Because I Love You N.H.

23

Pov Niall

Josh stormt de klas binnen en kijkt me aan, hij heeft rode ogen. Hij loopt naar de man van biologie en begint tegen haar te praten. Ze kijken mij aan en de man knikt. Ik ga normaal zitten en kijk Josh verbaasd aan. Hij knikt en loopt naar me toe. "Kan ik met je praten?" Vraagt hij zacht. Ik knik en sta verbaasd op. Ik loop achter hem aan naar buiten.

"Lauren ligt in het ziekenhuis" zegt hij gelijk. "Wat" zeg ik. "Ze is in elkaar geslagen en ligt nu in het ziekenhuis" zegt hij met tranen in zijn ogen. Bij mij rolt er een traan over mijn wang. "Hoe?" Fluister ik. "Dat zijn ze nu nog aan het uitzoeken. Louis ligt ook in het ziekenhuis. Moeten we nog iemand informeren over hem?" Vraagt hij. "Daniëlle" zeg ik zacht. Hij knikt. "Pak je spullen, dan gaan we naar het ziekenhuis" zegt hij. Ik knik en loop de klas weer binnen. Iedereen kijkt mij aan en ik veeg mijn tranen weg. Ik pak langzaam mijn spullen. "Wat is er?" Hoor ik iemand zeggen. Ik negeer het en loop de klas weer uit. Ik loop naar mijn kluisje en pak mijn jas. Ik loop weer naar Josh toe en we lopen naar zijn auto. We stappen in.

"Hoe heeft het kunnen gebeuren?" Mompelt hij en we rijden weg. "Lau werd eruit gestuurd na Louis, meer weet ik niet" zeg ik zacht. "Louis is het sowieso niet. Dit doet hij niet en als hij het had gedaan, had hij ook niet in het ziekenhuis gelegen" zegt hij. Ik knik en haal mijn neus op. "Ik hoop dat ze niet dood gaat" zeg ik en er rolt weer een traan over mijn wang. "Tuurlijk niet. Ze haalt het, ik beloof het" zegt hij met een trillende stem. Ik knik langzaam. "Laten we er op hopen" mompel ik.

•

We rennen het ziekenhuis binnen. "Waar ligt Lauren York?" Vraag ik aan een dokter. "Ik mag het niet zeggen. Bent u familie?" Vraagt hij. "Het is wat je familie noemt, ik ben haar vriend en dit is haar broer" zeg ik. Hij knikt en kijkt op een blaadje. "Ze is nog in behandeling. Ga maar naar verdieping 2" zegt hij. Josh loopt al weg. "Dank je" zeg ik en loop achter hem aan.

"MAM" gilt Josh. Leah kijkt om en loopt onmiddellijk naar ons toe. "Wat doen jullie hier?" Vraagt ze. "Lauren ligt in het ziekenhuis" zeg ik zacht. "WAT" gilt ze gelijk en duwt haar spullen in iemand armen. "Ze is in elkaar geslagen. Louis ook" mompel ik. "Kom mee" zegt ze en rent ergens naartoe. Josh en ik rennen achter haar aan. Ze gaat achter een balie staan en zoekt tussen de papieren. "Er is nog niks bekent. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?" Vraagt ze. "Konden we het maar weten" zucht Josh. "Waar werden jullie naartoe gestuurd?" Vraagt ze en bijt in haar lip. "Tweede verdieping" zeg ik. Haar ogen worden groot. "Nee" zegt ze zacht. "I-is er iets?" Vraag ik zacht. "Dat is de verdieping voor mensen die in coma liggen" zegt ze en barst in tranen uit. Mijn ogen stromen weer vol met tranen. "Nee" zeg ik zacht. "Kom, dan gaan we er naartoe en we wachten het wel af" zegt Josh en laat haar los. We knikken en we lopen naar de tweede verdieping.

"Familie van Lauren York?" Vraagt een man. "Ja Leon, ze het maar" zegt Leah. "Ze heeft het overleeft, maar ligt in coma. Ze heeft veel wonden. Ze is buiten levens gevaar, maar heeft het zwaar. We geven later de rest van de informatie want ik begrijp dat jullie naar haar toe willen. Ze heeft veel zuigzoenen op haar buik" zegt hij. "Het zijn er maar zes" zeg ik zacht en merk dat ik rood word. "Zes? Hoe weet u dat zo zeker?" Vraagt hij. "Omdat ik ze heb gegeven" mompel ik. "Bent u haar vriend?". Ik knik. "Sterkte. Zijn er nog vragen?" Vraagt hij en kijkt iedereen een voor een aan. "Ja, hoe gaat het met Louis Tomlinson?" Vraag ik hees. "Familie?". "Beste vriend en klasgenoot". "Het gaat met hem. Hij ligt nu in coma en we gaan hem zo opereren. Informatie komt later" zegt hij. "Waar ligt ze?" Vraagt Josh. "Kamer 229" zegt hij en Leah rent er al naartoe samen met Josh. "Dank je" zeg ik.

