SIRLAR

SIR 254

^^Sır mı bilmem, sorana da utanmadan söyleyeceğim bir şeydir.

Ben kendimi bildim bileli manyağın tekiyimdir. Okulda bunu bastırmaya çalışsam da bu, beynimin içten içe çürümesine sebep oluyor. Hatta bir defasında hayaller görmeye başlamıştım, çatıdan düşüp kafası okulun korkuluklarına geçen ve hayal edilemeyecek kadar vahşi yollarla ölen silüetler görüyordum, gerçekten ayırt edemiyordum . Gözlerim sulandı ve sayıklamaya başladım, en azından arkadaşım öyle yaptığımı söyledi. Bu okulda kendimi bastıramadığım ilk seferdi. Beynim bir acayip çalışır. Bebeklik hatıralarım vardır, hafızam güçlü.İnsanların melek dediği, daha 5-6 yaşlarındayken de acayip şeytaniymişim. Hem kendi canımı hem de arkadaşlarımın canlarını defalarca tehlikeye attım. Arabaların önüne atladım, arkadaşlarımı da kendimle birlikte sürükledim. Ondan fazla defa oldu bu.Sonra okula başladım. Hergün dayak yiyor, hergün ağlıyordum ama o sıralar mantığım gelişmeye başladığı için insanlara zarar vermiyordum. Onları öldürmek için elime o kadar fazla fırsat geçmişti ki, kendimi tutmak eziyet gibi gelmeye başlamıştı. Öğretmen de ayrı psikopattı. Herkes derste korkuyla beklerken hoca rastgele seçtiği öğrenciyi birden bire dövmeye başlıyordu.Ben de dayak yerken en çok acıyan yerleri öğreniyordum.İlkokul hayatım böyle geçti. Ortaokulda ise Çoklu Kişilik Bölünmesi gibi bir hastalığımın olduğunu psikolog da öğrendim. Bu yüzden ortaokula ait çok hatıram yok. Tek bildiğim asosyalin teki olduğumdu.En karanlık sırrım ise, onlu yaşlarda yaptığım berbat bir şeydir. Kafamı kazıtmıştım, eşofman giyip başlığı çekmiştim. O gün yakınlaştığım kızı kuytu bir köşede sıkıştırdım... Ama sadece korkutmakla yetindim. Daha fazlasını istersem de yapamazdım, kızın arkadaşları geliyorlardı. İyi ki kimse beni tanımamıştı. Neden yaptım? İçgüdü mü? Deli olduğumu zaten biliyorum. Bunları neden paylaştım? Ego tatmini.Okurlara olan sorum ise şu; Benim ölmem sevdiğim insanlar için en iyisi mi olur?