DÜŞLER SOKAĞI NO 7/24

15. Bölüm Tercih

Kısa bir hikaye demiştim. Yarıladık sayılır. Üç düğümümüz vardı. Biri bu bölüm çözülüyor. Diğer ikisi de çözülecek ama bunların içinde bir kördüğümümüz var ki. Çözen olmadı. Onu da çözemeyin lütfen. Nasıl yazacağımı şaşırıyorum❤️❤️❤️ Dedektif gibi okurlarım var elimi ayağıma dolaştıran. Tek isteğim onu bulamamanız. Yorumları okuyorum gözlerim kocaman açılıyor. Yok artık diyorum. Hele içinizde bir kaç kişi var ki  of dedirten. Ve o yorumlarınıza  bayılıyorum❤️❤️❤️ İyi ki varsınız arkadaşlar...

Multimedya hazır efenim. Tıklayacaksınız o kadar. Şimdi kahvelerimizden bir yudum alalım. Multimedyaya tıklayalım ve düşler sokağı No 7/24 bölüm 15'i okumaya geçelim. Buyrun efenim bölüm sizlerin.❤️🐞🍀

Akşam ve gece... Birbiri ardına gelirken sokak sakinleri yapacak bir şey olmayınca evlerine giderken hastanede kalan Aysima'nın annesi, babası, Zeynep ve Kerem oldu. Kerem, Aysima'nın annesini ve babasını zorla ikna edip kendilerine tahsis edilen odaya gönderdi. Ayakta duracak dermanları kalmamıştı. Vakit gece yarısını çoktan geçmişti. Kerem kafeteryadan  kahveleri alıp birini hâlâ aynı yerinde oturan Zeynep'e verdi.

Zeynep, kahveyi alıp içerken Kerem yanına oturdu. Sessiz sedasız geçen bir gece. Sıkıntılı bir bekleyiş ve geçmek bilmeyen saatler.

"Durumu iyiye gidiyor ya. En azından biraz rahatladım."

Zeynep'in mırıldanırcasına konuşmasına Kerem başını olumlu anlamda sallayarak cevap verdi. İyiye gidiyordu. Eğer kendi bu sokağa gelmeseydi belki Aysima böyle bir olay yaşamayacaktı. Bunun sızısı içini yakarken sıkıntıyla nefes aldı. Ya bu olay başka şekilde yaşansaydı. Sebep kendisi olmasa da Aysima bu hastanede yatacaktı ve kendisi kim bilir nerede, ne  yapıyor olacaktı.

"Senin nasıl haberin oldu? Sokakta değildin. Can'la çıkmıştınız."

Kerem başını çevirip dalgın bir halde baktı bir süre. Bal Arısı aklına geldi zoraki gülümsedi.

"Çıkmıştık ama bu haberi alınca apartopar çıktım. Yağmur aramış. Aysima her şeyden önemliydi."

"Haklısın. Aysima her şeyden önemli. Kerem?"

"Efendim."

"Birbirimizi çok iyi tanımıyoruz ama iyi ki sokağımıza geldin."

Zeynep'in konuşmasına Kerem bir anlam vermeye çalıştı ama yapamadı. Niye böyle söylemişti ki?

"Anlamadım."

Zeynep kahvesini iki elinin arasında dalgınca çevirirken aynı bakışlarıyla Kerem'e döndü. Buruk bir şekilde gülümsedi.

"Ben de anlamıyorum. Şöyle söyleyeyim. Burada yalnız değilim. Sonra ne bileyim. Gerisi gelmiyor. Anlamasan da anlamasam da iyi ki geldin."

Kerem, anlamadan baktığı gözlerini kıstı. Gerçekten anlamamıştı. Hoş, Zeynep zaten enteresan bir kızdı. Anlamamıştı anlatamamıştı ama böyle söylemesi hoşuna gitmişti.

"Anlamadım ama teşekkür ederim. Zeynep sen ne zamandır bu sokakta yaşıyorsun?"

Zeynep bir an duraksayıp gözlerini kaçırdı.

"Çok uzun zaman oldu ama kendimi burada doğmuş büyümüş gibi hissediyorum. Sen plan yapıyorsun bir bakıyorsun ki plan dışı bir şey olmuş hayatın değişmiş. Ben öyle oldum. O kadar uzun ki. Anlatsam günler sürer ama iyi ki gelmişim. Neden buraya geldiğimi yıllar sonra anladım. Anladım ama neyse."