Because I Love You N.H.

51

Pov Niall

De deur gaat open. "Sorry dat ik te laat ben," zegt Lauren en trekt haar schoenen aan. Ik grinnik zacht en kijk naar haar handen, geen idee waarom. Mijn glimlach verdwijnt gelijk als ik de ring om haar vinger zie zitten. Die heeft ze dus nog steeds om. "Er zijn natuurlijk weer mensen die tegen je praten terwijl ze weten dat je weg moet. Dan heeft je vlucht vertraging en dat komt de trein niet op tijd. Excuus," zegt ze weer. Ze praat netter. Ik zie dat ze merk kleding aanheeft, mm ze is ver gekomen. Ook met haar vlucht. Ja, ze is ver gekomen. 

"Ga maar zitten," zegt mevrouw Summer. 

Ze knikt en loopt naar achter. Ze gaat naast Zayn zitten. Ze mag dan wel niet mijn vriendin meer zijn, maar ik heb nog steeds niet dat ze naast hem zit. 

Nou daar zijn we dan, tien jaar later. Lauren en ik zijn uit elkaar omdat we het niet meer konden. Lauren is naar een universiteit gegaan en we spraken elkaar nog minder. Het eerste half jaar ging echt goed, maar later niet meer. We waren blij om elkaar te zien, maar niet verliefd zoals eerst. We zijn uit elkaar gegroeid. Het is nu acht jaar geleden dat dat is gebeurt en ik weet nu niet echt hoe het met haar gaat. Ze ziet er goed uit, dus ik denk dat het goed gaat. Met mij gaat het ook goed. Ik zit in de muziekwereld.

"Welkom bij de reünie van de vijfde klassers," begint mevrouw Summer. 

Opeens staat Lauren weer voor me. Ze neemt een laatste slok van haar Starbucks en gooit haar beker weg. Ze gaapt en loopt weer terug. "Lauren," zegt Summer afkeurend. 

"Sorry, ik heb amper geslapen door het vliegen," zegt Lauren en gaat weer zitten. Ik glimlach en kijk naar haar. Ze kijkt me aan en glimlacht ook. Ik voel tintelingen in mijn onderbuik, haar glimlach is zo mooi. Als Summer weer in haar verhaal zit, wordt Lauren gebeld.

Pov Lauren

En daar zijn we dan weer, in Leeds. Het voelt vertrouwt en fijn. Ik gaap en sla mijn hand voor mijn mond. Ik ben echt moe. Ik heb vannacht door gewerkt en amper geslapen. Normaal kan ik er tegen, maar nu niet. Geen idee waarom. 

Als mijn telefoon gaat, valt mijn oog op het scherm. Het is mijn werk. Ik zet mijn telefoon op stil. Toch trekt het mijn aandacht. Zodra mijn telefoon stopt met afgaan, komen de eerste berichten alweer binnen. Er is een probleem met een zaak. Ik bijt op mijn lip en kan het niet laten om mijn telefoon te pakken. 

"Vertel iets over jezelf en aangezien we benieuwd zijn naar mevrouw daar, begint," zegt Summer en wijst naar mij. 

"Nou okay, ik ben Lauren. Ik heb een halfjaar bij Louis in de klas gezeten. Ik heb gestudeerd aan Harvard," zeg ik en ik hoor mensen gelijk weer praten. "Momenteel woon ik in Manhattan, New York City, en ik ben advocate. Dus ik mag mijn telefoon niet uitzetten anders kan ik mensen verliezen. Dus als ik gebeld word, moet ik opnemen," zeg ik. 

"Jezus," hoor ik Sophia verbaasd mompelen. 

"Zij is het verst gekomen. Ik zweer," hoor ik Louis zeggen. "Jeetje, ze werkt in New York en ze moet gewoon veel geld verdienen."

Onzeker glimlach ik, maar ik kijk naar Summer. "Wie wilt nu iets vertellen?" vraagt ze. Niemand steekt zijn hand op. "Dan gaan we het maar zo doen, we stellen vragen en je steekt je hand op als het waar is." Het verbaasd mij dat er nieuwe mensen zijn, of tenminste, ik herken ze niet. Ik herken alleen Niall, Louis, Sophia, Zayn, Cody, Daniëlle en Summer. "Woon je samen?" vraagt Summer, kom op, dit zijn persoonlijke vragen. 

De meesten steken hun hand op, ik niet. Ik woon niet samen. 

"Ben je getrouwd of heb je een relatie?" Vraagt iemand weer. 

Ik steek weer mijn hand niet op en iedereen kijkt van Niall naar mij en van mij naar Niall. 

"Niall en jij?" vraagt een meisje.