Our story

Coma&bezoekers

Inmiddels was is weer wakker nou ja mijn hoofd dan. Ik verveelde me dood en daarom dacht ik aan Olivia en wat ze had gedaan. Ergens snapte ik niet waarom ik een shock had opgelopen. Ik ben neergeschoten so what? Nu ik eens echt nadenk... Wat is er met Chiaki gebeurd? De deur ging open en ik hoorde voetstappen die naast mijn bed stopte. "Hey het gaat nog niet beter met je of wel?" Mijn hart maakte een vreugde sprongetje Shusei! Uit alle macht probeerde ik iets te bewegen maar het lukte niet. Ik hoorde hem weer tegen me praten. "De dokters zeggen dat herinneringen ophalen helpt om je uit je coma te halen. Weet je nog die keer dat we samen danste? Op dat feest van de zaak." Daarna was hij even stil. Natuurlijk wist ik dat nog zo mooi voor het eerst merkte ik daar dat hij mij ook leuk vond. De deur ging weer open en ik hoorde Shusei iets zeggen.

A: Alex
S: Shusei
S: Hoe kom jij hierbinnen?
A: ze laten je gewoon binnen als je zegt dat je een collega bent.
S: Oh oké dan.
A: Hoe gaat het met haar?
S: Geen idee ze beweegt nog niet maar ik denk dat ze ons wel hoort.
A: En die Olivia?
S: Zij is dood.
A: Oh weet je trouwens hoe het met Chiaki gaat?
S: Hij heeft een operatie gehad om een kogel te verwijderen en verder is hij ondervoed dus moet langzaam weer aan eten wennen. Hij is wel wakker af en toe.
A: Waarom ben je eigenlijk zo vaak bij Sasja? Ik bedoel zijn jullie meer dan vrienden?
S: Nee als je het niet heel erg vind ik moet gaan oh en blijf niet te lang haar moeder komt straks.
A: Oké ik ga al.
Alex verliet de kamer en Shusei fluisterde nog wat lieve woordjes. Ook Shusei verliet de kamer. Nu was ik weer alleen met mijn gedachte. Gezellig. Not. Dus Olivia is dood ik mag het niet denken maar opgeruimd staat netjes. Ze heeft me zoveel ellende bezorgd en ze vermoorde mij bijna! Brr wat is het eigenlijk koud hier. Wacht is ik kan koud en warm voelen! Een hele verbetering. De deur ging weer open en ik hoorde een snik. Wie zou er zijn? "Oh lieverd! Wie zou jou dat nou aan willen doen? Ach wat klets ik je hoort me vast niet." Mijn moeder zat aan mijn bed! Oh my! Wat wist ze? Hopelijk niet teveel dat zou ze niet aan kunnen. "Brandon heeft hier ook gelegen en nu lig jij hier... Lieverd je haalt het wel je hebt nog een heel leven voor je. Je moet het halen." Waarom zei ze Brandon en niet je vader ofzo? Ze gebruikte nooit zijn voornaam waarom nu wel? "Er is nog zoveel dat ik je moet vertellen als je nu weggaat zou ik een enorm schuldgevoel hebben maar je blijft bij me." Het leek wel of ze zichzelf aan het inprenten was dat ik blijf leven. Niet dat ik geloof dat ik dood ga ik ben veel te wakker. Niet echt ziek alleen kan ik niet wakker worden maar ik ben me wel bewust van de buitenwereld. De deur ging weer open en ik hoorde iemand iets zeggen. Mijn moeder stond op na een laatste snik verliet ze de kamer. Ik verveelde me echt ontzettend en daardoor ga je nadenken. Al mijn mooie herinneringen met Shusei. Eigenlijk moeten we daar ook iets op verzinnen. Straks gaan onze ouders touwen en dan hebben wij een probleem want dan moeten we van elkaar afblijven en dat wil ik niet en kan ik niet. Ik hoorde de deur weer open gaan en iets met wieltjes kwam binnen. "Hey Sas sorry dat ik je niet kon beschermen tegen haar. Ik hoop dat je me hoort