Because I Love You N.H.

47

Pov Lauren

We zitten weer in de klas, het is donderdag. Echt geweldig dit. Ik zit dit keer naast Shawn en Niall. We kijken een film op YouTube ofso met de andere klassen. Het gaat over self harm. Iets wat ik al moeilijk vind.. Maar okay. Niall legt zijn hand op mijn knie en knijpt er zacht in. Ik leg mijn hand op zijn hand en knijp zacht in zijn hand. Dan hoor ik de eerste paar tonen van The Scientist-Coldplay. Ik krijg tranen in mijn ogen. Als hij begint te zingen rolt er een traan over mijn wang. Ik leg mijn hoofd op de tafel en ik hoor mensen meezingen.

Mijn leven met mijn opa flitst voorbij. Ik ben hem echt dankbaar. Ik glimlach terwijl er veel tranen over mijn wangen rollen. Hij is mijn held. Volgens mij zingt iedereen mee en het bezorgd me alleen maar meer tranen. Dit lied heeft me door moeilijke tijden meegesleept. Shawn, Josh en mijn opa hebben me door moeilijke tijden meegesleept. Op momenten dat ik niet meer verder wilde. Op momenten dat ik dood wilde. Dat zijn de mensen die mijn leven hebben gered. Op momenten dat Shawn erdoorheen zat door mij, luisterde hij dit lied. Ik ben hem zo dankbaar. Hij heeft gewoon voor mij gevochten. Voor mij. Josh ook, maar bij Shawn voelt het anders. En mijn opa, ik heb nooit dank je kunnen zeggen voor alles wat hij voor mij heeft gedaan.

Het lied is afgelopen en het is weer stil. "Gaat het?" Hoor ik Niall vragen. Ik schud mijn hoofd en mijn schouders beginnen weer te schokken. Dit lied heeft te veel betekenissen voor mij. Ik hoor dat Shawn zijn neus ophaalt en ik voel een hand op mijn schouder. Een snik verlaat mijn mond en de tranen rollen over mijn wangen. Ik besef nu dat ik nooit mijn opa heb kunnen bedanken, alles wat hij voor me heeft gedaan. "Lauren, ga maar naar de wc" hoor ik Summer zeggen. Ik kijk op en veeg mijn tranen ruw weg. Ik sta op en kijk naar beneden. Ik loop het lokaal uit en ga op de grond zitten tegen over de deur. De deur gaat weer open en ik kijk op. Ik zie Shawn het lokaal uitlopen en naar me toe lopen.

"Hey" zegt hij zacht en gaat gehurkt voor me zitten. "Dank je voor alles" zeg ik. "Echt dank je" zeg ik weer en begin weer te huilen. "Kom hier" zegt hij en komt naast me zitten. Hij spreidt zijn armen en ik kruip tegen hem aan. "Ik besef nu pas dat ik geen dank je tegen mijn opa heb kunnen zeggen. Hij is nu dood" huil ik. "Shh" sust hij en wrijft zachtjes over mijn rug. "Ik ben jullie zo dankbaar. Zonder jullie had ik hier niet meer geweest. Echt dankjewel" snik ik. "Het is goed" fluistert hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ik voel me zo schuldig over dat" huil ik.

Na een tijdje ben ik weer rustig en we staan op. We lopen naar de wc en ik maak mijn gezicht weer normaal. "Dank je" zeg ik en kijk Shawn aan. "Geen probleem" zegt hij en glimlacht. Ik haal mijn neus op en we lopen de wc uit. "Ik heb helemaal geen zin meer om terug te gaan" zucht ik en haal mijn hand door mijn haar. "Toch moet het. Maar als dit gebeurt, wat doe je dan?" Vraagt hij. "Naar Josh als hij op school is, naar de kantine naar jouw album luisteren. Als het thuis is, Niall bellen of in bed liggen. En als Niall erbij is, dan maakt hij me rustig en dan praten we ook meestal als ik het wil" zeg ik. Hij knikt.

We lopen de klas weer binnen en iedereen kijkt ons aan. "Ik vertel het nog" zeg ik hees en loop weer naar mijn plek. Niall staat op en trekt me in een knuffel. Ik leg mijn hoofd in zijn nek en moet weer mijn tranen tegenhouden. "Gaat het?" Fluistert hij. "Nee" mompel ik en sla mijn armen stevig om hem heen. "Liefje" fluistert hij. Ik haal mijn neus op en sluit mijn ogen. Hij wrijft zachtjes over mijn rug en drukt kusjes op de zijkant van mijn hoofd. "Waarom kan ik nooit normaal in deze lessen zitten?" Mompel ik. "Je bent gevoeliger dan anderen. Daar kan je niks aan doen" fluistert hij. Ik zucht zacht en haal weer mijn neus op. Hij laat me zachtjes los en kijkt me aan. "Je bent sterk, je kan het" fluistert hij. Ik knik. Hij drukt een kusje op mijn lippen en we gaan weer zitten. Iedereen is stil en kijkt me aan. Moet ik het maar vertellen? Ik steek mijn hand op. "Lauren" zegt Night.

"De reden waarom ik net huilde en weg was is dat dit het liedje van mijn opa was. Dit was zijn lievelingslied en het heeft nog meer betekenissen, maar dat is privé. Dus om mijn opa ging ik huilen" leg ik snel uit. "Weet je, Lauren is echt stoer. Ze vertelt altijd de rede waarom ze weg is of emotioneel is. Dat vind ik echt knap" zegt Liam. "Ze is een sterk meisje" zegt Harry. Ik glimlach en kijk naar beneden. Iedereen begint te klappen. Ik glimlach nog meer en kijk op. "Ik ben haar dankbaar" zegt Daniëlle. "Als zij er niet was geweest, had ik school niet meer zien zitten" zegt een jongen. Ik bijt op mijn lip. "Daar haar zie ik weer de leuke dingen in het leven" zegt een meisje. Waarom? Hoe? "Dit verzinnen jullie niet hè?" Vraag ik zacht. "Nee" zegt iedereen in koor.