Twilight Life Of Renesmee

Indringer

Ik kijk naar buiten. Het is nu na middernacht, ik zit op de bank. Aangezien opa er is ligt iedereen in bed, voor het geval hij er uit gaat. Maar ik kon niet slapen. Een diepe zucht ontsnapt. Morgen komt iedereen en gaan we de plannen bespreken. De maan komt achter de wolken vandaan en verlicht de woonkamer. Mijn huid is nu zo goed als wit in het zwakke maanlicht. Ik begin me langzaam aan slaperig te voelen. Mijn ogen sluiten en ik val in slaap.

Opeens hoor ik wat achter mij. Vlug draai ik me om. Daar staat hij. Alec. Ik sta vlug op, direct staat hij voor me. "Aangezien jij Caitlyne niet wilt geven kom ik nu voor jou." Ik sis zachtjes. "Dat dacht ik niet." Net als hij zijn mond wil open doen draai ik hem en hou mijn arm strak om zijn keel. "Je had hier nooit aan moeten beginnen." Sis ik voordat ik zijn hoofd er bijna helemaal van zijn lichaam afscheur. Ik laat hem los. Snel ren ik naar een lade waar ik een aansteker uit pak. Ik sleur hem dan weer mee naar buiten. Daar gooi ik de aansteker naast hem, nadat ik hem had aangedaan. Al snel is er niets meer van hem over, op wat as na. Daarna gooi ik met een emmer water over het vuurtje heen dat direct uitgaat. Ik schrik als ik een hand op mijn schouder voel. Ik draai me om en kijk naar mijn moeder. Natuurlijk moest ze wat gehoord hebben. "Wie was dat?" Fluisterd ze. "Alec." Zeg ik. Ze knikt. "Ga maar weer naar bed, ik ruim dit nog even op." Ze knikt naar het as. Opeens begint de as een kleine tornado te vormen. Dan verdwijnt het, en Alec staat weer voor me. "Maar...hoe kan dat!?" Hij glimlacht alleen maar. Dan staat Caitlyne opeens naast hem, haar ogen rood. "Grijp haar." Sist hij terwijl hij naar mij wijst. Ze loopt naar mij toe. "Wat doe je!?" Schreeuw ik. Ze blijft naar me toe lopen.

Mijn ogen schieten open. Snel kijk ik om heen. Ik ben in de woonkamer en lig op de bank. Gelukkig, het was maar een droom. Nog een beetje slaperig sta ik op. Ik heb geen zin om naar bed te gaan, dus ga ik maar onder de douche.

Na een uur ben ik schoon en aangekleed. Ik loop weer naar de bank toe. De deuk in de vloer die Jake en Caitlyne veroorzaakt hadden is alweer gerepareerd. Ik zet de tv maar aan. Maar ik concentreer me niet eens op het scherm. Ik zucht als ik aan morgen denk. Zou iedereen komen? En zouden wij een kans hebben on te winnen? Ikzelf denk van wel... Maar wie weet hoe de anderen erover denken. Buiten begint het langzaam licht te worden.