Kim's POV
Anak, sana nandito ka ngayon. Kasama ko, namin ng papa mo. Kung-kung hindi ka sana nawala sa amin, hindi sana kami magkakaganito.... hinahanap hanap kita bawat sigundo. Namimiss kita, happy 9th birthday anak. Mahal na mahal kita anak ko... - sabi ko pa. Nasa puntod ako ng anak namin, ang bilis ng panahon.
9 years old na siya sana siya kung hindi lang siya nawala, paniguradong mas iingay at kukulit pa siya. Lalaking matalino, magalang, malambing at mabait na bata. Sayang.
Oh, umiiyak ka na naman. Birthday na birthday ng bata eh. Sige na blow na natin ang candle. - suggested by Alora. Oh, by the way she few here just to be with me and her inaanak.
After magblow ng candle ay kami na reng dalawa ni Alora ang kumain.
Dala namin mga favorite foods niya. Hindi ko mapigil na hindi umiyak, kumakain ako pero kasabay nito ang maiinit na mga luha nagsisiunahan sa pagbagsak sa pisngi ko.
I really missed my daughter.
Pagkatapos kumain at kausapin ang anak ko, kahit hindi naman makakasagot ay niligpit na namin ang mga dala namin.
Ah, ako na magdadala muna nito sa kotse. - buluntaryo pa ni Alora.
Hinarap ko siya at inabot ang basket na may mga plato at iba pang gamit. Pero nagulat ako sa nakita ko. Nandito ren pala siya.
Sige, alis na ako. Mag-usap kayong dalawa. - sabi pa ni Alora saka kinuha ang basket at naglakad papunta sa kotse.
Nandito ka ren pala. - sabi niya. Natural anak ko. Isa pa araw araw kaya ako dito may iba pa ba? Hindi ko siya sinagot at nagsimula pagpagan ang damit ko at tumayo.
Can we talked? - sabi pa niya. Tssh, and now he's acting like closed kami, parang noong last na kita namin hindi niya ako kilala and now he is asking a talked with me? Haha.
Nagstep forward ako at ready to go sana pero hinawakan niya ang braso ko. Pinigilan niya ako.
Please, just for 5 minutes? - sabi pa niya. Iba paren ang dating niya sa akin. Nakukuryenti talaga ako when ever he holds me. How I missed his touches and presence.
Huminga ako ng malalim at hinarap siya.
Okay... so what it is all about? - I asked.
Lets seat here.... - sabi niya saka naupo sa harap ng puntod ng anak namin at tinapik ang space na katabi niya.
Naupo din naman ako, tingin ko mas magiging masaya ang anak namin kung makikita niya kaming magkasama dito.
Pakiramdam ko buo ulit kami. Kaya lang pakiramdam lang.... thoughts lang. How I wish totoo na magkakasama kami pero hindi sa sementeryo kundi sa bahay paren namin.
How I wish may maka-inbento na ng time machine. Para pwede ibalik ang oras, pwede balikan ang nakaraan.
Ang bilis ng panahon. 9yrs old na siya nuh? - simula niyang salita saka huminga ng napakalalim.
Yung ramdam mo yung sakit at lungkot na nararamdaman niya? I knew that feeling.
Hindi ako sumagot...
Ano kaya itsura niya kung nandito pa siya sa atin? Siguro kamukha mo siya, siguro matangkad din siya tulad ko. Matalino tulad ng mga lola niya. Magalang at mabait na bata. Sayang lang at wala na siya. - hindi ko mapigil na hindi umiyak. Ganyan din ang iniisip ko kanina.
Tumutulo lang ang luha ko. Wala pa ding salita ang lumalabas sa bibig ko. Speechless talaga ako.
Kim, alam mo ba napanahinipan ko siya. Masaya siya at nakikipaglaro kasama ng iba pang mga bata. Masayang-masaya akong makita siya pero ng lalapitan ko na sana siya bigla na lang siya naglaho. - kwento pa ni Xian. Ganyan din lagi panaginip ko. Lagi ko naman siya napapanaginipan tulog man o gising.
Kim, wag ka na mag-aalala sa kanya. Maayos siya sa piling ng diyos. - sabi ni pa ulit ni Xian. Umiiyak pa din ako at naiiyak na din si Xian. Kasi nakakalungkot ng mga sinasabi.
Tumayo na lang ako bigla. Ayaw ko na hindi ko na kaya ito. Bumabalik lahat ng sakit.
Please don't leave. Stayed for a while. - sabi niya saka tumayo na din.
Kim, please come home with me. - sabi pa niya saka kinuha ang mga kamay ko.
Ha? - nagulat ako. Akala ko pa naman kung ano. Yun lang pala? Ha? Ano daw? Come home with him?
Alam ba niya how many times I dream and wished for that?
Magsama ulit tayo. Mag-asawa pa naman tayo eh. Alam ko ganun din ang gusto mangyari ng anak natin. Magsimula ulit tayo. - ano ba nakain niya? Kung ano man nakain niya salamat.
Xian, alam mo kasi may mga bagay na hindi na pwede ibalik. May mga bagay na kailangan talaga kalimutan. - sabi ko.
Alam ko, pero we can started all over again, right? Mahal kita, mahal na mahal. Bu, umuwi ka na sa atin. Sa bahay natin. - ano daw "BU" tama ba dinig ko?
A-anong sabi mo? - tanong ko ulit? So ibig sabihin ba ng "bu" ay nakaka alala na siya? Bumalik na ba ang buhay ng buhay ko?
We can start all over again, at mahal kita, mahal na mahal. - ulit pa niyang sabi pero hindi yun eh.
Hindi yun... yung isa pang sinabi mo. - sabi ko. Nag-isip siya kunti.
Bu, umuwi ka na sa atin. - pagsabi niya ay agad bumulusok ang iyak ko. Nakaka-alala na nga ba siya? Naalala na kaya niya ako?
Bumalik na alaala mo? - tanong ko pa.
Oo, bumalik na ang alaala ko. I'm so sorry bu, kung huli na ng maalala kita. So, sorry for all wrongdoing I've made. Umuwi ka na sa atin. Umuwi ka sa bahay natin. Buhay ko. - after niya magsalita ay agad ko siya niyakap.
Diyos ko matagal ko hinintay na makaalala siya. Ang saya ko. Pero...
Bu, bumalik ka na ba talaga? Ikaw na ba t-talaga yan. - hindi makapaniwalang sabi ko. Naiiyak ako sa nalaman ko. Sayang ang mga panahon na wala siya maalala.
Oo, buhay ko. Ako na ulit ito. - sagot niya saka dampi ng halik sa akin. So, bumalik na nga talaga siya. Yung adik lang sa lips ko, na gustong gusto ako lagi kinikissed.
Pa-paano?? Kailan pa? - tanong ko.
-----
to be continued
VOTE AND COMMENT
BINABASA MO ANG
"Unforgettable Love" - Kimxi #Wattys2015 #TNTPanalo
Fanfiction"Prologue" Kim and Xian was really in-love with each other, hanggang sa di inaasahan nagkahiwalay at muling nagkita. Ang tanong ganun paren ba ang kanilang nararamdaman sa isa't isa? Nawala ba ang kanilang pagmamahal sa isa't isa? Gayung h...
