DÜŞLER SOKAĞI NO 7/24

5. Bölüm Kabadayı

Selam arkadaşlar ✋ Şimdilik sokak hikayesi olarak ilerliyor hikayemiz. İleride her şey değişecek. Yani okuduğunuzun dışında bir hikayeye dönüşecek inşaallah.

Bölümün adı gibi içeriği gibi bir müziğimiz var. İlk etapta biraz garip gelebilir ama biraz sonra sizleri saran bir müzik olacak. Bende öyle oldu inşaallah sizde de öyle olur.

İlk kez tarzımız dışı multimedyamızı açalım. Kahveleri dememe gerek yok. Soğuk kış mevsiminde içinizi ısıtacak bir bölüm olmuştur umarım. Diğer bölümümüz Cuma günü saatinde gelecek inşaallah. Hadi sevgili #düşlersokağı okurları. Hep birlikte bölüme efenim. İyi okumalar ❤️🐞☕️

Kaç dakikadır ağzı açık şaşkın ifadeyle Aksel'e bakıyordu. Kerem Sayer! Burada ne yapıyordu? Bir başkasının ayağına gidecekti! Hem de beklemeyi bekletilmeyi sevmeyen mahallenin kabadayısı Erhan denilen o adamın ayağına! Hem de Erhan kendini çağırmıştı! Hem de Erhan'ın süzgecinden geçecekti! Hem de burada kalıp kalmayacağına karar verecekti!

"Aksel, bugün olması şart mı? Yarın ya da diğer günlerden birinde gitsek."

Aksel, şaşkınlıkla ve korkuyla dolu gözlerini açtı.

"Birader sen ne diyorsun? Erhan Abi'm seni çağırıyor. Ona yok demek, ipini elinle çekmek demek."

Erhan abi de değil Erhan Abi'm! Aksel'in tipine baksan kabadayı kendi gibi duruyordu ama o bile tırsıyordu! Az önce bir karar vermişti madem. Madem bu sokağa uyum sağlayacaktı. O zaman o kararı hemen uygulamaya geçirecekti!

Üzerini değiştirip kapıda kendini bekleyen Aksel'le birlikte dışarı çıktılar. Saat gecenin bilmem kaçı ve Kerem Sayer tanımadığı biriyle birlikte yürüyerek mahallenin kabadayısıyla tanışmaya gidiyordu! Tanışmaya mı? Ne tanışması!? Kaderini belirleyecek kişinin ayağına gidiyordu ve o kişi kendini süzgeçten geçirecekti! Kerem Sayer bu hallere düşecek kişi değildi ama düşmekten beter olmuştu. Hem yürüyor, hem düşünüyor, hem de bugün birkaç günü kaldığı için buraya uyma kararı verdiği için kendine küfrediyordu. Aksel, hem gidiyor hem Kerem'le konuşuyordu ama Kerem onun konuştuğu hiçbir kelimeyi duymayacak kadar yüksek sesli düşünüyordu!

"Dediklerim önemli Kerem. Bunları sana niye dedim bilmiyorum. Seni sevdim ondan olsa gerek. Senden önce gelen hiç kimseye bu tüyoları vermedim. İşte şu köşeyi döndüğümüz an Erhan Abi'min mekanı. Dediklerimi sakın unutma."

Aksel'in dediğini şimdi anlamıştı ama daha önce dediği hiçbir şeyi duymamıştı. Kendini sanki ünlü ve tehlikeli bir mafya babasının yanına gidiyor gibi hissetti. Tüyo derken ne olabilirdi ki?

"Aksel ben az önce dediklerini tam olarak an-"

"İşte geldik. Hadi gazan mübarek olsun."

Kerem, köşeyi döner dönmez karşılaştığı manzara ile Amerika'yı hatırladı. Oysa burası Türkiye ve üstelik, yolu bilmeyenler için arabaların bile giremediği kenarda köşede kalmış bir sokaktı!

Düşler Sokağı'nda oturulmayan evlerin olduğu tenha bir köşede; içinde ateş yakılmış bir fıçı. Üstelik hava bilmem kaç derece. Nem oranı insanı sinir edecek boyutta ve sokak lambalarının yanmadığı bir köşede ateş yanıyordu! Kalabalık insanlar ve hepsi genç! Kimi yere oturmuş kimi kırık dökük sandalyelerde oturan kişiler! Ağır adımlarla yürüyüp kalabalığın yanına geldiler. Kerem görebildiği kadar oradakilerin yüzüne bakmaya başladı. Erhan Hangisiydi ki?

"Demek Düşler Sokağı'na gelen yeni sakin adayımız bu! Yaklaş bakalım!"

Sesin sahibine dönüp baktığında Can'ın anlattıkları aklına geldi. İri kıyım palabıyıklı kaslı biri diye anlatmıştı ama bu adam? Omuzları olağandan geniş, vücut çalıştığı çok belli oluyordu. Bu adam tamam bıyıklıydı ama öyle çok uzun boylu  biri değildi. Kirli sakallı, başında şapka, ceketi omzunda elinde tesbih sandalyeye oturmuştu. Adam sanki omuzlardan ibaretti. Bir kaç adım yaklaştı. Düşler Sokağı'nı adı gibi bir hale getiren Erhan'ın tam karşısında duruyordu! Erhan, Kerem'i baştan aşağı süzüp elindeki tespihi çevirdi. Kerem, tedirgin bir şekilde dururken kaçamak gözlerle diğer kişilere baktı. O gözlüklü kızın arkadaşı olan kız da buradaydı ve Erhan'ın yanındaki sandalyede oturuyordu!