DÜŞLER SOKAĞI NO 7/24

31. Bölüm Gizli Gerçek

Erhan'ı sevmeyenler el kaldırsın✋

Bölüm içeriği çok geniş oldu. Mutluluk hüzün heyecan hepsini barındırıyor. Artı hikayemizde ilk kez bu kadar uzun bir bölüm yazdım. Üzgünüm ama kurgu zaten kısa o yüzden baştan savmak istemedim.

Bu bölümü sınava girecek olan Aslı'ya ithaf ediyorum. Aslıcığım umarım beğenirsin canım. Hiç aklına gelmeyen tahmin yürütemediğin olay bu bölümde çıkıyor. İyi okumalar canım benim❤️

Bu bölüm kahve fincanlarınız büyük olsun. Hem bölüm uzun hem de. Neyse arkadaşlar. Multimedya kahve ve Düşler Sokağı No 7/24 bölüm 31 sizlerle. İyi okumalar☕️🐞🍀❤️

Sabahın ilk ışıkları, Düşler Sokağı'nı aydınlatırken, Zeynep, gözüne sızan güneş ışığına gülümseyip gözlerini açtı ve etrafına bakmadan başını kaldırıp Kerem'in evine baktı. Karşılaştığı yeşillerle içi açılırken ellerini dudaklarına götürüp kocaman bir öpücük savurdu. Kerem'in içten gülümsemesine aynıyla karşılık verirken telefonun çalmasıyla gözlerini Kerem den ayırmadan telefonu açtı. Bir yandan konuşuyor bir yandan Kerem'e gülümsüyordu.

"Kötü olacak halim yok anne. Çok fazla iyiyim. Sen nasılsın?"

"........."

"İnanmıyorum! Anne buraya gelseydiniz."

".........."

"Tamam size afiyet olsun. Ben Kerem'le kahvaltı yaparım."

Zeynep, telefonu kapatıp hızla yataktan kalktı. Bugün kına gecesiydi! İçindeki coşkuyla hazırlanıp mesaj yazarak Kerem'in kapısına gelir gelmez açılan kapıdan içeri girdi ve açılan kollara kendini bıraktı.

"Günaydın güzelim."

"Günaydın sevgilim."

Birlikte içeri girince Zeynep hazırlanan kahvaltıyı görünce sevinçle Kerem'i öpüp masaya geçti.

"Ne zaman kalktın hazırladın? Aslında benim hazırlamam lazımdı değil mi?"

Kerem çayından bir yudum alırken gülümseyip Zeynep'in elini tuttu.

"Sen ben yok. Biz varız. Evlenince ilk kahvaltımızı birlikte hazırlarız."

Zeynep, heyecanla sesli bir nefes alıp Kerem'in elini sıktı. Ne kadar sevinse de saatler geçtikçe heyecanı artıyordu. Kerem'le aynı evde yaşamak, aynı yatağı ve bir ömrü paylaşmak... Evlilik çok derindi. Evlendim bitti olmuyordu. Sorumluluk artı yanında bir çok yükü de beraberinde getiriyordu ama seviyorsa hele de anlayışlı biriyse. İşte o zaman her şey çok daha güzel olurdu. Annesi ve babası gözünün önüne geldi. Severek evlenmişlerdi ve hâlâ devam ediyordu. Kerem'in annesi babası da öyleydi. Yüzü yanarken gülümsedi.

"Evlenince de böyle olur muyuz? Yani birbirimizi severiz değil mi?"

Kerem hiç beklemediği soruyla bir an durup Zeynep'e baktı. Hiç düşünmediği bir şeydi ve Zeynep soruyu pat diye sormuştu.

"Şüphen mi var? Güzelim açıkça konuşalım. Bana her şeyi sorabilirsin."

"Şüphem yok. Yok ama bilmiyorum. Ne bileyim ben, sormadım say."

"Yok sayamam. Çünkü sordun. Bak güzelim. Beni tanıyorsun. Ben de seni tanıyorum. Bizim yalan dolanla işimiz olmadı. Benim senden gizlediğim hiçbir şey yok, olmadı. Ne sorarsan açıkça söylerim. Seni tanıyorum. Benden bir şey saklamadığını da biliyorum. Eğer bana güvenmiyorsan-"