Twilight Life Of Renesmee

Alec's Bezoek

Ik word wakker door iemand die door mijn kamer loopt. "Pap?" Vraag ik slaperig. Geen antwoord. Ik doe snel mijn ogen open en ben klaar wakker. Ik zie zwarte rook wegtrekken, door het openraam. Ik ga mijn bed uit en kijk goed door mijn kamer. Ik zie dat het briefje van Alec weg van mijn bureau is. Ik weet nu zeker dat degene in mijn kamer Alec was. Ik douche snel en kleed me in mijn lievelings outfit. Een zalmroze T-shirt met daarover een grijs vestje. Een skinny jeans en zalmroze met witte sneakers. Ik doe mijn bronze bruine haren in een strakke knot. Ik kijk op mijn witte horloge. Het is half acht in de ochtend. Ik loop naar buiten en ruik de geur van het bos. Ik ren zo snel als ik kan naar het grote huis. Ik ben bang dat hij ergens in het bos is omdat ik zijn geur nog sterk ruik. Ik struikel veel onder het rennen maar dat boeit me niet. Het enige wat ik wou was bij mijn ouders en mijn familie zijn. Opeens hoor ik geritsel. Ik verstijf meteen. Alec komt tevoorschijn. Hij pakt me bij de keel en duwt me tegen een boom. Ik probeer adem te halen maar het lukte me niet. Hij houdt me een stuk boven de grond. Ik trap wild in het rond. "Geef haar aan ons en we laten je met rust." Sist hij. Hij houdt mijn keel met een hand vast. Uit zijn andere hand komt zwarte rook. Ik voel me verdoofd. Ik zie alleen nog wazig. Ik hoor niks en voel ook niks. Opeens is de rook weg, samen met Alec. Ik huil en haal snel adem. Ik zak neer tegen de boom, handen tegen mijn gezicht. Een paar plukken waren uit mijn knot gesprongen. Ik stond op. Ik moest en zal thuis komen. Ik ren verder, langzamer door mijn snelle ademhaling. Ik had er moeite mee en het deed pijn aan mijn keel. Ik zag het huis steeds dichterbij komen. Ik huilde nog steeds van schrik. Meteen staat Carlisle voor me. "Nessie! Wat is er gebeurd!" Ik zeg niks maar knuffel hem hard. Blij om mijn opa te kunnen zien. "Ik was zo bang." Fluister ik. Hij drukt me van zich af en kijkt ne onderzoekend aan. "Je keel, dit kan alleen door een vampier gebeurd zijn." Zegt hij. Ik knik. Hij neemt me mee naar zijn werkkamer en zet me in de onderzoeksstoel. Hij bekijkt mijn keel en legt er een koelzak op. "Kalmeer maar, Nessie, je bent veilig." Ik knik. Ik voelde me sowieso al een stuk rustiger. Ook was ik gestopt met huilen. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij nog eens. Ik leg mijn hand op zijn wang. Ik laat hem de complete herinnering zien. Zijn blik verandert. Hij kijkt geschrokken als de herinnering afgelopen is. "Dit had ik nooit van de Volturi verwacht." Zegt hij. Ik knik, ik had dit ook nooit verwacht. Ik wil naar achter liggen, maar mijn nek steekt dan. "Aahw." Zeg ik. Ik grijp mijn nek. De ijszak voelt prettig aan. Ik ga overeind zitten. Ik voel me raar. Ik sta op en wankel een beetje. Carlisle vangt me op als ik mijn evenwicht dreig te verliezen. Ik ga voor de spiegel staan. De blauwe handafdrukken in mijn nek zijn al geel geworden. Net als bij Jake genezen mijn wonden erg snel. "Bedankt." Zeg ik tegen Carlisle. Ik loop naar beneden, naar de woonkamer. Esmeé zit op de bank. Ze kijkt op uit haar boek. In een flits staat ze naast me. Ze schud even met haar hoofd en geeft me een knuffel. Waarschijnlijk had ze alles gehoord. "Waar zijn pap en mam?" Vraag ik bezorgd. "Ze waren aan het jagen. Ik heb ze net gebeld, ze komen er zo aan." Antwoord ze. Ik hoor iemand van de trap lopen. Het is Caitlyne. Ze komt naar me toe lopenven geeft me een knuffel. "Het spijt me zo, van die jongen. Ik had mijn gevoelens niet onder controle." Zegt ze verdrietig. Als ze mens ging ze zeker huilen. Maar ze is vampier dus dat kan niet. "Het geeft niks, wij houden je alleen maar binnen. Ik begrijp dat je naar buiten wil." Ik krijg een idee. "Esmeé mag ze naar buiten als ik erbij ben? Pleaze!?" Smeek ik. Esmeé glimlacht en knikt. "Ga je gang, maar je mag niet in het bos en blijf in een straal van tien meter rond het huis. Ik knik blij. Ik wenk Caitlyne naar de deur. Dankbaar volgt ze. Als we buiten zijn zegt ze. "Echt bedankt!" Dankbaar snuift ze wat buitenlucht op. De zon breekt door en komt op haar huid. Gefascineerd kijkt ze ernaar terwijl het glinsterd. Ze gaat op een stuk gras zitten. Ik ga naast haar zitten. "Ik woonde vroeger iets buiten Forks. Het was er erg leeg. Ik concentreerde me op een steen en die trilde opeens! Echt, dat was raar. En de volgende dag toen ik in het bos wandelde kwam hij eraan!" Verdrietig schud ze haar hoofd. Mijn gedachten waren nog bij de steen. "Je kon een steen laten vliegen?" Zeg ik. Ze knikt, Dan concentreert ze zich op de steen waar ik op zit. Ik voel hem trillen en spring er snel vanaf. De steen gaat langzaam omhoog. Dan laat ze hem weer neervallen. Mijn mond staat open van verbazing. Dan zie ik in de verte mijn ouders aan komen rennen.