DÜŞLER SOKAĞI NO 7/24

10. Bölüm Muhteşem Dönüş(!)

Düşler Sokağı No 7/24 10. bölüme hoşgeldiniz❤️ Zeyker aşkı yavaş yavaş başlıyor. Bu bölümde ve diğer diğer bölümde sanki bir tık daha hissedilecek gibi. Bombalar teker teker patlamadan biraz zeyker aşkı okuyalım değil mi?

Tahminleriniz çok güzel. O güzel yorumlarınızdan ne hikayeler çıkar bir bilseniz❤️ Yanımda olduğunuz için desteğiniz için hepinize teşekkür ediyorum. İyi ki varsınız...

Multimedya kahve ve 10. bölüm. Buyrun efenim. Bölüm sizlerin. Umarım keyif alarak beğenerek okursunuz. Yorumlarınızı fikirlerinizi bekliyorum. ❤️💛💙💜💚🌷🍀🐞

Kerem, duştan çıkıp üzerini giyindikten sonra odada dolaşmaya başladı. Saatine baktı ne vakit geçiyordu ne de Can geliyordu. Dolaşırken gözü Zeynep'in evine kaydı. Zeynep üzerini giyinmiş aynada kendine bakıyordu. Gözlerini kıstı. Pencereye daha da yaklaştı. Bu kız akşamları hiç dışarı çıkmıyordu ama şimdi? Aklına gelen şeyle perdeyi iyice kapatıp tekrar saatine baktı. Can gelmek üzereydi ve o düşünceyle hemen dışarı çıktı. Kapıyı açar açmaz Zeynep'le karşılaştı. Üzerindeki kıyafete bakıp gülümsedi. Normal de giydiği kıyafetler gibi değildi. Daha şık giyinmişti.

"İyi akşamlar Zeynep."

"İyi akşamlar Kerem."

İkisi sessizce birbirlerine bakarken Zeynep acelesi varmış gibi saatine baktı.

"Dolmuşu kaçıracağım. Ailemi ziyarete gidiyorum. Sen nereye?"

Kerem bir an duraksadı, tedirgin oldu. Gece kulübü? Eski hayatıma muhteşem bir dönüş? Ben Kerem Sayer'im?

"Can'la bir işimiz var. O yüzden çıkıyorum. Can arabayla gelecek istersen seni bırakalım."

Zeynep tedirgin bir ifadeyle Kerem'e baktı. Şimdi ne cevap verecekti?

"Burası İstanbul. Eminim gittiğin yer ve benim gideceğim yer ters istikammette. Ben dolmuşla giderim."

Cevap beklemeden hızla yürümeye başladı. Kerem arkasından şaşkın bir ifadeyle bakarken telefonunun çalmasıyla gözlerini Zeynep den ayırmadan cevap verdi.

"Efendim Can."

"............"

"Ne demek araba girmedi?"

"..............."

"Tamam geliyorum."

Telefonu kapatıp yürümeye başladı çünkü Can'ın arabası dar olan sokağa girmemişti. Aksel belli ki başka bir yerden girip çıkıyordu. Geldiğinden beri ilk kez bu sokaktan çıkacaktı. Sanki yıllar olmuştu. Sokağı çıkarken karşısından gelen kişiyi görünce yüzünde bir gülümseme oluştu büyüdü büyüdü.

"Kerem Abi."

Kerem, kendine sarılan Aysima'ya sarılıp saçlarına bir öpücük bıraktı. Gülerek kendine bakan ve güldükçe gamzeleri belirginleşen küçük kızın yanağını sıktı.

"Aysima. Bu saatte ne yapıyorsun?"

"Arkadaşıma gitmiştim. Biraz geç kalmışım. Kerem abi?"

"Efendim güzel kız."

"Erhan Abi'min hayatını kurtarmışsın. İyi ki geldin. Sen olmasaydın şimdi her şey çok değişik olacaktı. Ben seni çok seviyorum. Hep bir Abi'm olsun isterdim. Üzülürdüm. Şimdi üzülmüyorum çünkü benim çok kuvvetli bir Abi'm var."