SIRLAR

SIR 224

^^buraya yazmamın tek sebebi artık birileriyle paylaşmazsam delirecek olmam. ki wattpad kullanmıyorum, bu hikayeyi geçen gün bir arkadaşımın telefonunda gördüm. bu yayınlanmış olduğunda hiç var olmamış biri gibi gitmiş olacağım.

10 yaşımda bir gün okuldan eve gidecek, sınavdan 100 aldığımı abimle paylaşacaktım. mutluydum. annem ve üvey babam bizle ilgilenmezdi. babam zaten yıllar önce terk edip gitmişti. tek abim vardı işte, biz onunla gerçek bir aileydik. uzatırsam ağlayacağım, oysa abime söz verdim. o gün hava buz gibiydi. heyecanla zile basmıştım, kar yağarken avuçlarım terliyordu. abartısız 15 dakika bekledikten sonra kapı açılmıştı. bağırarak eve girmiştim. her zamanki gibi çantamı yere fırlatacaktım ki gözüm bir yerde takılı kaldı. kan. kandı, gözümün takıldığı yer. annemin kanıydı. bir süre öylece bakakaldım. sonra üvey babam -baba demek istemiyorum o yüzden A diyeyim. elinde kanlı bir bıçakla geldi, kapıyı çarparak kapattı ve bağırmaya başladı."o anan olacak orospu karı beni aldatıyormuş!" gözü dönmüş gibiydi. bağırarak beni annemin yanına fırlatmıştı ama ben sadece hipnoz olmuş gibi annemin cansız mavi gözlerine bakıyordum. hatırlamıyorum o anları pek. allahım şu hayatta şükrettiğim ilk şey abim ve bu anları hatırlamamam. A gittikten sonra saatlerce annemin kanına karışan kanımla öylece üstüm başım yırtık kan içinde yatmıştım. ağladığımı hatırlamıyorum. sonra abim gelmişti. o, bilmiyorum çok sinirlendi. bana sarılarak ağladı saatlerce ama ben ağlayamıyordum. ne o gün ne de o günden sonra ağlamadım. küfrederek çıktı evden abim. çıkmadan önce 'hep yanındayım' demişti. o günden sonra abim bir daha hiç yanımda olmadı.16 kasım 2000 soğuk bir günde doğmuşum ben. şimdi bunları abimin mezar taşına bakarak, gözyaşları eşliğinde yazıyorum 31.12.2010 . evet arkadaşlar bu o günden sonra ilk ve son ağlayışım. birazdan eve gidip abimin verdiği sözü tutacağım. ve sonra onun gibi ruhumun katili olacağım. arkadaşlar, biliyorum bu artık bir sır değil. bu bir intihar.