Xian's POV
Ang sarap bumangon at mabuhay pagkatabi mo ang mahal mo.
Marami mang nangyari at nabago heto paren kami pilit na nagpapakatatag.
Going strong kung baga.
Mga isang linggo na akong nag-i stay sa apartment ni Kim. Gusto ko sana ilipat siya sa mas malaking lugar pero ayaw naman niya.
Pero it doesn't mean na ayaw ko sa ganitong lugar, yung apartment lang. Basta kasama ko siya no doubt i'll be more happier than ever.
Nasa bahay ako ngayon, kukuha ng ilang mga gamit na kakailanganin ko doon. Hindi masyadong marami, maliit kang kasi ang space ng new home namin.
Ma, aalis na ho ako.- paalam ko kay mama na nagbabasa ng reports yata sa kanyang opisina.
Uuwi ka na ba? Sandali lang, mag-usap muna tayo. Take your seat. - sabi pa ni mama sabay turo sa front chair sa table niya.
She take off her glass, at tumingin ulit sa akin.
What's new? Mas naramdaman ko na may mama ako. Hindi na siya yung dating unang tingin mo lang ay matatakot ka na. She's the sweetiest mom and caring mom ever. Naramdaman ko yun mula ng lumabas ako ng hospital.
She took care of me. Akala ko galit ako sa kanya pero hindi ko magagawa magalit sa kanya after all siya lang mag-isa nagpalaki sa akin and I owe my life to her.
About sa kanila ni papa, kinalimutan ko na ren ang pagpapalayas niya rito. Pero yung love ko for my father was still there. I loved him no matter what, he is my father and I used to admired him a lot. Sayang lang at hindi na kami nagkikita pa ulit.
Hindi na nagparamdam and all. Siguro takot paren siya kay mama. Who doesn't scared to her?
Son, are you listening? - nagulat ako kay mama. may sinasabi pala siya. Si papa kasi naaalala ko.
Y-yes ma. May sinasabi ka po? - tanong ko kay mama.
I was telling you that maybe we could have dinner together, some time? Isama mo si Kim at mama Mandy mo. - ulit pa ni mama sa sinasabi niya kanina.
Y-ye-yes, that was good idea. Sasabihan ko po si Kim at mama Mandy para masama sa mga sched nila. You know they're so busy people, we are so busy people. - sagot ko. Hindi mawala sa isip ko si papa. Gusto ko siya makita at hanapin.
Okay, wait.... son are you alright? Kanina ka pa wala sa husto? Bakit may iniisip ka ba? Problem? - mom asked. I just love her. Showy na siya ng love para sa akin and I like it.
Ho? No ma, i'm alright. Its just, i'm thinking .... uhm. You know i'm wondering kung ano po, nasaan si papa. He never contact me since the day he left. I'm just wondering po if he already forget about me. - sagot ko. Ayaw kasi ni mama na pinag-uusapan si papa kaya hindi na ako nagtanong sa kanya. She also warn me not to find my father. Pero bakit ngayon bumabalik lahat ng mga alaala ko sa kanya.
Son. - alam ko na. Stop thinking about him, or else blaah-blaah. I know my mom well. Sa unang salita pa lang niya. I know na ayaw niya pinag-uusapan si papa but I really want to find him.
Ma, alam ko naman na ayaw niyo pinag-uusapan natin si papa. But lately lagi ko na lang siya napapanaginipan at nakikita. Maybe he wants me to find him. Ma, patawarin niyo na po si papa its been years, bata pa lang ako noon, pero ngayon ma 29 years old na ako. Don't you think its a right time to talked about him. Siguro ma, pwede niyo na akongpayagan na hanapin siya. Ma, please. Iwanna know where my father is. - paki-usap ko pa kay mama. 20 years sapat na siguro yun para ako naman ang maghanap sa kanya, hindi na ako magpapapigil pa kay mama.
Ma, just don't cry. I need an answer now. Okay lang ba na hanapin ko si papa? O baka alam niyo kung nasaan si papa, all this time? - hindi ako galit or something ha? Mahinahon akong nakiki-usap kay mama.
No. Hindi mo siya hahanapin. Makinig ka sa akin, hindi mo hahanapin ang papa mo. Just do what I said. - diin pa niya. i knew that galit paren si mama kay papa.
Ma. Its been 20 years.... ma payagan niyo na po ako. Ayaw ko suwayin kayo but I really wanna know kung nasaan na si papa. Bakit hindi na siya nagparamdam sa akin at nagpakita. - sabi ko pa, disidido na akong hanapin si papa.
No! Wala kang hahanapin at gagawin mo ang sinabi ko. Ayaw kong masaktan ka pa malalaman mo. Believe me, don't looked your father. - paalala pa niya.
Alam niyo nga kong nasaan siya? At ayaw mong malaman ko? Tama ba mama? Sige ho, uuwi na ako bye. - sabi ko na lang saka nagkiss sa cheek niya at umalis na ako ng opisina niya.
Ayaw niya na makita ko si papa. Ang lalim magtanim ng galit ni mama, though hindi ko alam until now ang dahil kung bakit niya pinalayas si papa.
-----
Oh? Bakit may problema ka? - tanong ni kim saka niyakap ako ng mabilis lang naman.
Si mama, ayaw niya parin akong hayaan hanapin ko si papa. Hanggang ngayon ay galit paren siya kay papa at ayaw niya kami magkita ulit. - labas ko pa ng sama ng loob.
Tinignan muna niya ako at panandalian nag-isip at huminga ng malalim.
Bu, baka lang ayaw talaga ng mama mo na ipaalam sayo kung nasaan at kung anong nangyari sa papa mo. Sundin mo na lang ang sinasabi ng mama mo. Alam mo kasi pagsinabi ng ina na wag sundin mo na lang. - anong klasing payo ito? Parihas na tuloy sila ni mama.
Bu, papa ko ang pinag-uusapan dito. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit niya ako pinipigilan mahanap ang papa ko. - sabi ko pa. Kakampi ko ba siya o kampi siya kay mama?
Baka, may rason kung bakit ayaw niya na makita mo ang papa mo. Magtiwala ka na lang sa mama mo, hindi siya gagawa ng bagay na makakasakit sayo. - hindi ko alam pero pakiramdam ko may mali eh.
Kung ganun bakit pa niya ako pinipigilan na makita ko ang papa ko. Hindi pa ba ako nasasaktan nun? Sarili kong ama pinagkakait na makita ko ng sarili ko pang ina? Kung may galit siya kay papa sana wag na niya ako idamay pa. - reklamo ko pa.
Haisssst! Bu, hindi naman siguro ganun. Sabi nga nila in every lies there's always be a reason behind it. - sabi pa ng asawa ko. So may alam siya?
----
to be continued
VOTE AND COMMENT
BINABASA MO ANG
"Unforgettable Love" - Kimxi #Wattys2015 #TNTPanalo
Fanfiction"Prologue" Kim and Xian was really in-love with each other, hanggang sa di inaasahan nagkahiwalay at muling nagkita. Ang tanong ganun paren ba ang kanilang nararamdaman sa isa't isa? Nawala ba ang kanilang pagmamahal sa isa't isa? Gayung h...
