friend of harry potter en de orde van de feniks

occulementie

'Hoe heb je het gezien? Van bovenaf, als toeschouwer of als de slang zelf?' vraagt Perkamentus aan Harry. 'Ik was de slang, maar...' Perkamentus laat hem niet uitpraten en ijsbeert door de kamer. 'Vlug, ga kijken of alles nog goed is met Arthur' zegt hij tegen één van de schilderijen. Ik kijk naar Harry en zie dat hij opeens een vreemde blik in zijn ogen heeft. Hij draait met zijn hoofd, alsof hij erge pijn in zijn nek heeft. Harry probeert de aandacht van Perkamentus te trekken, maar die negeert hem volkomen. Harry wordt langzaam steeds bozer, tot hij niet meer te houden is en roept: 'kijk me aan!' Perkamentus draait zich geschrokken om. En hij niet alleen, ik en de rest ook. 'Wat gebeurt er met me?' Vraagt Harry angstig. Achter hem komt professor Sneep binnen en kijkt met een verbaasde blik naar Harry. Dan kijkt hij naar mij en wijst met zijn hoofd naar Harry, maar ik haal mijn schouders op, want ik heb ook geen idee wat er met hem aan de hand is. 'U wilde me spreken?' Perkamentus schrikt even, maar herstelt zich dan. 'Inderdaad Severus, wil je Harry meenemen? Hij moet dringend occulementie leren.' Professor Sneep knikt en pakt Harry ruw bij zijn arm. 'Wacht professor! Mag iemand met me mee?' Sneep twijfeld eerst, maar wenkt dan uiteindelijk naar mij. Ik loop met ze mee. Nou ja, lopen... Sneep loopt zo snel dat ik bijna moet rennen om ze bij te houden. Uiteindelijk komen we uit bij de kerkers en hij duwt Harry in een stoel. 'Ga zitten Potter. En u ook, juffrouw Ravenklauw.' Ik doe wat hij zegt en zoek een stoel op. 'Zo potter, waarschijnlijk heeft heer Voldemort je gedachten geprobeert binnen te dringen en je tot waanzin te drijven.' Een huivering gaat door me heen. 'Met occulementie kun je je gedachten blokeren voor andere mensen. Maar het is moeilijker te leren dan het lijkt, dus laten we maar meteen beginnen.' Hij richt zijn toverstok op Harry en roept onverwacht: 'legilimens!' Harry schreeuwt het uit. Ik schrik en wil net roepen dat professor sneep er mee moet ophouden, als Harry opeens op de grond valt en een spreuk op Sneep afvuurt. Hij grijpt pijnlijk naar zijn arm. Zo te zien is het een striemvloek. Harry wordt wakker en kijkt verbaasd om zich heen. Blijkbaar heeft hij nog niet helemaal door dat hij weer in het kantoor van Sneep zit. Ik sta op en ga langs alle rekken met flesjes vol toverdrank. Er zou hier toch een middeltje moeten staan om de pijn van een striemvloek te verzachten? Uiteindelijk vind ik het, maar stoot een ander flesje van de plank af. Gelukkig kan ik het net op tijd opvangen. Verdorie! Waarom staat het hier dan ook zo vol? Ik ren met het flesje naar professor Sneep toe en wil het op zijn arm doen, maar hij trekt zijn arm snel terug. 'Wacht! Dat is de verkeerde!' Verbaasd kijk ik naar het etiket en zie dat hij inderdaad gelijk heeft. Snel ren ik terug en pak de goede. Ik druppel het op zijn arm en de rode striem verdwijnt langzaam. 'Dankje.' Dan richt hij zich weer op Harry. 'Was het de bedoeling om een striemvloek te gebruiken Potter?' 'Nee professor.' 'Dat dacht ik al.' Professor Sneep gaat door met zijn les.

We zijn inmiddels al een uur verder en ik val bijna om van de slaap. Alleen wordt ik steeds opgeschrikt door Harry die het uitschreeuwt. Eindelijk is hij klaar voor vandaag en mogen we terug naar onze slaapzaalen. 'Gaat het Harry?' 'Nee, het is vreselijk dat Sneep mijn herinneringen kan zien!' 'Ik begrijp het, rust maar even uit, want we moeten morgen naar sluipvoet.' Hij knikt en ik zie aan zijn ogen dat hij zich er erg op verheugd.