Because I Love You N.H.

8

Pov Niall

Ik weet het zeker, nu weet ik het echt zeker. Ik ben verliefd. Verliefd op Lauren... Ze is knap, schattig, stoer, lief. Ze is gewoon zichzelf en het boeit haar niet of er leraren boos op haar worden. Volgens mij zegt ze gewoon wat ze denkt. Gisteren was het al duidelijk, we hebben gekust. We moesten een opdracht voor school maken en toe zaten we zo naast elkaar. Zij kijk mij aan en ik keek haar aan. Onze hoofden kwamen dichterbij en we kuste. Haar lippen zijn zo zacht en perfect. Elke keer als ik naar haar kijk, krijg ik een glimlach op mijn lippen.

Ik word gebeld. Ik zucht en kijk wie het is, Louis. Ik neem op.

N: "heeeuu Loui"

L: "Hey Niall, uuhh. Lauren is op het vliegveld en haar ouders zijn bij haar. Ze gaat weg"

N: "WAT?!"

L: "ze loopt met een koffer rond en echt een big smile op haar face. Ik denk dat ze naar Canada gaat". Ik spring op en ren naar de auto.

N: "hou haar bezig met iets. Ik kom eraan. Ik moet nog iets zeggen tegen haar" gil ik.

L: "ik zal het proberen. Ik weet niet of mijn moeder dat vol kan houden"

N: "alsjeblieft doe het"

L: "sgoed. Drive safely"

N: "doe ik" zeg ik en hang op.

Ik start de auto en rij naar het vliegveld wat nog 30 minuten gaat duren...

•

Ik parkeer de auto en stap uit de auto. Ik ren naar binnen en zoek Louis of Lauren. Ik zie Lauren staan bij de douane. "LAUREN" roep ik. Ze kijkt om en glimlacht zwak. Ze verlaat de rij en loopt naar me toe. Ik ren naar haar toe. "What the fuck ga je doen?!" Hijg ik. "Naar Canada" zegt ze zacht en kijkt naar beneden. "Waarom?" Vraag ik zacht. Ik til haar hoofd omhoog met mijn wijsvinger onder haar kin en kijk haar aan. Haar ogen staan bang. "Waarom?" Fluister ik. "Omdat ik hier niet gelukkig ben" fluistert ze en kijkt weer weg. "Kijk me aan" zeg ik. Ze kijkt me weer aan en tranen ontstaan in haar ogen. "Waarom niet?". "Ik zit in de knoop met mezelf. Niemand mag mij. Ik haat het hier gewoon. Van buiten, zoals jullie mij zien, zie ik er gelukkig en vrolijk uit. Maar diep van binnen... diep van binnen ben ik boos, verdrietig, niet gelukkig, niet blij. Ik doe het ook voor jullie, het weg gaan, zodat jullie weer jullie leven kunnen leiden. Ik merk gewoon dat ik niet bij jullie in de klas hoor. Dat ik hier niet in Leeds hoor" zegt ze. Het is stil.

"I-ik verpest mezelf Niall" zegt ze. "Nee dat doe je niet" fluister ik. "Jawel. Ik eet niks. Ik ben niet gelukkig" mompelt ze. "E-en die kus? Van gisteren?" Stotter ik. "Dat maakt me gelukkig en blij, bij jou zijn maakt me blij en gelukkig, maar ik kan het niet meer. Die leraren die alles verpesten voor me. Mijn ouders die boos zijn op mij. Ik kan het niet meer" zegt ze. Ik krijg tranen in mijn ogen. "Hoelang blijf je weg?" Fluister ik. "Een week" fluistert ze. "En die schoolopdracht?" Vraag ik. "Ik stuur je alles. Waar ben je hier?" Vraag ik en stapt een stap naar achter. "Because I love you, ik hou van je" zeg ik zacht en haal mijn neus op. "Niemand houdt van mij" zegt ze. "Ik hou van je. Gisteren is het nog erger geworden. Ik ben hier omdat ik je niet wil kwijtraken" zeg ik zacht. "Ik kan het niet. Ik moet gaan" zegt hij. "Ja ga maar. Veel plezier daar en dank je voor het breken van mijn hart" zeg ik boos. Ze kijkt me niet eens aan of ze loopt al weer weg. "Sorry" zegt ze en loopt naar de douane toe.

Ze heeft gewoon mijn hart gebroken. Ik ben nu echt boos op haar, maar toch ook weer niet. Als ze zich niet gelukkig voelt hier, gaat ze maar naar Canada. Hoe kan ze dit over haarzelf zeggen? Dus dit is niet haar ware haar? Dan weet ik het ook niet meer. Ik had eindelijk mijn liefde gevonden en dan gaat ze weer weg.

Unforgettable, together held the whole world in our hands
Unexplainable, the love that only we could understand
I know there's nothing I can do to change it,
But is there something that can be negotiated
My heart's already breaking, baby, go on, twist the knife

-Canada-

Pov Lauren

Ik ren naar Shawn toe. Hij trek me gelijk in een knuffel. "Lau" mompelt hij. "Shawn" mompel ik en knuffel terug. "Ik heb je zo erg gemist" zegt hij. Ik krijg gelijk een glimlach op mijn lippen. Zijn stem, hoe hij praat. "Ik jou ook" zeg ik en trek terug. "We moeten opschieten. Anders missen we school" grinnikt hij. Ik knik en pak mijn koffer. We lopen naar de auto en we stappen in. "Damn Daniël" zeg ik. Shawn kijkt me niet begrijpend aan. "Witte Vans" zeg ik. "Het zal wel" zegt hij.

"En? Zijn er knappe jongens daar?" Grijnst hij. Ik grinnik. "Ja" zeg ik. "Heb je er al één?" Vraagt hij en wiebelt met zijn wenkbrauwen. "Nee" zeg ik zacht. "Lauren" zegt hij en kijkt me strak aan. "Nou ik heb dus wel al met een jongen gekust, alleen hij is nu boos op mij omdat ik hiernaartoe ben gegaan" leg ik uit. "Is hij knap? Hoe heet hij?" Vraagt hij gelijk. "Ja, ik vind het knap en schattig en lief. Hij heet Niall" zeg ik. "Heb je een foto?". Ik pak mijn telefoon en zoek een foto op. "Alleen ook met andere gasten" zeg ik en laat de foto zien. "Die blonde" bloos ik. "Hij past wel bij je" zegt hij en geeft mijn telefoon weer terug.

"Maar waarom ben je hier?" Vraagt hij. "Omdat ik het daar haat, mezelf verpest en niemand mij mag. Ik mis het hier" zucht ik en gaap. Hij grinnikt. "Iedereen mist jou ook. Ik jou niet normaal erg" zegt hij. Ik glimlach. "De leraren mogen mij niet. Die mensen daar zijn echt braaf. En het is veel te makkelijk" zeg ik. Hij lacht. "Ik meen het. Vragen wat wij 2 jaar geleden kregen, krijg ik nu" zeg ik. "Ik laat het zo wel zien". Hij knikt.