DÜŞLER SOKAĞI NO 7/24

25. Bölüm Yabancı

Sevgili Vildan Özyurt ❤️Doğumgünün kutlu olsun. Hemen her gün bana mesaj atan motive eden özel şeyler konuştuğumuz tatlı kız. Siyahın Öteki Yüzü'nü her yerde anlatan bu tatlılığa bu bölüm naçizane doğumgünü hediyem. Tatlım umarım beğenirsin❤️❤️❤️❤️ Vildan'ın yaptığı resim de multimedyada. 🐞💜💚

Multimedyayı açalım. Sade sıcak bol köpüklü kahvemizden bir yudum alıp bölümümüzü okumaya geçelim. Buyrun efenim bölüm sizlerin❤️☕️🍀🐞

"Hayatım Nazlı aradı selamı var. Seni çok öpüyor. Her şeyi ayarlamış. Müsait değilim dedim. Eve gidince arayalım."

Bu sözler Kerem'in kulağında çınlarken gözlerini kırpmadan olduğu yerde kaldı. Telefon çaldığında ekranda çıkan resim zaten kafasını karıştırmaya yetmişti ama yapılan bu son konuşma? İşte o kafasını karmakarışık etmişti.

Böyle ayakta durduğu sürece herkes kendine bakmaya devam edecekti. Sorsa? O konuştuğunuz kim dese? İlk kez gördüğü birine böyle soru sormak ne kadar aptalca olurdu biliyordu. Zaten şu an aptal gibi görünmüyor muydu?

"Size afiyet olsun iyi geceler."

Hızla salondan çıktı. Can'ın girişte kendini beklediğini görünce hiç tepki vermeden kapıya yürümeye devam etti. Annesinin kendine seslenmesiyle sanki bunu bekliyormuş gibi durdu. Arkasını dönüp annesinin dolu gözlerle kendine baktığını görünce üzgün ifadesiyle baktı.

"Oğlum benim. Orada sesim çıkmadı ama senin bu evden böyle çıkıp gitmene dayanamazdım."

Sevim, Kerem'e sımsıkı sarıldı. Saçlarını okşayıp öpüyor gitmemesi için yalvarıyordu.

"Oğlum lütfen. Kaç aydır ilk kez evine geldin. En azından birkaç gece kal."

"Anne, bunları daha önce konuşmuştuk. Lütfen ısrar etme."

Sevim, sessizce ağlarken çaresiz başını yere eğdi. Kerem annesinin o haline dayanamayıp sarılıp öptü.

"Söz veriyorum yine geleceğim. Anne sana bir şey soracağım."

Sevim gözlerini silip gülen gözlerle oğluna baktı.

"Tabii ki sorabilirsin."

"İçerideki misafirler kim? Daha önce de gördüm gibi sanki ama çıkaramadım."

Sevim, mahçup bir şekilde başını eğip bir süre öyle durdu.

"Babanın seni evlendirmek istediği kızın ailesi."

Kerem, aldığı cevapla vurgun yemiş gibi annesine baktı. Donuk, durgun, şaşkın... Sözün bittiği yerin tam üzerindeydi.

"Babanın seni evlendirmek istediği kızın ailesi!"

Bir söz bu kadar mı etkilerdi? Sesini çıkarmadan annesine baktı. Karşılığında konuşacak bir şeyi de yoktu...

"Peki neden geldiler?"

"Kerem üzülmeni istemiyorum. Boşver oğlum."

"Anne lütfen. Ben bunları artık aştım."

Sevim, gözlerini kaçırıp başını yere eğdi. Kerem eski Kerem değildi ama yine de söyleyip söylememekte kararsız kaldı.

"Babanı biliyorsun. Vazgeçmiyor. Bugün büyük bir iş için ortak oldular. Onun kutlama yemeği. Sen de üzerine geldin."