DÜŞLER SOKAĞI NO 7/24

6. Bölüm Savaş Borusu

Multimedyamız harika oldu. Aslı'ya buradan teşekkür ediyorum. Müzik bulmamda cidden çok yardım etti. Hikayenin konusu farklı olunca müzik biraz zor oluyor.

Zeyker yakınlaşsın diyenleriniz var. Yakınlaşacak- ki zaten küçük küçük giriş yapıyorum. Artısı hikaye diğer hikâyelerim gibi ters dönecek. Şimdilik kimse bir şey anlamadı. Bu da beni çok mutlu ediyor. Anlaşılırsa sürprizler yatar.

Geçen bir yorum okudum. Wattpad'de sokak hikayesi yok böyle devam etsin diye söylendi. Ben bunu dikkate aldım tamam diyorum ve teşekkür ediyorum.

Harika multimedyamızı açalım. Kahveler elimizde. Kahvelerimizi içerken hep birlikte #düşlersokağıno7/24 hikayemizin 6. bölümünü okumaya geçelim. Buyrun efenim. Bölüm sizlerin☕️🐞🍀

Can, Kerem'in değişik gülümsemesine ve kapıdaki kişiye bakınca tek taraflı belli belirsiz gülümsedi. N'oluyordu? Kerem neden öyle bakıyordu? Kapıdaki kıza baktı, gözlüklü, normal bir kızdı. Kerem'in kendi camiasındaki çıktığı kızları düşündü. Taş bebek gibi, sarışın, makyajlı, yüz metre geriden parfüm kokusu duyulan kızlardı. Peki ya kapıdaki kişi? Kerem'in çıktığı kızların yanından bile geçemezdi.

Kerem, farkında olmadan Zeynep'e gülümseyip dururken Zeynep elinde bir tepsi gülümseyerek kendine bakıyordu. Biraz da şaşkındı sanki. Üzerinde buz mavisi kolsuz bir elbise, saçına pembe bandana takmıştı. Kerem, dışarı bir nefes verip biraz geri çekildi.

"Hoş geldin Zeynep."

Zeynep, gülümseyerek Can'a sonra Kerem'e baktı.

"Hoş bulduk."

Kerem, kendine gelip Zeynep'i içeri buyur edince Zeynep elinde tepsiyle içeri girdi.

"Kapıyı kapatma istersen. Yağmur da geliyor."

Zeynep, içeri girip Can'la selamlaştıktan sonra elindeki tepsiyle ayakta kaldı. Can, Kerem'in aptal haline bakıp elindeki tepsiyi aldı. Zeynep içeri geçerken arkasından Yağmur içeri girdi ve o da elindeki paketlerle ayakta kaldı. Çünkü kapıda kimse yoktu! Mutfağa doğru geçerken; Kerem, Zeynep'in yanına geldi elini uzatıp tokalaştı. İlk kez misafir ağırlamanın heyecanını yaşıyordu. Zeynep'in karşısına oturup ne yapacağını bilemez tutuk şekilde bakıyordu. Zeynep pencereden dışarı bakıp Kerem'e döndü.

"Benim evim buradan olduğu gibi görünüyormuş. Hiç fark etmemiştim."

Kerem, merakla pencereye bakıp şaşkın bir ifadeyle Zeynep'e döndü.

"Orası senin evin mi?"

"Evet."

Kerem eve bir daha bakıp tekrar umursamaz bilmiyor gibi bir tavırla Zeynep'e döndü.

"Bilmiyordum. Ben de sen deyince fark ettim. Cidden olduğu gibi görünüyormuş. Yoğunluktan dışarı bakmaya hiç vaktim olmadı."

"Doğru, haklısın. Ev ne kadar dayalı döşeli olsa da yine bir şeyler çıkıyor."

"Aynen öyle. Baya yoğun oluyor."

Kerem, yüzünün yandığını hissederken kapının çalmasını kurtarıcı olarak görüp kalktı. Kapıyı açıp karşısında Aysima annesi ve babasını görünce içten bir şekilde gülümseyip Aysima'nın uzattığı küçük tepsiyi aldı.

"Kerem abi sana kek yaptım. Yine Zeynep ablam yardım etti."

Kerem teşekkür edip tepsiyi alırken Aysima'nın saçlarını okşadı. Dönüp Zeynep'e baktığında onun telefonuyla uğraştığını görünce içten bir şekilde gülümseyip misafirlerini içeri aldı. Tepsiyi mutfağa götürdüğünde Can ve Yağmur'un mutfakta hazırlık yaptıklarını ve yaparken de sohbet ettiklerini gördü. Can, kıza hayran hayran bakıyordu. Kız da ona karşı boş değildi ama ya Erhan? Gerçi Can böyle şeylere çok sıcak bakmazdı ve o yüzden içi rahattı. Tepsiyi koyarken kapının tekrar çalmasıyla aceleyle dışarı çıktı. Kapıyı Zeynep açmış, misafirlerin elindeki paketleri alıyordu. Gelen herkesin eli doluydu. Kimse boş gelmiyordu. Zeynep, paketleri mutfağa götürürken, Kerem, misafirlerini karşılayıp buyur ediyordu. Sıra sıra gelenlerle ev dolarken en son Osman Dede gelince herkes ayağa kalktı. Onun oturması için herkes yerini teklif ederken Zeynep Osman dedeyi baş köşeye oturtup elini öptü. Kerem, odaya baktı ve oda tıklım tıklım dolmuştu. İçinde ilk kez tattığı değişik bir mutluluk ve huzur oluştu.