friend of harry potter en de orde van de feniks

raadsels

Het regent pijpenstelen in Zweinsveld. Iedereen gaat snel naar binnen of schuilt onder een dak. Behalve ik, want ik vind het niet erg om in de regen te lopen. Harry zou op dit moment samen met Cho ergens in Zweinsveld zijn, alleen weet ik niet waar. Ondertussen kom ik langs de tearoom van madam Kruimelaar. Ik kijk stiekem naar binnen en verwacht allemaal verliefde stelletjes te zien. Alleen kijken ze allemaal naar een tafel in de hoek van de zaak. Opeens gaat de deur open en komt Cho huilend naar buiten gerend. 'Cho? Wat is er?' Ze negeerd me en loopt door. Een paar seconden later komt ook Harry naar buiten. 'Harry! Wat heb je gedaan! Cho kwam zojuist naar buiten gerend met rood behuilde ogen.' 'Ik leg het je straks wel uit Sara, eerst moet ik haar achterna, welke kant ging ze op?' Ik wijs richting het noorden. Hij mompelt iets wat lijkt op een bedankje en rent weg.

Cho zit nog steeds huilend in de leerlingenkamer van Ravenklauw met haar vriendinnen om haar heen. Wat een aanstellerij, het was niet eens Harry's schuld. Ik kijk op mijn horloge en schrik. Verdorie! Ik moest al bij de kerkers zijn om Harry te steunen! Ik sta op en pak mijn toverstok. 'Waar ga je heen?' Vraagt Loena. 'Naar Harry, en ik ben al te laat!' Ik ren naar de kerkers. Harry's geschreeuw is al te horen op de gang. Hijgend kom ik binnen. Professor Sneep kijkt verbaasd op en zegt: 'zo, ben je daar eindelijk? Je bent laat.' Ik knik verontschuldigend en ga zitten. 'Luister Potter, we zijn nu al een paar weken bezig en je gaat er maar niet op vooruit. Je zou een voorbeeld moeten nemen aan iemand die wel ervoor strijd, iemand zoals...' zijn blik glijdt naar mij, 'juffrouw Ravenklauw.' Verbaasd kijk ik hem aan. Hoezo ik? 'Wil je het proberen?' Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, dus ik knik maar. Hij richt zijn toverstok op mij. 'Je weet hoe het moet.' 'Ja, ik moet mijn gedachten leegmaken, emoties uitschakelen en een blokaade werpen.' Hij knikt goedkeurend. 'Een- twee- drie!' Ik knijp mijn ogen dicht. 'Legilimens!' Ik voel hoe hij mijn gedachten binnendringt en probeer een blokaade te werpen. Alleen lukt dat even niet zo goed. Allerlei beelden flitsen door mijn hoofd. Mijn vader en moeder die naast elkaar op de bank zitten en elkaar liefdevol aankijken... de dood van mijn vader... mijn moeder die samen met mij huilt om de dood van mijn vader... de begrafenis... en dan is het opeens over. Ik slaak een gil en besef dat ik in het kantoor van professor Sneep ben. Harry loopt naar me toe en legt troostend zijn hand op mijn schouder. 'Gaat het Sara?' 'Ja, ja, het gaat wel...' professor Sneep kijkt me geschrokken aan. 'Je vader... Quintin.' Hij wordt langzaam bleek. 'Mijn vader heette inderdaad Quintin Ravenklauw, hoezo?' Professor Sneep loopt bezorgt door de kamer en loopt naar de hersenpan. Hij zet zijn stok tegen zijn hoofd en trekt er een herinnering uit. 'Professor, wat is er?' Hij geeft geen antwoord en mompelt: 'mijn schuld... allemaal mijn schuld.' Ik snap er helemaal niets meer van. 'Professor, ik begrijp u niet.' Maar hij mompelt maar door. 'Quintin... het spijt me zo... geen zorgen, ik waak over haar... ik zal haar beschermen.' Haar? Heeft hij het over mij? En wat is zijn schuld? Hij draait zich om kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Genoeg voor vandaag, ga terug naar jullie leerlingenkamers en ik wil jullie niet meer horen.' Een beetje verbaasd draaien we ons om en lopen weg.