Twilight Life Of Renesmee

Silvia

Eigenlijk wil ik mijn ogen sluiten, maar ik moet wel blijfen kijken. Ik wil de vampier niet uit het oog verliezen. Ik probeer de angst te onderdrukken. De vampier voor mij duikt al onderwater. Even later duik ik ook het water in. Ik zie haar onderwater wegschieten. Ik volg haar tot ze boven water het land opgaat. Daar blijf ik haar volgen totdat ik haar inhaal. "Waarom luisterde je ons af?" Direct stopt ze. "Afluisteren? Waarom zou ik? Ik was hier een beetje aan het jagen op wandelaars en toen zag ik jullie. Ik wist dat jullie geen normale mensen waren dus probeerde ik geen geluid te maken. En toen begon jij me te achtervolgen." Ik blijf even stil. "Het spijt me dat ik wat anders dacht. We waren bang dat je bij de Volturi hoorde." Ze knikt. "Het geeft niks. Maar ik zal nooit aan de kant van de Volturi staan." Ik kijk haar aan. "Zou je ons dan willen helpen?" Dan komt Jake er opeens aangerend. "Rustig maar Jake, ze hoort niet bij de Volturi." De wolf knikt en gaat naast mij staan. "Waarmee zou ik dan moeten helpen?"

Terwijl we naar mijn huis lopen leg ik de hele situatie uit. Met Caitlyne, de Volturi en de plan van het aanval. Uiteindelijk besluit ze te helpen. "Natuurlijk wil ik jullie helpen, alles om de macht van de Volturi af te pakken. Ik ben trouwens Silvia." Ik glimlach. "Ik ben Renesmee, en dit is Jake." Ik wijs naar Jake die nog steeds een wolf is. Terwijl wij naar binnen gaan veranderd Jake weer in een mens. Hij moest thuis nog wat dingen doen dus ging hij weer weg. Silvia stelt zich aan iedereen voor. "Is dit ook een familielid van jullie?" Vraagt opa aan mij. "Ja, ze is een nichtje van mijn vader." Opa knikt. "Ik dacht al wat gelijkenissen te zien. Die ogen van haar zijn wel apart. Een beetje groen en bruin." Ik knik. Toen ze hier kwam hadden we haar maar gauw groene contactlenzen gegeven. We hebben van allerlei kleuren. Dat was voor als we naar Voltera gingen en iemand geen contactlenzen had. Silvia is erg enthousiast over het idee tegen de Volturi te vechten. "Heb je ook een gave?" Vraagt mijn vader aan haar. Ze knikt. "Ik kan mensen laten doen wat ik wil. Ik plaats als het ware een bepaalde gedachte in hun hoofd. Helaas werkt het alleen op mensen en niet op vampieren." Hij knikt. "Ik heb nog nooit van die gave gehoord. En waarom vindt je de Volturi eigenlijk geen goede heersers?" Ze denkt even na. Nieuwsgierig kijk ik naar haar. "Het was 1943. Ik was een Engelse pilote. Het was al mijn droom om pilote te worden toen ik 5 jaar was. Ik had veel moeite ervoor moeten doen maar uiteindelijk was het me gelukt." Ze kijkt er erg trots bij. "Op een dag moesten we naar Nederland om daar te helpen. Maar opeens werd mijn vliegtuig uit de lucht geschoten. Ik stortte neer en ik was buiten bewustzijn. Ik werd wakker en had opeens een hele rare dorst. Naast mij zat iemand. Het was Aro. Hij hielp me mijn dorst te controleren. Ik dacht dat hij me gewoon wou helpen. Maar hij deed het voor mijn gaven. Daar was ik zo woedend over dat ik besloot weg te gaan. Ze probeerden mij weer terug te halen maar vonden me nooit. Ze dachten en denken nog steeds dat ik in Engeland ben."