en me vergeeft." Het was Chiaki en nu verliet hij de kamer weer. Hij dacht dat dit zijn schuld is. Natuurlijk niet hij kan er niks aan doen dat ik in coma lig. De deur ging weer open. Gelukkig lieten ze me geen moment alleen. Ik voelde de warmte van iemand over mijn gezicht strijken. "Ik hou van je." Shusei... Ik wilde zo graag zeggen ik ook van jou. En schor gepiep kwam uit mijn keel en ik hoorde zijn adem schokken. "Je.. je hoort wat ik tegen je zeg." Ik voelde zijn warmte nog steeds wat betekent dat hij dichtbij is. "Sas kan je nog een geluid maken?" Ik probeerde nog is iets te zeggen maar verder dan een hoog gepiep kwam er niet uit mijn keel. "Sas ik ga de dokters vertellen dat je reageert en alles kan horen." Hij liep weg en even later kwam hij terug met een dokter en Alex zo te horen. Waarom kwam Alex ineens zo vaak de vorige keren in het ziekenhuis was hij er ook niet. De dokter onderzocht me en kwam tot de conclusie dat ik binnenkort uit mijn coma zal komen. Alex en Shusei bleven de hele tijd bij me. Mijn moeder kwam de kamer binnen en Alex stopte direct met praten. Er heerste een gespannen sweer en waarom geen idee. Enige tijd later werden ze weggejaagd uit mijn kamer. Ik was moe en ging slapen. Mijn droom was raar een soort beeld uit het verleden. Een jonge vrouw hielt mij in haar armen als baby maar ze was niet mijn moeder. Ergens kende ik haar van maar waarvan? Mijn droom ging verder ik zag mijn moeder en vader met nog een jongetje met zwart haar. Wie is dat? Ik heb geen broers. Een oppaskind dan? Nee zo zag het er niet uit. Vreemd dit. Ik was inmiddels wakker en dacht na over mijn droom. Wie zouden ze zijn die jongen en die jonge vrouw. Als ik kon praten dan kon ik het vragen. Al snel viel ik weer in slaap. De volgende dag werd ik gewekt door Shusei. "Hey ik kam moeilijk zien of je nog slaapt dus ik hoop dat je wakker bent. Chiaki gaat goed vooruit en mag morgen het ziekenhuis uit." Dat was in ieder geval goed nieuws. "Ik mis je Sas het is thuis leeg zonder jou. Ik mag het misschien niet zeggen maar ik mis je vooral als ik naar bed ga. Normaal lag jij dan al in bed en kon ik tegen je aan gaan liggen en je in mijn armen nemen." Shusei stopte ineens met praten. Ik voelde iets nats op mijn wang. Een traan Shusei huilt. Ik kon hem niet gerust stellen dat alles goed zou komen. Waarom kan ik nou niet bewegen?! "Sas...Ik moet weer gaan anders word Alex boos ik kom vanavond nog wel." Ik voelde zijn lippen op mijn wang. Wacht is ik voel weer dingen. I ga vooruit misschien kan ik een woord uitbrengen dit keer? Langzaam opende ik mijn mond om iets te zeggen. De deur klink ging naar beneden ik moest vlug zijn. "Shu..." dat was een inspanning hopelijk heeft hij het gehoord." Ik hoorde vlugge voetstappen naar mijn bed komen. "Sas? Zei je mijn naam net?" Nog is proberen misschien kan ik weer iets zeggen. "Ja." Het was zacht en schor maar het was iets. Nog steeds konden mijn ogen niet open maar ik had vandaag al veel vordering gemaakt. "Sas... je verstaat echt wat ik zeg! Je hersteld snel. Hopelijk kan ik binnenkort je mooie blauwe ogen weer zien. Misschien kun je nou beter rusten. Ik zou graag blijven maar ik moet nu echt gaan. Sas ik hou van je." Weer voelde ik zijn lippen op mijn wang. Gelukkig had ik hem weer een beetje blij kunnen maken.