaoru...'' Shusei keek me verbaast aan en spoorde me aan verder te praten. ''Nou kijk Cecile is dus dood ze was ernstig ziek dat is de reden dat ze ineens verdween. Haar kinderen zijn geadopteerd door haar beste vriendin Charlotte..'' Shusei onderbrak me. ''Charlotte als in de vrouw die met mijn vader gaat trouwen?'' Ik knikte en ging verder met mijn verhaal. ''Ik ben dus niet Charlotte's dochter ik ben Cecile's dochter en Kaoru is mijn half broer zijn moeder is dus ook Cecile maar onze vader zijn anders. Kaoru's vader is dood en misschien kom ik binnenkort te weten wie de mijne is want er is iemand die zegt mijn vader te zijn maar niet zeker is en mij geen valse hoop wil geven dus we moeten de DNA test afwachten en dan zal mijn vader me zelf vertellen wie hij is.'' Shusei was heel verbaasd. ''Who dus dat betekend dat jij geen bloedverwant van Charlotte bent?'' Ik schudde mijn hoofd en werd opeens heel blij ik snap waar hij het over heeft. Er brak een glimlach door op Shusei's gezicht. ''Dat is dan wel een groot pluspunt want dat betekend dat mijn vader en Charlotte gewoon kunnen trouwen zonder ons problemen te bezorgen.'' Ik vloog Shusei om zijn half en fluisterde in zijn oor. ''Ik ben daar wel blij om we kunnen gewoon bij elkaar blijven!'' Shusei nam mij op zijn schoot en begon te knuffelen. "We weten niet hoe dit af gaat lopen maar wat echt belangrijk is is dat wij bij elkaar kunnen blijven." Ik knikte en legde mijn hoofd op zijn borst. Ik kan zijn hart voelen kloppen. Ik bezorg hem nog steeds een sneller hart. Ik glimlachte naar hem en hij naar mij. Het was een verwarrende dag en ook een mooie.