Because I Love You N.H.

24

Pov Niall

Ik loop de kamer van Louis binnen en zie Daniëlle bij zijn bed staan.

"Hey" zeg ik zacht. Ze kijkt gelijk om. "Hey" zegt ze en veegt haar tranen weg. "Hoe gaat het? Met Louis? Met jou?" Vraag ik zacht. "Met Louis, tja wat is goed? Hij redt het wel, maar kijk hoe hij erbij ligt" zegt ze en begint te huilen. Ik trek haar in een knuffel. "Met mij gaat het al helemaal klote. Met zijn familie ook" huilt ze. "Met jou?". "Slecht" zeg ik zacht. Ze huilt hard. "Hoe heeft dit kunnen gebeuren?" Huilt ze. "Shh" sus ik en een traan rolt over mijn wang.

Ze trekt terug. "Wat doe je hier eigenlijk zo laat?" Vraagt ze. "Lauren ligt ook in coma" zeg ik zacht. "Wat" fluistert ze. "Ze ligt ook in coma. Ze is in elkaar geslagen samen met Louis" zeg ik zacht. Ze begint nog harder te huilen. Ik trek haar weer in een knuffel en huil zelf ook. "Hoe" mompelt ze.

Ik trek terug. "Hoe? Niall hoe?" Vraagt ze huilend. "I-ik weet het niet" stotter ik. "Ze hebben nog nooit iemand pijn gedaan, okay Lauren fysiek misschien, maar nee. Ze hebben nog nooit iemand pijn gedaan" zegt ze. "Lauren niet fysiek, ze kan misschien wel als een badass overkomen, maar nee. Ik snap het ook niet" zucht ik. "Niall?" Hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om en zie Johannah en Lottie daar staan.

"Hey" zeg ik zacht en veeg mijn tranen weg. "Waarom ben jij hier? Zo laat?" Vraagt Johannah. "Voor Lauren" zeg ik zacht. "Lauren?" Vraagt Lottie. Ik knik. "Ze is in elkaar geslagen samen met Louis en ligt nu ook in coma" zeg ik zacht. Ze schrikken. "Tegelijk?" Vraagt Lottie. Ik haal mijn schouders op. "Ik was er niet bij, maar ze gingen vlak achter elkaar de klas uit en ze werden naast elkaar gevonden in de gang" zeg ik zachtjes. Ze knikken. "Het is zo verschrikkelijk om hem zo te zien" fluistert Daniëlle. "Lauren ziet er niet veel beter uit, alleen dan zonder die steek" zeg ik zacht. "Okay" zegt Johannah zacht. Ik kijk weer naar Louis, ook onder de blauwe plekken. Ik bijt op mijn lip. "Ik laat jullie alleen, ik ga weer naar Lau" zeg ik zacht. "Is goed. Pas je goed op jezelf?" Vraagt ze. Ik knik. "Sterkte" zeg ik. "Jij ook" zeggen ze en ik loop de kamer weer uit. Ik adem in en uit. Het is zwaar, ze zijn nog maar 5 uur weg ofso, maar het lijkt net alsof ze al 5 dagen weg zijn. Ik mis ze nu al en Lauren het meest.

Ik loop weer Lauren's kamer binnen. Lotte is er nu ook. Ze kijkt me aan en begint te huilen. "Kom hier" zeg ik en spreid mijn armen. Ze loopt naar me toe en slaat haar armen om me heen. "Shh" sus ik. "Ze ziet er zo verschrikkelijk uit" huilt ze. "Ik weet het" zeg ik zacht. Ze knikt en laat me weer los. Josh staart voor zich uit en Leah is er niet. "Waar is Leah?" Vraag ik. "Ze is iets aan het regelen" zegt Josh zonder op te kijken. "Oké" zeg ik zacht en ga naast hem op een stoel zitten.

"Jongens" zegt een man die opeens in de kamer staat. Ik kijk op. "Het bezoekuur is bijna voorbij" zegt hij. "Wij zijn de kinderen van Leah Devine" zegt Josh en kijkt nu ook op. "Ze is iets aan het regelen". "Is Lauren ook haar kind?" Vraagt hij. Ik knik. "Okay, laat maar" zegt hij en loopt weer weg. Ik gaap en rek me uit. "Niall ga naar huis" zegt Lotte. "Wij redden het wel. Ga maar slapen. We bellen wel als er iets is" zegt Josh. Ik knik en sta op. Ik app snel mijn moeder dat ze me kan ophalen. "Redden jullie het echt? Ik wil ook wel hier blijven" zeg ik. "We redden het. Dank je Niall" zegt Josh, dat is echt een leraar zin. Ik knik en loop naar Lauren toe.

Ik druk een kusje op haar voorhoofd en pak haar hand vast. "Ik ben er morgen weer babe" fluister ik en druk mijn lippen op die van haar. Ergens hoop ik dat ze stiekem terug kust. Dat doet ze altijd als ze wakker is, maar doet alsof ze slaapt. Dan kus ik haar en kust ze terug. Ik trek terug. "I love you" zeg ik zacht. "Als er iets is, wil je me dan bellen? Als jullie me nodig hebben, kunnen jullie me dan bellen?" Vraag ik. Ze knikken. "We zullen het doen" zegt Lotte. Ik knik. "Please be careful" zeg ik en loop naar de deur. "Ja" zegt Josh. "Doei" zeg ik en loop weg.

