× KUZEN ×

20. Bölüm "Özür!?"

Medyada Zehra... ♥♥

Bugün cumartesi olduğu için pikniğe gitmeyi planladık. Dün akşamdan herşeyi hazırlamıştık zaten. Sabah 7 gibi kaldırdılar bizi. Yareni yine yataktan kazıdık ama sonunda kalktı. Üstüme rahat bir şeyler giyip mutfağa geçtim. Batuhan beni görünce "Şükür uyanabilmişsiniz." Dedi gülerken. Yanaklarını sıkıp "Oyy... bunu hep bana söyletmek zorunda mısın?" Ellerimi yanaklarından çekip "Evet!" Dedi tekrar tebessüm edip. Bugün yine her zamanki gibi çok mutluydu. Geriye doğru güreşçiler gibi esneyip boynumu sağa sola attım. "Hazır ol o zaman!" Biraz bekledim tam diyecektim arkadan Yaren hemen araya kaynayıp "Tabi oğlum ne sandın!" Diye bağırdı. "Aşkım!" Diyip sarıldık. Sonra sırtına hafifçe vurup "Eşşek ben söylecektim." Diye yalandan kızdım. Kızmama sesli güldü. Kapı çalınca "Ben bakarım!" Diyip kapıya koştu. Kapıyı açıp Buğranın boynuna atladı. "Aşkımmm!" Sırtımı dönüp "Hıh! Hiç kıskanmadım devam edin siz!" Dedim. Batuhan bana gülüp "Gel sende bana sarıl iskoçyalı seni!" Dedi. Bende küslüğü bırakıp kocaman kahkahalarla Batuhana sarıldım. "İskoçyalı!!"

"Ee yeter gidelim artık!" Diye mızmızlanan Buğra dönüp sabahın köründe yaptığı saçlarını bozdum. "Şimdi yeter!" Diyip elime küçük sepetlerden birini alıp kapıya gittim. Kapıya yaslanmış öylece duran Onura baktım. Elimdeki sepete elini atıp "Ben taşıyayım!" Diyince sinirlerim bozuldu. "Ya sen niye böyle pamuğa döndün birden? Benim için yapıyorsan yapma tamam mı?" Diye kızıp ayakkabılarımı giymek için eğildim. Sepeti yere koyup ayakkabılarımı giydim. Onur beni beklemeden sepeti olup aşağı inmeye başladı. "Onur getirsene sepetimi ya Onur!!" Diye peşinden gittim. Sepeti alıp arabasına bindi. Kendi arabasıyla gelmiş!! Sepeti arka koltuğa koyup kapıyı kapattı.

"Yaa Onur!" Diyip arabaya binecekken yolunu kestim. "Ne yaptığını sanıyorsun acaba?" Dedim tek tek kelimelerimin üstüne bastırarak. Cevap bile vermeden gözlerini devirdi. Sağa kayınca bende hemen sağa kaydım. "Soruma cevap ver!" Diye tehditkar bir ses tonuyla konuştum. Sonra birden sola geçti bende yaptığını yapıp sola geçtiğim de sağa geçip arabaya bindi. "Yaa!" Beni Kandırdı. Apartmanın kapısında Yarengil çıktı. Dikkatim onlara gidince Onur gaza basıp bizi arkasında bıraktı. "Ay şuna bak! Trip atması gereken benim burda! Mağdurum ben!" Diye bağırıp ayağımı yere vurdum.

"Hadi Zehra gidiyoruz!" Diyip beni arabaya bindirdiler. "Kimse beni dinlemiyor mu ya?" Ellerimi göğsümde birleştirip pinik yerine gidene kadar surat yaptım. Tabi kimsede neyin var diye sormadı.

Göl kenarında sonbahara yaklaşırken ağaçlarda kalan son yaz yaprakları ile çok güzel bir manzara seriyordu önümüze doğa. Kimse yoktu bizden başka. Halbuki bir sürü bank vardı piknik için. Bu kadar güzel şeyleri nasıl kaçırıyorlardı insanlar. Anca aşk, para, iş, hayat derken kendi benliklerini ve doğanın güzelliklerini unutuyorduk. Oysa o kadar işin arasında sadece iki saniyeni ayırıp kafanı gökyüzüne kalırsanız her kötü olan şeyin bir güzelliği illa ki var olduğunu anlarsınız. Çünkü gökyüzü bakılmaya değecek kadar mavi, yağmurlar ıslanacak kadar hayat dolu ve doğa nefes alınacak kadar güzelliklerle dolu... Derin bir sonbahar-yaz havasını içime çektim. En sevdiğim zamandı bu zamanlar. Sonbahara yaklaştığı için yağmur yağardı, hala bir yanı yaz olduğu için güneş bize bakardı. Hayat sevmeye değerdi. Onu zorlaştıran bizlerdik. Yapacağımız şey tutup en sevdiğin insanı buraya getirip hiç konuşmadan doğayı dinlemek. İlla sevgili değil ki! Anne, baba, bbf, kuzen, dost... Burası o kadar güzel bir yerdi ki arabadan iner inmez durup kapadım gözlerimi ve dinledim doğayı. İçim kıpır kıpır olmuştu. Daha yeni doğan güneşle enerjim yerine gelmişti. Batuhanın taşımaya çalıştığı birden çok sepetin birbiri alıp göle en yakın masaya götürdüm.

"Burası resmen cennet!" Diye etrafa baka baka gelen Yarende yanıma gelip eşyaları bıraktı. Bana elini kaldırıp "Tebrik ederim seçtiğin masa çok güzel." Kaldırdığı eline çakıp "Ayıpsın kimin kuzeniyim!" Diye Yarene övgüler yağdırdım. Bana sarılıp "Tabikiside benim!" Dedi sevinçle bağırarak.