Twilight Life Of Renesmee

Verrassing

De koffers zijn naar boven gebracht en ik doe snel wat andere kleding aan. Een kort donkerblauw broekje met een zwart los topje en zwarte sneakers. Ik doe mijn haar in een knot. Zo is het een stuk minder warm. Iedereen loopt naar de deur om naar buiten te gaan en het uitzicht te kunnen bekijken. Ik loop vooraan en open de deur naar buiten. Jake loopt naast mij en stopt opeens. Ik kijk hem vragend aan. "Ik heb het gevoel dat er iets fout is." Fluisterd hij. Ik knik en loop langzaam en zachtjes naar buiten. De anderen hadden hem ook gehoord en blijven binnen staan. Jake loopt achter me aan. Ik kijk naar het zwembad en het terras. Er is niks te zien. Ik draai me om naar Jake te kijken. "Er is niks aan de ha...." Ik kan mijn zin niet afmaken. Achter me hoor ik water op de vloer komen. Voordat ik me kan omdraaien voel ik twee armen geklemd om mijn nek zitten. Jake kijkt naar degene die achter me staat. "Hoor jij niet in Volterra te zitten?" Gromt hij. "Mischien." Zegt de stem van Felix. "Laat los!" Schreeuw ik. De mensen binnen beginnen naar buiten te komen en gaan naast Jake staan. "Laat haar gaan." Sist mijn vader. "Ik moest dit in opdracht van Aro doen, dus dat gaat een beetje moeilijk." Ik zie iedereen blikken uitwisselen. Jake staat op het punt zijn controle te verliezen maar een paar andere wolven proberen hem rustig te houden. Als hij nu zou veranderen zou het de situatie alleen maar erger maken... "Wat moest je van Aro doen?" Vraagt mijn moeder. "Ik moest haar naar hem toe brengen. Hij wil graag dat zij zich met wat andere vampieren bij ons aansluit." Opeens hoor ik nog meer water. Binnen een paar seconden grijpen ook de andere vampieren die uit het water kwamen wat vampieren en komen ze naast mij en Felix staan. Naast mij staat mijn vader, samen met mijn moeder. Daarnaast staan Kate, Alice en Benjamin. Niemand durft het tegen Felix op te nemen. "Wij gaan nu, komen jullie ons achterna of komen jullie om ze te bevrijden, dan zullen we strenge maatregelen moeten nemen." Dan draait hij zich om en springt van het gebouw af, tegelijk met de anderen. Ik voel hoe tranen uit mijn ooghoeken komen. We landen zachtjes op de grond en Felix stopt ons achterin een groot zwart busje. De vampieren die mijn ouders vasthielden gaan ook achterin het busje zitten om ons in de gaten te houden. Ik kijk naar mijn vader en moeder. Ze laten geen emotie zien maar ik weet dat ze diep van binnen erg bang zijn voor wat er gaat gebeuren. Ik kijk naar Alice. Ze kijkt naar mij en glimlacht een beetje verdrietig. Benjamin en Kate staren stilletjes voor zich uit.

Na een halfuurtje rijden stopt het busje. De twee vampieren openen de deur en laten ons om de beurt uitstappen. Ze zijn achter het gebouw van de Volturi geparkeerd. Ik voel mijn mobiel trillen in mijn zak. Vast iemand die vertelt dat ze ons komen bevrijden...of juist niet. Ze openen een deur en brengen ons naar een grote kamer met wat bureau's en veel boeken. "Hier blijven jullie tot we jullie ophalen. Probeer maar niet te ontsnappen want de deur wordt bewaakt." Zegt Felix terwijl hij naar buiten loopt en de deur sluit. Zodra de deur is pak ik mijn mobiel uit mijn zak. Het berichtje komt van Carlisle.

Renesmee, Edward, Bella, Alice, Benjamin en Kate,

Het spijt ons heel erg dat dit zo gelopen was... Helaas kunnen we jullie niet redden. Ik wil niet dat er nog meer mensen in gevaar komen. Weet alsjeblieft dat ik dit doe voor de familie. Ik hoop dat jullie zelf een weg naar buiten weten te vinden. Of dat jullie uiteindelijk zelf kunnen besluiten om weg te gaan of niet. 

Ik zal snel weer wat van ons laten horen. 

Carlisle.

Meer tranen stromen naar beneden. "Wat staat erin?" Vraagt Alice. Ik lees het berichtje hardop voor. Voor een lange tijd is het erg stil. Dan zegt mijn vader wat. "We wisten dat dit ooit zou gaan gebeuren... We kunnen nu niks meer doen. Het enige dat we kunnen doen is tegenwerken maar dan gaat hij mischien dreigen om onze familie wat aan te doen." Ik staar naar de deur die opeens open gaat. Demetri komt binnen gelopen. "Volg mij maar." Ik loop helemaal achteraan. Ik heb geen zin om als eerste naar Aro toe te gaan. Ik voel de angst en verdriet plaatsmaken voor woede. Als ik hem zie... Demetri opent een enorme donkerhoute deur. Dit is de eerste keer dat ik hier ben en ik vind het best een indrukwekkend gebouw. De kamer waar we inkomen is nog indrukwekkender. Het plafond is enorm hoog en mooi versierd. Er staan drie enorme stoelen met Aro, Caius en Marcus. Ik kijk Aro woedend aan. Hij glimlacht alleen maar een beetje. "Welkom, welkom." Zegt hij vrolijk. Waarschijnlijk omdat wij allemaal erg machtige gaves hebben. En natuurlijk omdat hij nu een halfvampier heeft. Niemand zegt wat terug en iedereen kijkt hem woedend aan. "Ik hoop dat je Italië mooi vindt Renesmee, dit is je eerste keer hier, wat vindt je van het gebouw?" Ik zeg niks. "Dan niet. Ooit zul je toch moeten praten. Ik wil jullie een voorstel doen. Als jullie hier blijven zal ik jullie vrienden en familie met rust laten. Willen jullie niet meewerken of proberen jullie te ontsnappen, dan zal ik ze toch eens moeten opzoeken..." Hij glimacht naar ons. Wij knikken allemaal alleen maar. Niemand wil dat er iemand gewond raakt. "Ik hoop dat jullie ons kunnen helpen. Zo kunnen wij voorkomen dat er nieuwe vampier legers worden gemaakt en er dus onschuldige dooddn vallen." Hij kijkt naar mijn ouders. "En ik vind het erg leuk dat er een complete familie is. Ouders en hun dochter." Hij kijkt naar mij. "Ik hoop dat Jacob niet al te verdrietig is." Dat gaat te ver. Ik loop naar hem toe, als anderen mij willen tegenhouden stopt hij ze. "Waarom doe je dit?" Fluister ik. "Wij hebben macht nodig, en gaves geven macht." Zegt hij. "Mag ik?" Zegt hij terwijl hij naar mijn hand wijst. Ik schud mijn hoofd. Hij zucht ongeduldig. "Je bent koppig, niet een eigenschap die we kunnen gebruiken." Hij knikt naar Jane. Ze kijkt geconcentreerd naar mij. Maar het lukt niet dankzij mijn moeders schild. "Felix, breng de andere maar naar hun kamers." Zegt hij. Felix knikt en haalt de andere uit de kamer. Als de deur sluit voel ik direct Jane die haar gave gebruikt. Ik zak op de grond en begin te huilen. "Stop! Alsjeblieft, stop!" Schreeuw ik. Het voelt alsof ik elk moment bewusteloos kan raken.