"Meneer" zegt hij nog. "Ja" zeg ik zacht. "Wist u dat ze zichzelf snijd? Of heeft gesneden?" Vraagt hij. Ik knik langzaam. "Ze heeft een moeilijke jeugd gehad" zeg ik. "En met haar buik?". Ik knik weer. "Ze is hier pas nog geweest voor controle" zeg ik zacht. Hij knikt. "Ze is herstellende, nu al helemaal" zegt hij. "Sterkte jongen" zegt hij en geeft me nog een schouderklopje voordat hij weggaat. Ik ren naar de kamer en loop naar binnen.

Ik schrik als ik zie hoe ze eruit ziet. "Jesus babe" mompel ik en een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik loop naar haar toe en pak haar hand. Het is gewoon warm en zacht zoals altijd, maar het voelt anders. Ze slaapt, dûh ze ligt in coma, maar ze ziet er niet zo schattig uit zoals altijd. Dat komt denk door de wonden die op haar gezicht zitten, de blauwe en rode plekken. "Babygirl" fluister ik en er valt een traan op het bed. "Wat hebben ze gedaan?" Vraag ik zacht.

Ik kijk weer naar Josh en Leah, Josh zit verslagen op de stoel en Leah huilt. Ik loop naar haar toe en trek haar in een knuffel. "Shh. Het is goed" zeg ik hees. "Nee Niall. Ze ligt in coma, hoe kan het dan goed zijn?" Huilt ze. "Ze komt eruit, snel" zeg ik en haal mijn neus op. Ze barst weer in tranen uit en zet haar voorhoofd tegen mijn schouder.

Ze trekt terug en kijkt me aan. "Ga je moeder bellen" zegt ze. Ik knik en loop de kamer uit. Ik pak mijn telefoon en bel mijn moeder.

M: "Hey lieverd" zegt ze vrolijk.

N: "mam" huil ik en zet mijn voorhoofd tegen de muur.

M: "liefje, wat is er?" Vraagt ze gelijk bezorgd. Ik barst uit in tranen.

N: "Lauren ligt in coma" krijg ik moeilijk uit mijn keel.

M: "jongen toch, hoe?" Vraagt ze zacht.

N: "ze is in elkaar geslagen met Louis samen. Louis is er erger aantoe daar Lau, maar toch. Ze liggen allebei in coma" mompel ik.

M: "gaat het wel? Anders kom ik naar je toe" zegt ze overbezorgd.

N: "nee dat hoeft niet. Ik blijf denk vannacht bij haar en ik...weet het niet. Mam wat moet ik doen?" Vraag ik hopeloos.

M: "i-ik weet het niet. Ik heb het nog nooit meegemaakt. Ik denk dat het beste is als je vanavond daar blijft, totdat je weg moet, en misschien met haar ouders praten" zegt ze zacht. Ik veeg mijn tranen weg.

N: "ik denk dat ik dat maar ga doen" zeg ik zacht.

M: "is goed jongen. Pas je hoed op jezelf?" Vraagt ze.

N: "ja. Mam?"

M: "ja Niall"

N: "kan je me ophalen als ik je bel? Ik wil zo naar huis" mompel ik.

M: "tuurlijk jongen. Bel maar als je naar huis wilt, maakt niet uit hoe laat"

N: "dank je mam. Ik ga nu weer. Kan je het ook tegen papa vertellen zodat ik het straks niet meer hoef te doen"

M: "ik zal het zo vertellen als hij thuis komt"

N: "dank je" fluistert ik en veeg een traan weg. "Ik ga nu weer maar Leah toe. Tot straks"

M: "tot straks. Sterkte"

N: "dank je" zeg ik en hang op.

Ik stop mijn telefoon weer in mijn zak en veeg mijn tranen weg. Ik adem goed in en uit voordat ik de kamer weer inloop. "En?" Vraagt Leah gelijk. Ik haal mijn schouders op. "Het is gewoon zo stom. Als die facking biologie les er niet was geweest, was dit niet gebeurt" zeg ik boos. "Als Louis die opmerking niet had gemaakt, had het misschien ook niet gebeurt. Maar het is sowieso niet zijn schuld" zeg ik en zucht. "Als die les er niet was geweest, had ik met haar nu in het parkje gelopen of in de winkels". "Niall het is gebeurt" zegt Josh zacht. "Weet ik, maar toch" mompel ik. Het is stil. Je hoort alleen maar de piepjes van haar hart.

"Ik ga even bij Louis langs denk ik" zeg ik zacht. Ze knikken. "Kom je nog terug?" Vraagt Leah. Ik knik gelijk en loop naar Lauren toe. Ik druk een kus op haar voorhoofd. "Ik ben zo terug" fluister ik en loop haar kamer uit. Ik kom een dokter tegen in de gang. "Meneer" zeg ik. Hij kijkt om en loopt naar me toe.

"Ja jongeman" zegt hij. "Weet u waar Louis Tomlinson ligt?" Vraag ik. "Wie bent u?" Vraagt hij. "Niall, zijn beste vriend en klasgenoot" zeg ik zacht. Hij knik. "Hij ligt in kamer 235" zegt hij. "Dank je" zeg ik en ren daarnaartoe.