Because I Love You N.H.

29

Pov Lauren

Okay, mijn status? Het gaat slecht met me. Ik ben hier wel gelukkig, maar toch ook weer niet. Omdat ik dus blauwe plekken in mijn gezicht heb, kijkt iedereen me aan. Niet dat ik daar problemen mee heb, maar sommige draaien de rollen om. Die zeggen dat ik Louis in elkaar heb geslagen, in coma heb geslagen. Ik voel me daardoor zo slecht, ook al weet ik dat het niet waar is, dat ze lullen. Maar ik word zo wel anders aangekeken op school. Louis vindt het ook onzin en hij gaat er iets van zeggen als hij weer op school is, hij weet alles van school enz.

Ik weet niet hoe het tussen Niall en mij gaat. Het is nu zondag en meestal zijn we dan samen, maar vandaag niet. Niet dat het echt mega erg is, hij kon niet ofso. Zijn berichtje: 'heyy, ik kan vandaag niet komen. Ik heb iets'. Normaal is het: 'Hey babygirl, ik kan vandaag niet komen omdat ik met mijn ouders naar mijn broer ga. Ik bel je straks. I love you! Xx'. Dat is een voorbeeld zin met iets wat hij normaal zou doen, maar nee. Ik weet het niet. Hij ontliep me op school en als we bij elkaar waren, was het awkward. Hij was stil, ik was stil, geen knuffel ofso. I DON'T GET IT!!

Ik lig verveeld op de bank, niemand is thuis, er is niks op tv, niks op Netflix, niks op YouTube, niks te doen thuis. Ik zucht en ga op mijn buik liggen. Ik heb mijn muziek te vaak geluisterd, dus daar is ook niks meer aan. Niemand in online op app of Skype. Het is avond dus dan ga je ook niet zo snel langs bij mensen. Ik zou naar Louis kunnen, maar het bezoekuur is voorbij. Mijn vriend is er niet en waarom weet ik niet. Het lijkt nu alsof ik overbezorgd ben, maar dat ben ik niet. Als je alle punten van deze week bij elkaar optelt, denk ik dat onze relatie niet sterk genoeg meer is. Okay niet zo denken, we hebben gewoon een dipje, denk ik, hoop ik.

Mijn telefoon gaat af. Ik pak hem op en zie dat Niall een berichtje heeft gestuurd. Ik open hem. 

Van: Niall
Niall♥️: kan ik met je praten?

Ik slik, dit zijn eigenlijk geen berichtjes voor hem.

Ik: sure... x

Ik durf het niet te denken, maar ik denk dat ik het al weet, waarom hij met me wilt praten. Ik druk mijn gezicht in de bank en wacht.

•

De bel gaat. Ik kreun, ik was half weggedoezeld. Ik sta op en loop naar de voordeur. Ik zie Niall al staan. Ik bijt op mijn lip en open de deur.

"Hey" zeg ik nep blij. Hij kijkt me verbaasd aan. "Hey" zegt hij zacht. Ik hou de deur verder open en hij loopt naar binnen, ik haat dit nu al zo erg. Hij loopt de woonkamer binnen en ik ook. We gaan op de bank zitten. Hij normaal en ik in kleermakerszit naar hem toe.

"Waarom wilde je praten?" Vraag ik, het verbaasd hem echt dat ik zo vrolijk ben, nou nep vrolijk. "Nou, eh, het gaat niet meer zo goed tussen ons" mompelt hij, meen je die?! "Oh" zeg ik verbaasd. "Ik probeer je de hele week te helpen met dingen, maar je laat het niet toe. Ik merk dat je het moeilijk hebt met iets, maar je vertelt niet waarom. Ik zie dat je er slechter uit gaat zien, ik heb het idee dat je jezelf verwaarloost" zegt hij. Ik krijg tranen in mijn ogen, zegt hij dit echt? "Ik maak het uit" zegt hij. "Wat?" Fluister ik. "Ik kan het niet meer" zegt hij. Ik barst uit in tranen. "Ik hou van je, doet dit alsjeblieft niet" huil ik. Hij haalt ook zijn neus op.

"Ga weg" zeg ik zacht. "Ik hou van je, maar het is voor nu beter" zegt hij. "Ga weg Niall, ga weg" zeg ik en kijk hem boos aan. Hij staat op. "Rot alsjeblieft op" zeg ik boos. Hij loopt weg en de voordeur gaat dicht. Ik druk mijn hoofd in een kussen. Waarom? Ik schreeuw, maar het kussen dempt het geluid. Waarom? Ik heb hem nodig, hij is mijn alles. Ik barst weer in tranen uit. Mijn telefoon gaat af. Ik kijk wie het is, mijn tante Lily uit Canada. Ik adem goed in en uit en neem op.

L: "Hey" zeg ik zo normaal mogelijk.

Li: "Hey Lau, ik moet iets vertellen" zegt ze schoor.