Ik loop het ziekenhuis uit en zie mijn moeders auto al. Ze stapt uit en rent naar me toe. Ze trekt me gelijk in een knuffel. Ik knuffel terug. "Mam" snik ik. "Ze ziet er zo verschrikkelijk uit". "Jongen toch" zegt ze en wrijft over mijn rug. "Kom, we gaan naar huis" zegt ze en laat me los. Ik knik en veeg mijn tranen weg. We lopen naar de auto en we stappen in.

•~•

Of het de afgelopen dagen goed is gegaan? Nee, niet echt. Het is te rustig in de klas, de leraren hebben de tijd van hun leven en de klas is chaggie. Louis en Lauren zijn nog niet wakker geworden. Met Lauren gaat het al de goeie kant op, ze zeggen dat ze binnen 2 dagen wakker wordt. Nou hopen dus. Met Louis gaat het voor zijn doen goed, maar ze schatten dat hij pas over een weekje wakker wordt. Met mij gaat het ook niet echt goed. Ik mis haar. Ik wil met haar knuffelen, lachen, eigenlijk ook zoenen en kussen.

Ik lig nu gewoon in bed terwijl ik naar school moet. Ik heb geen zin en wil niet. Ik ben ook zo futloos. Ik heb echt helemaal nergens zin in.

Ik zucht en pak mijn telefoon. Ik kijk naar mijn beginscherm en glimlach. Mijn achtergrond: een foto van ons, allebei blij en gelukkig. Maar of ik nu blij ben? Nee. Het is nu vrijdag. Ik weet dat ik moet snappen dat ze misschien langer in coma kan blijven, maar ik kan dat niet. Het lukt me niet. Ik zucht.

"Niall" zegt mijn moeder aan de deur. "Ja" zeg ik. Ze komt m'n kamer binnen en komt naast me zitten. "Kom, je moet wat doen. Je kan niet voor altijd in je bed blijven liggen" zegt ze en ik kijk haar aan. "Mam" zeg ik. "Kom, ga anders mee naar de winkel voor de boodschappen" zegt ze en kriebelt door mijn haar met haar hand. Ik sluit mijn ogen. "Kom Niall" zegt ze. "Mm" mompel ik, dit is mijn zwakste punt, kriebelen. "Open je ogen" zegt ze. Ik open mijn ogen langzaam en kijk haar aan. "Kom, dan breng ik je daarna naar Lauren" zegt ze. Ik knik langzaam en sla het deken van me af. Ik sta op en pak een broek en shirt uit mijn kast. Ik kleed me om. "Ik ben beneden. Kom je zo?" Vraagt ze. Ik knik. Ze loopt mijn kamer uit. Ik trek mijn schoenen aan en loop naar de badkamer. Ik maak mijn haar een beetje nat met water en maak het plat. Ik doe het goed en poets mijn tanden. Mijn haar zit anders, plat, niet omhoog. Ik heb geen zin om het perfect te doen.

Ik spuug mijn tandpasta uit en loop naar beneden. "Klaar?" Vraagt mijn moeder gelijk. Ik knik. Ze loopt naar me toe en geeft me een boterham. "Dank je" glimlach ik zacht. Ze glimlacht ook. Ik neem er een hap en kauw er langzaam op. "Goed eten jongen" zegt ze. "Ik heb geen honger" mompel ik. "Eet nu maar, doe het voor Lauren" zegt ze. "Voor Lauren" fluister ik en neem nog een hap. Ik lijk net een klein kind, maar ik heb amper wat op deze week.

"Kom" zegt ze en trekt haar jas aan. Ik trek mijn vest aan en loop naar de voordeur. Ik open de deur en loop naar buiten. Mijn moeder loopt achter me aan en stap de auto in. Ik ga aan de bijrijderskant zitten en doe mijn gordel om. Ik zucht en leun met mijn hoofd tegen het raam. "Ik weet hoe moeilijk het is" zegt ze zacht. Ik knik. "Het is zo raar om geen hypere, drukke en vrolijke Lauren om me heen te hebben. Door haar werd ik vrolijk en ze gaf me positieve energie. Toen ik geen zin meer had in school, gaf ze me motivatie om door te gaan en dat heb ik nu gewoon niet" zeg ik. "Ik mis haar" fluister ik. "Het komt goed jongen. Ze is echt snel weer wakker" zegt ze. Ik knik. "Kan je me nu anders naar het ziekenhuis brengen?" Vraag ik zacht. "Tuurlijk" zegt ze en we rijden de oprit af.

-

Because I'm sad...

Okay jullie zijn eigenlijk de enige (buiten vrienden en familie) die me eigenlijk nog vrolijk maken :). Ook al is het nu een sad hoofdstuk. Vandaag ben ik sad en niet vrolijk en niet blij. Ligt aan sommige mensen die jullie niet kennen. Personal life.

Trainen was deprimerend.
School was deprimerend.
Vandaag was deprimerend.

Maar okay. Meer plezier voor jullie door een extra hoofdstuk :).

Love youuu! ♥️

Jx💁🏼