Because I Love You N.H.

33

Pov Lauren

Ik loop boos het lokaal binnen en ga op mijn plek zitten. Ik ben weer terug in Leeds. Iedereen kijkt mij aan. "Waar kom je vandaan?" Vraagt Summer. "De facking psycholoog" zucht ik en pak mijn laptop. Ze knikt. "Was het leuk in Canada? Waarom ga je niet bij Shawn wonen?" Vraagt Cody gelijk. Ik zucht. "Ik was daar voor iets anders" zeg ik nog rustig. "Ja, ik zag het. Lol met hem maken" zegt hij. "Ik was er toch niet wegens persoonlijke omstandig heden. Als Josh er dan ook niet is om dat, en ik ook niet. Dan zal dat toch waar zijn" zeg half boos. "Persoonlijke omstandigheden" lacht hij. "Dat heb je altijd, dus wat is bij jou persoonlijke omstandigheden?". "Wil je een voorbeeld?" Vraag ik en klap mijn laptop dicht. Hij knikt. "Graag" zegt hij.

"Stel je familie woont in China en je relatie is net overgegaan. Je voelt je schuldig over dingen die niet waar zijn. Je krijgt 10 minuten daarna te horen dat je opa is overleden. Je moeder koopt tickets om naar China te gaan om je familie te gaan. Je neemt je gezin mee en gaat daarnaartoe. Je komt daar en krijgt te horen dat je een nichtje erbij hebt en dat ze op de dag is geboren dat je opa is overleden, dat raakt je al. Dan heb je de begrafenis, je ziet je opa daar in de kist liggen en je houdt het niet meer, je stort in mekaar en niemand kan je rustig maken. De enige die je rustig kan maken is je beste vriend. Samen met hem maak je de grootste lol en vergeet je alles. