× KUZEN ×

30. Bölüm " Ağaca dikkat!"

Medyada Doruk!! ♥♥

ZEHRA'DAN...

Kampta geçirdiğimiz zaman aralığında abin bize karışmaları nirvanayı aşmıştı. Yaren bir ara yanıma gelip "Sen mi ölürsün yoksa ben mi öleyim?" Diye sormuştu. Bunalmayı da geçmiştik artık. Abim sevgilisi ile değil bizimle ilgileniyor ve bu sinirimizi bozuyordu. Abimden uzak kalmak için bir plan yapmalıydık bu yüzden bizim el sürmeden kurduğumuz çadıra girip düşünmeye başladık. Ne yaparsak abimden ve onun üstümüze titremesinden biraz olsun uzak kalırız? Yarenin yaratıcı fikirleri olsada benden birşey çıkmıyordu. Zaten Yaren düşüp kendini rezil ettiğinden beri durgundu. Ne olduğunu sorduğum da hiçbir şey diyip beni geçiştirdi. Eli çenesinde yere bakıp gözlerini kısan Yareni süzdüm.

"Yaren Buğra ile aranda bir şey mi oldu?!" Dedim tane tane özenle seçilmiş kelimeleri kullanarak. Bana bakıp kaldı. Sonra bir şeyler mırıldanıp kafasını 'hayır' anlamında salladı.

"E niye durgunsun o zaman?!" Diye sesimi yükselttim.

"Zehra biz Buğra ile ayrıldık. Çok olmadı işte okuldan erken çıktığım zamandı." Diyince şöyle bir Yareni süzüp doğru mu yanlış mı diye tarttım. Sonra "Valla mı? Kızım ekmek çarpsın de ohaa!!" Çadırda yarı ayağa kalkıp ellerimi iki yana açıp çifttelli oynamaya başladım. Kolumdan tutup beni geri popomun üstüne oturttu. Anlaşılan üzündü.

"Neden ayrıldınız ki?" Dedim gözünün içine gire gire. Parmağını alnıma koyup beni ittirdi.

"Gereksiz bir neden işte.... boşver hadi birşeyler düşün!!" Yine beni geçiştirdi. Of...

"Söyle nolacak?"

"Ayağını falan mı kırsak birimizin..." dedi beni takmadan.

"Söylesene neden ne?" Diye direndim. O cevabı almalıyım. Ama beni umursadığını sanmıyorum.

"Yok ya olmaz acır. İlker abimin ayağını mı kırsak?"

"Heyy!! Sonuçta abim yani! Ne kadar ileri gidebilir ki?" Diye sorduğum da dışardan abimin sesi gelmeye başladı.

"Kavga mı ediyor onlar?" Dedi Yaren dışarıyı göstererek. Fermuarı açıp dışarı çıktığımızda çadırın önünde kavga ediyorlardı. "Abi!" Diye bağırıp araya girdim. Abimin önüne geçip abime yumruk atan çocuğu uzaklaştırmaya çalıştım. Çocuğun salladığı yumruk tam yanağıma bir kurşun gibi hızla indi. Aldığım darbeyle dengem bozuldu ve yere yığıldım. Önünden çıkmış olduğum için abim bana aldırmayıp çocuğa kafa göz dalmaya devam etti. Sonra araya birileri girdi ve kavgayı bitirdiklerinde elimi havaya kaldırıp "Ben iyiyim!" Dedim cılız bir sesle. Etrafta kimse kalmamıştı. "Yaren!! Abi!... Ceyda! Hepiniz mi gittiniz lan?" Doğruldum.

"Ne biçim insanlarsınız siz ya! Ya ölseydim. Hey..." kimsenin beni takmaması normal miydi? Herkes kendi işinde hele tanıdık kimseler de yoktu. Bari bir Allahın kulu yardım edeydi. Ayağa kalkıp etrafa tekrar baktım.

"Sen iyi misin?" Diye bir ses geldi arkamdan.

"Şükür biri beni gördü." Diyip arkamı döndüm. Hayatımdan hiç görmediğim, yakışıklı şimdi Allah var, bir çocuk endişeli gözlerle beni süzdü.

"Sen hukuk okuyanlardansın değil mi? Seni daha önce görmüş olsam bilirdim." Diyip ortaya bir tahmin attı. Kafamı sallayıp gülümsedim.