L: "vertel maar"

Li: "opa Gerard is overleden". Ik barst weer uit in tranen.

L: "wat?" Fluister ik.

Li: "hij is vannacht onze tijd overleden. Sorry. Ik heb je moeder al gebeld en ze komt gelijk naar huis. Zal ik Josh bellen?" Huilt ze.

L: "ja" huil ik.

Li: "sterkte meid, ik hoop dat ik je snel zie" zegt ze en haalt haar neus op.

L: "ik hoop het ook" zeg ik en huil zacht.

Li: "ik ga je broer bellen. Love you"

L: "love you" zeg ik en ze hangt op.

Ik leg mijn telefoon neer en smijt een kussen op de grond. Ik klem mijn handen in mijn haar en huil hard. Precies op het moment als je denkt dat je leven het ergste heeft meegemaakt en je denk dat het niet meer erger kan, kan het nog erger. Mijn opa, mijn maatje, is overleden. Mijn ex heeft het uitgemaakt om een reden wat niet waar is. Kan mijn leven erger?

De voordeur gaat open en ik huil nog steeds. "Lieverd" zegt mijn moeder en rent naar me toe. Ze komt naast me zitten en knuffelt me. "Opa" huil ik. "Ik weet het" zegt ze en wiegt een beetje heen en weer. "Niall" huil ik harder. "Wat is er met Niall?" Vraagt ze. "Het is uit" fluister ik. "Ach meissie toch" zegt ze.

•

Daar zitten we dan, te wachten op ons vliegtuig. Ik ben bijgekomen en Lotte en Josh zijn er nu ook. Papa zit ook in het vliegtuig naar Canada.

"Josh" zeg ik. Hij kijkt me aan. "Had je de laatste tijd iets gemerkt aan Niall?" Vraag ik zacht. "Hij was wat stiller, hoezo?" Vraagt hij. "Hij heeft het uitgemaakt" mompel ik. "Wat" zegt hij. "Omdat hij vindt dat ik mezelf verwaarloos" zucht ik. "Dit kan hij niet maken. Hij weet niet wat je allemaal meemaakt" zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik was te verdrietig om nog iets te zeggen en 10 minuten later dat van opa" zeg ik. "Ik denk dat het nu het beste is dat je naar Canada gaat" zegt hij zacht. Ik knik. 'Gate 98 is open' hoor ik een vrouw zeggen. We staan op en lopen naar de gate toe. Josh tilt Lotte op, ze slaapt. We laten de tickets zien, we zitten verdeeld door het vliegtuig, dat was de enige optie.

Josh en ik zitten naast elkaar. "Waarom zo chique" zucht hij, we zitten echt in een chique class. "Beter iets dan niets" zeg ik. Voor ons zijn nog twee plekken vrij. Het is anders. Zij zitten dan met hun gezicht naar ons toe. Maar okay. "Dus we komen in de ochtend om 8 uur aan" zucht ik, het is nu 10 uur. "Jep" zegt hij. "Wel Engelse tijd, Canadese tijd 2 uur in de nacht" zegt hij. Ik zucht.

Opeens komen er mensen voor ons zitten. Ik ga normaal zitten en kijk wie het zijn. Mijn ogen worden groot. "Hey" zegt Brooklyn, Brooklyn Beckham. "Hey" zeg ik met een glimlach. "Tegen wie praat je?" Vraagt Josh. Ik grinnik. "Brooklyn Beckham" zeg ik simpel. Hij kijkt op. "Holy shit" zegt hij zacht. "Eh Hey" zegt hij normaal. Ik grinnik. "Wacht, jij bent Lauren" zegt Brooklyn. Ik knik. "Hoe gaat het met je? Na het ziekenhuis?" Vraagt hij en opeens staat er iemand naast ons. Ik kijk op en zie David Beckham daar staan. "Blijven jullie hier zitten? Jullie kunnen nog wisselen" zegt hij tegen Brooklyn en Romeo, andere zoon van David. "Nee, het is goed" zegt Romeo. David kijkt ons aan, ik glimlach. "Fijne reis" zegt hij en loopt weer weg. "Holy shit, gewoon DE David Beckham" fluister ik. Romeo lacht. "Maar okay, het gaat wel goed" zeg ik normaal. Ze knikken.

We stijgen op. "Hoe weet jij eigenlijk dat dit Lauren is?" Vraagt Josh. "Twitter, Shawn had iets geplaatst over Lauren en dat is toen viraal gegaan" zegt Brooklyn. "Ow ja" zegt Josh. "Ga je naar Shawn toe?" Vraagt Brooklyn aan mij. "Half. Hij is er dan als het goed is ook, maar niet de echte reden" glimlach ik. Hij knikt. "Je hebt toch een vriendje?" Vraagt Romeo. "Nee" zeg ik. "Owh, dat dacht ik" zegt hij zacht. "Maakt niks uit" glimlach ik, het doet eigenlijk echt veel pijn om dit zo te zeggen.