Twilight Life Of Renesmee

Caius

Caius staat snel op en kijkt paniekerig om zich heen. "Doen jullie dit allemaal voor maar één meisje?" Zegt hij terwijl hij om zich heen kijkt. Mijn moeder schud haar hoofd. "Dit gaat over alles dat jullie gedaan hebben, Caius. Jullie hebben het leven van veel mensen zuur gemaakt, dit keer is het eens andersom." Na dat gezegd te hebben grijpt Alice hem bij zijn schouders. Benjamin rukt het hoofd eraf en gooit die zo ver mogelijk bij het lichaam vandaan. Ik pak snel een kaars en zet daarmee Caius in vuur en vlam. "Weer eentje minder." Zegt Kate glimlachend terwijl ze naar het vuur kijkt. Ik zie Marcus de zaal uitrennen, mijn moeder wil erachter aan gaan maar mijn vader houdt haar tegen. "Laat hem maar gaan, één iemand kan niet zoveel kwaad aanrichten." Ze zucht en knikt dan instemmend. "Je hebt gelijk..." Ondertussen hoor ik niks meer in het gebouw. Ik denk dat de meeste vampieren gevlucht zijn. Zonder leider kunnen ze niks beginnen. Maar ik weet zeker dat er nog een paar zijn gebleven, om wraak op ons te kunnen nemen. Ik kijk naar buiten en zie dat het donker begint te worden. Ik hoop dat James de andere zover heeft kunnen krijgen om mee te komen. En inderdaad, een paar minuten later hoor ik veel voetstappen richting de zaal toe rennen. Mijn familie komt als eerste in de zaal, Rosalie stormt meteen op me af en begint me te knuffelen. Al voelt het eerder alsof mijn ribben elk moment kunnen breken... "Ik dacht dat we je nooit meer terug zouden zien, Carlisle vondt dat hij niemand meer in gevaar kon brengen. Hij zei dat het jullie wel zou lukken om te ontsnappen, maar ik geloofde hem niet. Ik ben zo blij je weer te zien!" Na ongeveer tien minuten laat ze me alweer los. "Ik heb jou ook gemist, Rose." Ze glimlacht naar me en loopt dan naar mijn ouders toe. Carlisle komt snel naar mij toegelopen als hij ziet dat Rosalie mij eindelijk had losgelaten. "Nessie... Het spijt me echt heel erg." Ik schud mijn hoofd en kijk hem dan aan. "Carlisle, je hoeft geen excuses aan te bieden. Ik begrijp het, je wou gewoon je familie en vrienden beschermen." Hij glimlacht een beetje verdrietig. "Dank je Nessie." Hij geeft me een knuffel en laat dan weer gaan. "We hebben je echt gemist." Dan loopt hij weg. Ik kijk om me heen. Opeens zie ik degene die ik toch wel het meest gemist heb. Jake. Ik ren naar hem toe en omhels hem stevig. "Nessie... Ik heb je zoveel gemist." Zegt hij fluisterend in mijn oor. "Ik jou ook Jake." Ik voel tranen over mijn wang stromen. Hij veegt ze weg met zijn hand. "Ik wil je nooit meer kwijt." Zegt hij glimlachend. Ik leun naar voren en geef hem een zoen. Daarna omhels ik hem weer. "Zullen we in Italië of in de VS gaan trouwen?" Zegt hij, hij straalt van geluk als hij het woord trouwen zegt. "VS, met al die vampieren is het handig om een beetje uit de zon te blijven." Hij lacht een beetje. "Ja... Al die bloedzuigers ook." Ik geef hem een poor in zijn zij, al moet ik er zelf ook een beetje om lachen. James komt naar me toegelopen. "Renesmee, zo fijn om te zien dat je oke bent. Ik heb iedereen mee kunnen krijgen, al zie ik dat jullie de hulp niet eens nodig hadden." Hij glimlacht naar me. "En dit is?" Zegt hij terwijl hij naar Jake kijkt. "Dit is Jake, mijn verloofde." Ik zie iets in zijn gezicht een beetje veranderen als ik het vertel. "Jullie gana trouwen? Wat leuk! Kan ik ook komen?" Ik glimlach en knik dan. "Natuurlijk, dat zou hartstikke leuk zijn." Hij knikt en kijkt dan weer naar Jake, "Je bent een weerwolf, toch?" Jake knikt. "Inderdaad." James kijkt dan weer naar mij. "Ik moet weer gaan, kom snel nog eens langs om te vertellen wanneer en waar jullie bruiloft zal zijn." Dan loopt hij naar de deur en verdwijnt dan uit het zicht.