KÜÇÜĞÜM

İnanmasam Burada Ne İşim Var..!

O kızın bu eve gelişinin üstünden 3 gün geçmişti ve Alya hala düşünüyordu. Abisine ne zamandan beri sevgili olduklarını sormak zorundaydı. Gerçi sorsa ne fark ederdi ki kızı o günden bir gün önce başka bir çocukla görmüştü. Bunu abisine söyleyip onu üzmek yerine ilk önce kızla konuşacaktı. Onun açıklamasını dinleyecek ve kıza abisini üzüp kırmadan ayrılmasını isteyecekti. Başka türlüsü olamazdı zaten. Abisi kız ondan ayrıldığında çok üzülecekti. Bunu bakışlarındaki aşkı gördüğünde anlamıştı. Ama ne olursa olsun abisinin yanında olacaktı hep Alya. Onun üzülmemesi için elinden geleni yapacaktı.

Bu üç gün içinde de Çiğdem hanımı arayıp bir sıkıntısı olmadığını, rahat olduğunu ve Barlas'ın da iyi olduğunu söyleyip merak etmemesi gerektiğini belirtmişti. Çiğdem hanım her ne kadar kaldıkları yerin adresini sorsa da bilmediğini söylemişti. Çünkü gerçekten de bilmiyordu.

Düşüncelerinden ayrılmasını sağlayan telefonunun melodisiydi. Telefonu eline aldığında yine Çiğdem ablasının aradığını görmüştü. Bu süre içinde Kenan bey bir kere bile aramamıştı Alya'yı. Barlas'a vurduğundan dolayı pişmanlık duyduğunu biliyordu. Sonunda Çiğdem hanımı daha fazla bekletmemek için telefonu açıp kulağına getirdi.

''Alo.''

''Alo Alya nasılsın birtanem?''

''İyiyim Çiğdem abla siz nasılsınız?''

''Bizde nasıl olalım işte Alya. Barlas'ı ve seni çok özledik. Barlas'ı arıyorum açmıyor. Ben oğlumu çok özledim Alya.'' Son kelimeyi söylediğinde sesi titremişti Çiğdem hanımın. Sesinden pişmanlık akıyordu. Alya Çiğdem hanımın bu denli üzülmesine üzülüyordu. Ne diye açmazdı ki sanki Barlas'ta telefonunu. Aklına gelen fikirle gülümsedi Alya. En azından Çiğdem hanım için bunu yapabilirdi.

''İstersen eğer telefonu Barlas'a götürürüm Çiğdem abla. Hem sende sesini duymuş olursun olmaz mı?'' dediğinde Çiğdem hanım çok mutlu olmuştu. Sonunda oğluyla konuşacaktı.

''Gerçekten yapar mısın Alya? Çok isterim gerçekten çok mutlu olurum.'' Dediğinde Alya gülmüştü.

''Tabi ki de Çiğdem abla. Hemen gidiyorum o zaman Barlas'ın yanına. İki dakika sonra Barlas'la konuşabilirsin?'' dediğinde Çiğdem hanım sevinçle kıkırdamıştı.

''Çok çok teşekkür ederim kızım. Sen bitanesin.'' Dediğinde Alya bir şey dememiş gülmüştü sadece. Sonunda Barlas'ın odasının önüne geldiğinde kapıyı çalmadan açmış ve Barlas'ın yatağında oturduğunu görmüştü. Hızla yatağın başına geldiğinde telefonu Barlas'a uzatmıştı. Barlas bir telefona birde Alya'nın yüzüne bakıyor ne olduğunu kavramaya çalışıyordu. Sonunda Alya Barlas'ı daha fazla meraklandırmamak için konuşmaya başladı.

''Telefonda seninle konuşmak isteyen birisi var.'' Dediğinde Barlas telefonu yavaş bir şekilde almış ve kulağına getirmişti.

''Alo?''

''.....''

''İyiyim anne.''

''.....

''Hayır. O eve gelmeyi düşünmüyorum.''

''....''

''Hayır. Sende buraya gelmeyeceksin.''

''......''

''Çok pişman öyle mi? O yüzden mi bir kere bile arayıp nasıl olduğumu sormadı Kenan bey?'' bağırmaya başlamıştı Barlas. Annesi her konuştuğunda yüzü daha çok geriliyordu.