× KUZEN ×

19. Bölüm "BİR YALÇIN VAKASI!?"

Öncelikle bu bölüm biraz geç olduğu için tüm
okuyucularımdan özür dilerim. İyi okumalar...

Unutma ne kadar kaçarsan kaç beni atlatamazsın!" Diye kulağıma fısıldadı. Bu itiraftan sonra küçük bir kuş gibi çırpınan yüreğim hızla nefes alıp veriyordu. Daha fazla dayanamayıp kollarını ittirdim. Tam ona dönecektim bir araba hızla önümüzde durup "Zehraaa!" Diye bağırdı içindeki adam.

"Amca!" Sinirden gözü seyiren kişinin amcam olduğunu anladığım da "Koş!" Diye Yalçına bağırıp koşmaya başladım, Yalçının gelmediğini fark edince hızla geri dönüp Yalçının elinden tutup koşmaya devam ettim. "Niye kaçıyoruz?" Diye sordu önüme geçerken.

"Çünkü amcam bizi böyle gördü ve gördüğü kişinin ben olmadığıma ikna etmemiz lazım!"

"Böyle kaçarsan daha çok dikkat çekeriz!" Gelen silah sesiyle "Ananı..." diye küfretti Yalçın. "Bu silahı nerden bulmuş peki? Psikopat mı?"

"Deme öyle! Psikopat falan değil. Kendisi polis ve seni yakalarsa vurur! Benim bir planım var! Müthiş bir plan!" Bu cümleyi kurunca korku daha çok sardı bedenimi. Daha hızlı koşmaya çalıştım. Arada arkamı kontrol ediyordum. Daha doğrusu arkaya bakarak koşuyordum.

"Yani psikopat!"

"Ya hayıııırrr aaaaa!" Bir anda boşlukta hissettim kendimi ve bedenimi saran ıslaklıkla tuzlu suyu yutmaya başladım. Yalçın'ın elini daha çok sıkıp kendimi yukarı çektim. Denize düşmüştük. Sırılsıklam olmuştuk. Ve ben tuzlu su yuttum. Dudaklarımın büzüldüğünü hissedebiliyordum. Yalçında kafasını sudan çıkarttığında birbirimize baktık. "Müthiş planın bu muydu? Seni ayakta alkışlamak istiyorum." Dedi gözlerini devirdi.

"Zehra!" Diye deli gibi koşan amcamı görünce panik sardı. Yalçın'a 'Ne yapacağız?' Bakışları attım. Yalçın öylece bana bakmaya devam etti. "Yalçın geliyor bir şeyler yap!" Diye yineledim panikle. Aniden "Nefesini tut!" Dedi. Daha ben olayı anlamadan dibe daldık. Gözlerimi sımsıkı kapattım. Daha fazla dayanamayacak hale geldiğimde yukarı sıçradım. Ama Yalçın beni tutup gitmeme izin vermedi. Tuttuğu elimi elinden almaya çalıştım. Daha fazla yapamayacaktım. Kendimi bırakıp gözlerimin kararmasına izin verdim. Yalçına güvenme bir hataydı ama bunu yapmak zorundaydım beni su yüzüne çıkaracağından emindim.

●●●●

Gözlerimi açtığımda öksürmeye başladım. Ne kadar çok su yuttum acaba? Bulanık bir yüz vardı ve karanlık gökyüzü! Uzaktan gelen bir ses "Zehra! Kendine gel! Zehra!" Diye bağırıyordu. Bulanık yüz netlik kazandığında giderek sesde yükseliyordu. Öksürük krizi devam ederken yanağımda bir baskı hissettim. "Zehra!" Öksürük krizim geçince Yalçına döndüm. Panik ve endişeyle bana bakıyordu. Gözlerimi açtığımı gördüğünde yüzümü avcunun içine alıp başımı kaldırdı ve tekrar etti bu sefer daha ince ve titrek bir sesle "Zehra!?"

Başımı daha çok kaldırıp kollarını belime doladı. "İyisin.... iyisin... Çok şükür!" Diyip tekrar yüzümü avuçlarının içine alıp bana gülümsedi. Derin bir nefes alıp "Bir de yaşıyorsun! Falan deseydin. Alt tarafı su yutunca bayıldım. Bu kadar paniğe gerek yok!" Diyip işi şakaya vurdum. Beni yerden kaldırdı. "Iyy beni yere mi yatırdın?" Dedim tiksinç bir bakış atıp.

"Aah kusura bakmayın Zehra Hanım bir daha ki sefere psikopat amcanıza yakalandığımızda ben bayılırsam o çok müthiş fikirlerinizi kullanırsınız!" Diye dalga geçti. Omzuna sert bir şekilde vurdum. "Sensin psikopat! Ayrıca evet ne olmuş yani kullanırım müthiş fikirlerimi!" Diyip ıslak saçımı arkaya attırdım. "Iyy saçlarım yapış yapış olmuş!"