Twilight Life Of Renesmee

Een Oude Bekende

Na een paar minuten rijden stopt mijn vader op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Mijn moeder stapt snel uit. Ik kan zien dat ze moeite heeft om nog in menselijke snelheid te bewegen. Ze wil natuurlijk zo snel mogelijk bij opa zijn. Jake stapt ook uit de auto. Ik volg zijn voorbeeld. Edward doet de auto opslot en snel lopen we naar binnen. Mijn moeder vraagt bij de balie naar mijn opa's kamer. Ik kijk even rond. Als je uit het raam kijkt kijk je naar de parkeerplaats. Ik kijk naar onze auto. Er is niks bijzonders. Mijn moeder loopt voorop naar de kamer. Dan zijn we er. Mijn vader opent de deur van de kamer. "Opa..." Zeg ik geschrokken. Overal liggen buisjes. Om zijn voorhoofd zit een verband. Ook is zijn linkeroog helemaal blauw. Een arts komt naar mijn moeder toe. "We weten nog niet wat de kans van overleven is. Het is een wonder dat hij het ongeluk overleefd heeft. We houden u op de hoogte." Dan verlaat de arts de kamer. Charlie is bij bewustzijn. "Pap, zeg wat. Alsjeblieft." Ze gaat naast zijn bed zitten. Charlie probeert te glimlachen. Maar door zijn pijn lukt het niet goed. Dan valt hij in slaap. Zou hij dit overleven? Opeens komt er een belachelijk idee. Zouden we hem niet een vampier kunnen maken? Mijn vader kijkt me aan. Hij leest mijn gedachten. "Daar dacht ik ook al aan." Zegt hij. "Wat is er?" Vraagt bella. "Kunnen we hem niet veranderen?" Zegt Edward. Bella denkt na "Ik weet het niet..." Edward kijkt haar aan "Denk er maar over na." Ze knikt. Ik ga weer op een bankje in de kamer naast Jake zitten. Door zijn warmte val ik snel in slaap.

Ik open mijn ogen. Het is buiten al donker. Mijn moeder houd mijn opa's hand vast. Mijn vader zit aan mijn andere kant. In de kamer is alles donker. Er word op de deur geklopt. "Binnen." Zegt mijn vader. Een arts komt binnengelopen. "Als jullie naar huis willen moet u dat gewoon doen. Hij is hier veilig. We willen niet dat u slaaptekort komt." Bella schud haar hoofd. "Ik blijf hier." Zegt ze zeker. Iets in haar stem zorgt ervoor dat de arts niet gaat aandringen. "Oke dan, als jullie iets nodig hebben zeg het dan. Goede avond." Hij checkt Charlie nog even en loopt dan de deur uit. Ik val weer in slaap.

Het zonlicht maakt me wakker. Ik knipper een paar keer tegen het licht. "Je bent wakker." Zegt Jake en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach. "Nee, ik slaap nog." Hij lacht. "Hoe gaat het met Charlie?" Vraag ik terwijl ik naar hem kijk. Hij is aan het slapen. Mijn vader beantwoord mijn vraag. "Er is niks veranderd. Maar als je goed luisterd hoor je dat zijn hart sterker bonkt dan gisteren." Ik luister. Mijn vader heeft gelijk. Ik hoor het verschil. Ik glimlach. "Het komt vast wel goed met hem." Dan word de deur zachtjes geopend. Een dokter kijkt naar binnen. "Jullie zijn al wakker." Ik hoor mijn vader zachtjes lachen. Zo zacht dat alleen wij het horen. Dan zegt hij "Ja we waren al wakker." De dokter knikt. "Ik moest vragen van de politie of jullie de bestuurder willen aanklagen." De dokter heeft het pas net gezegd als mijn moeder reageert. "Dat wil ik zeker!" Zegt ze. "Wie heeft dit dan gedaan?" Vraagt mijn vader. "Mike Newton." Antwoord de dokter. Ik kijk mijn moeder aan. Ze had weleens verteld over haar jaren als mens. Dus ook over school. En over de jongen die verliefd op haar was. Mike Newton. Ze kijkt geschrokken. Dan staat ze op en loopt ze woedend de kamer uit. Ik hoor haar sissen "Ik ga hem uithoren." En dan is ze weg. De dokter is even stil. Dan loopt hij de kamer uit. "Renesmee, volg je moeders geur. Ik en Jake blijfen bij je opa. Want ik ben bang dat ze niet veel van Mike zal overlaten." Ik knik. Snel loop ik naar buiten. De auto staat er nog dus ze is lopend. Ik maak vaart. Snel volg ik haar geur door het bos. Dan stopt de geur bij een klein wit huisje aan de rand van het bos. Er staat een grote familie auto voor. De deur is dicht, maar ik weet dat mijn moeder binnen is. Ik bel aan. Snel word de deur opengedaan. Een vrouw met bruin haar doet de deur open. Ze heeft een vrolijk gezicht. Mijn moeder heeft haar een keer op een oude foto aangewezen. Ze heet Jessica. "Hallo, ik ben Renesmee, een nichtje van Bella. Ik zocht haar is ze hier?" Jessica glimlacht. "Ze is hier, wat leuk je te ontmoeten. Ik ben Jessica." We geven elkaar een hand. Een klein meisje van ongeveer 6 jaar gaat verlegen achter Jessica staan. Ze heeft blonde haren en grote ogen. Ze is niet heel bleek. Haar haar is in een staartje. "Dit is mijn dochtertje, Joanna." Verlegen zwaait het meisje. Ik glimlach naar haar. "Hallo Joanna." Dan laat Jessica mij binnen. Ik kijk rond in het huis. Het is een modern huis, maar niet echt mijn smaak. We komen in een woonkamer waar Bella tegenover een mam in de veertig zit. De man heeft blonde haren en is net als Joanna niet super bleek. Hij heeft een beetje spieren maar niet veel. Dit is vast Mike. "Mike dit is Renesmee, Renesmee dit is Mike." Ik knik. Bella draait zich meteen om als ze mijn naam hoort. Mike kijkt vragend naar Bella "Waar kwam je voor?" Bella kijkt even naar mij. "Ik kwam voor mijn vader." Zegt ze dan. Mike zucht. "Ik kan er echt niks aandoen. Hij was voor mij. En toen remde hij opeens af, niet langzaam maar meteen. Het was licht dus ik zag waarom hij stopte. Een enorm beest rende over de weg. Hij was groot en zwart. Maar ik kon niet op tijd stoppen waardoor ik tegen je vader reed." Bella kijkt hem aan. "Ik laat nog wel van me weten." Ze staat op en loopt de deur uit. "Sorry van haar gedrag, ze zit hier erg mee. Maar ik moet ook weer gaan. Doei!" Ik loop ook de deur uit. Ik hoor Mike nog zeggen. "Ze is echt nog veel knapper geworden." Ik glimlach. "Mike!" Waarschuwt Jessica. Ik volg snel mijn moeders geur. Ondertussen bel ik Jake.