SIRLAR

SIR 371

Üç ay önce tumblrda bir çocukla tanıştım. Mesaj atan ben olmuştum. İlk günlerde tumblrda konuşmaya devam ettik. Sonra whatsapp'a geçelim dedi ve wpden konuşurken daha da samimi olduk. Aşk mıydı bilmiyorum ama hoşlantıdan fazlasıydı ona karşı hissettiklerim. Sevdim onu. Çok fazla sevdim. Birbirimizi tanıdık. Daha da bağlandım ona. Onla konuşmadan yapamıyordum. Her dakika, her saniye konuşuyorduk. Bana o kadar güzel sözler söyledi ki.. Kalbim yeniden atmaya başlamış gibi hissettim. Ne bileyim sanki önceden yaşayan bir ölüymüşüm de, o beni hayata döndürmüş gibi. Skype'da konuşmuştuk bir kaç kez. O çok güzeldi. Saçlarına bir kez olsun dokunmak için her şeyi verirdim. Bir kaç hafta sonra aynı şehirde, hatta birbirimize fazla olmasa da yakın olduğumuzu öğrendik. Buluşma planı yaptık. Saatine kadar ayarladık. Heyecandan nefes almayı unutuyordum ona sarıldığımı düşündüğümde. En önemlisi de, o beni mutlu ediyordu. Aptal aşıklar gibi sırıtıyordum her dakika. Etrafımdakilerde fark etmişti mutlu olduğumu. Her neyse buluşacağımız zamana iki hafta kalmıştı. Ne giyeceğimi bile ayarlamıştım. O kadar heyecanlıydım ki elim ayağıma dolaşıyordu. Sonuçta onu canlı canlı karşımda görecek, sımsıkı sarılabilecek, doya doya onu izleyebilecek, hatta belki de mutluluktan ağlayacaktım belki de. Ama ne fark ederdi ki? Seviyordum işte.Buluşmamıza son bir hafta kala ya görüldü atıyordu ya da çok geç cevap veriyordu. Yine de kötü düşünmemeye çalışıyordum. İşi vardır elbet cevap verir diye içimden söyleniyordum. Ama ertesi gün günaydın mesajı attığımda engelledi beni. Canım yandı. Canım çok yandı. Neden engelledi, ne yaptım ben ona? diye saatlerce ağladım. Ama biliyor musunuz her geçen gün bu acı katlandı. Nefes alamayacak durumdaydım. Acı o kadar fazlaydı ki dayanacak gücüm kalmamıştı. Etrafımda beni seven insanlar yoktu. Tek başımaydım. Bu sikik dünyada tek başımaydım. Yeni bir Tumblr hesabı açıp sordum ona o da bir bahane buldu ve kendine iyi bak deyip çekip gitti. Odamda hıçkırarak ağladım günlerce. Yemek zaten yemiyordum. Olmayan iştahımda gitmişti. İçime kapandım. Sessizleştim. Artık yaptığım şeylerden zevk almaz oldum. İntihar etmeyi düşündüm. Denedim de. Bileklerimi kestim önce. Sonra bacaklarıma her gün yeni kesikler ekledim. Dayanacak gücüm yoktu. İnsanlar sahteydi. Dünya sahteydi. Kimse bizi haketmiyordu. Dünya bizi haketmiyordu. Tanrıdan her gün ölmeyi diledim. Ama sanırım sesimi duymadı. Kendimi trenin önüne atmayı bile denemeye kalkıştım. Depresyona girdim. Psikologa gitmeye başladım. Ailem mutlu olmam için her şeyi yapmaya çalışıyor. Ama mutlu değilim. Ve fark ettim ki Metin-tumblrda tanıştığım kişi-sadece hayatımı bitirmek istememe neden olan faktörlerden biriymiş. Çünkü beni bu düşünceye iten şey sadece o değildi. Şuan kutularca antidepresan ilaçları kullanıyorum ve intihar düşüncesi hâla aklımdan gitmiyor. Hatta beni o uçurumun ucuna biraz daha yaklaştırıyor bu ilaçlar. Ve yakında o uçurumdan düşeceğimi, ya da atlayacağımı biliyorum. Defter tutuyorum. Hissettiklerimi yazıyorum. Ve o defter bittiğinde bende biteceğim. Hayatımda bitecek. O defterin bitmesine az kaldı. Ve ben sona yaklaşıyorum.Sadece eğer bunu okuyorsan, seni çok fazla sevdim gülüşüne dokunmak istediğim güzel insan.