Twilight Life Of Renesmee

Relatie

Ik kijk om me heen. Ja hij heeft gelijk, mijn moeder verteld altijd over deze plek. Zij en papa kwamen en komen hier vaak. Ik draai naar hem om. "Je hebt gelijk." Ik geef hem een zoen. Hij glimlacht en geeft me ook een zoen op mijn voorhoofd. Hij is echt de beste. Maar toch voelt het  soms raar...alsof hij een oudere broer is inplaats van mijn geliefde. Het is niet zo als tussen mijn ouders. Mijn moeder heeft me altijd verteld dat het niet erg is als ik hem niet leuk zou vinden. Dat hij daarmee dan zou moeten leven. Maar ik zou het hem niet eens aan kunnen doen. Hij ploft neer op het gras en ik neem plaats naast hem. Voorzichtig kijk ik naar hem. "Jake..." Ik aarzel. "Wat is er?" Vraagt hij. "Wat vindt jij van onze relatie?" Hij kijkt me geschrokken aan. "Hoezo? Heb je soms een ander gevonden?" Ook ik kijk nu geschrokken. "Nee, ik vraag het me gewoon af." Hij zucht. "Ik vind het goed zoals het nu is,  jij?" Ik mompel mijn antwoord. "Het voelt raar...alsof je een soort broer bent." Hij staat op. "Heb je dat gevoel al die jaren al?" Zegt hij met op elkaar geklemde kaken. Ik knik. Hij gaat met zijn hand door zijn haar. "Nessie...je hoeft dit niet te doen." Ik schud mijn hoofd. "Ik zal erover nadenken." Ineens begint hij te bibberen. "Nessie, ga achteruit." Langzaam loop ik naar achteren, maar ik ben te laat. Hij verandert in een wolf. Hij rent mijn kant op en duwt me dan hard aan de kant. In mijn val zie ik hem nog verder het bos in rennen, dan voel ik een harde klap, alles word zwart.

"Renesmee, ben je daar?" De stem klinkt bezorgd. Ik voel een koude hand op mijn wang. Ik knipper wild met mijn ogen. De zon doet pijn als ik mijn ogen open. Ik kijk naar Carlisles gezicht met dat van mijn vader naast hem. Mijn vader glimlacht naar me, maar ik zie zijn bezorgdheid. "Mijn hoofd." Zeg ik terwijl ik naar mijn enorm bonkende hoofd grijp. Ik zie Jake verderop staan, zijn ogen smekend. "Het spijt me echt Nessie." Mijn vader werpt hem een dodelijke blik en direct is hij stil. Mijn vader tilt me op en samen met Carlisle loopt hij naar huis.

Thuis aangekomen legt hij me op Carlisles onderzoeks bank. Carlisle schijnt met een lampje in mijn oog. Direct knijp ik hem dicht. "Niet doen." Mompel ik. "Doet het pijn?" Vraagt hij. Ik knik voorzichtig zodat mijn hoofd geen pijn doet. "Ik krijg hem wel." Sist mijn vader. Ik reageer niet. Ik sluit mijn andere oog ook. Ik voel me moe. "Niet slapen." Zegt Carlisle. Ik zucht en open mijn ogen. "Stomme steen." Klaag ik. Carlisle glimlacht. "Je wond is al aan het genezen. Nu je arm nog." Ik kijk naar mijn arm. Hij zit in een rare knik. Ik doe geen moeite om hem te bewegen, ik weet hoe het voelt. Carlisle bind er een verband omheen. Ik sta op en Carlisle vangt me op als ik wankel probeer te staan. "Gaat het?" Ik knik. Mijn hoofd voelt nu alleen nog aan als zware hoofdpijn. "Het gaat wel." Hij knikt. "Doe het maar rustig aan vandaag, van mij mag je niet meer meedoen aan de training van vandaag." Ik zucht en loop de kamer uit. Direct trek ik een losse broek aan. Ook doe ik er een sweater bij aan met warme dikke sokken. Die dag hang ik wat voor de tv en lees ik mijn boek uit. Tegen de avond komt de rest terug, maar Jake zit er niet tussen. "Je hebt wat gemist, echt!" Zegt Emmet terwijl hij mijn haar door de war brengt. Hij ploft naast me neer en zapt naar een honkbal wedstrijd. Mijn vader gaat naast hem zitten. Ik mompel mijn andwoord. "Ja, vast." Emmet werpt even een blik naar mijn vader. Ik hoor hem dan zuchten en zacht zegt hij. "Stomme wolf."  Ik kijk naar mijn vader. "Waar is Jake?" Hij zoekt naar woorden en zegt het dan. "Ik heb hem gezegd dat hij bij jou uit de buurt moet blijfen, anders krijgt hij met mij te maken." Ik zucht. "Pap...jaag hem nou niet weg." Hij schud met zijn hoofd en richt zijn aandacht dan weer naar de tv. Opeens komt mijn moeder naar binnen gelopen. "Mam? Wat doe je hier, wie is er bij opa?" Ze glimlacht naar me. "Esmeé is bij hem." Ik knik. "Ik ben hier omdat ik graag bij je wou zijn na wat er vanmiddag gebeurd is." Direct kijk ik weer naar de tv. Ik voel tranen in mijn ogen komen. Waarom is iedereen er voor mij?  Hoe moet Jake zich wel niet voelen? Ik sta op en ik trek snel mijn schoenen aan. Ik loop naar de deur toe. Ik hoor carlisle vaag op de achtergrond wat zeggen. "Renesmee, wat ga je doen?" Maar ik negeer het en loop de deur uit. Ik ren en ren, ik weet niet waar naartoe, ik wil gewoon even weg. Na een tijdje begint het donker te worden. Ik zucht en ga lang uit op de grond liggen. De bladeren boeien me niet. Ik heb toch alleen maar een joggings pak aan. Langzaam vallen mijn ogen dicht en val ik in een diepe droomloze slaap.

Mijn ogen springen open bij het horen van een apart geluid. Buiten is het nu schemerig. Versuft kijk ik om me heen. O ja, ik ben in het bos. Ik sta snel op en klop de blaadjes van mijn kleding. Langzaam scan ik de omgeving opzoek naar het geluid. Dan, opeens, kijk ik in twee rode ogen.