Second Time Around

Chapter 50 - Someone's Missing?

A/N: Isang chapter pa pala before the Epilogue. Lol.

Eunice's POV

“Ha? Paano nangyari yun!?”

“Nung niraid na daw kasi ng mga pulis yung lugar, wala na duon si Crown.”

“Sinasabi ko na ngaba! Tuso yang si Crown eh!”

Nagising ako dahil sa malalakas na boses na aking naririnig. Marahan kong minulat ang mga mata ko. Sinubukan kong gumalaw pero napapangiwi lang ako sa sobrang sakit.

“Anak wag ka munang gumalaw. Hindi pa pwede.” saway sakin ni mommy.

Oo nga pala, andito silang lahat sa puting silid na toh, nakapalibot sakin. Si Mommy, Trixie, Andre at Alyanna, Ivan at Alexa, pati din sina Tita Jean at Tito Kiel.

“How are you feeling? Bess! Thank God your awake.” sambit ni Alyanna.

“Okay na. Medyo may kumikirot ngalang ng konti.” sagot ko. Ngayon ko din lang napansin na madami palang nakakabit sa katawan ko. At sht “Tinahi ba ako!?” bulalas ko.

“Bess 20 stitches all over your body.” worried na sabi ni Alexa.

O___O

“20!? Bakit parang andami naman ata? Tsaka matagal na ba akong natutulog dito?” tanong ko.

“Oo, 4 days na Eunice.” si Ivan naman ang sumagot.

“4 days lang?” tanong ko ulit.

“Lang? Seriously Eunice? Eh baka naman gusto mong patulugin kita ulit para madagdagan pa ng isang araw yung tulog mo dito! Mukhang kulang pa sayo yung apat na araw eh!” mataray na sabi ni Trixie habang nakapamewang pa.

Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maainis sa reaction ni Trixie ngayon. Pero parang namiss ko din toh. Para ngang mas matagal pa sa four days ang tulog ko eh, namiss ko silang lahat.

“Ginawa na kasing hobby ang pagtulog dito sa ospital eh.” pabirong sabi ni Andre.

Haha. Loko talaga oh. Hobby? Sino namang gugustuhing matulog ng apat na araw sa ospital?

Pero teka, parang may kulang. Yung taong pinakagusto kong makita sa mga oras na toh, bakit wala dito?

“Asan si Rain?” siyasat ko.

“Eunice.” tawag sakin ni Tita Jean kaya agad akong napaharap sa kaniya. She moved closer towards me. Hindi ko alam kung kakabahan ba ako sa nakikita kong emosyon sa mga mata niya. Parang paiyak na kinakabahan na ewan. Nakakabaliw magisip ng kung ano. “We don't know where he is. Dalawang araw na siyang hindi nagpapakita samin. We can't contact him.”

“What? Paano po nangyari yun!?” naguguluhang tanong ko.

Nanatili lang silang tahimik hanggang sa magsalita si Tito Kiel.“No one knows.”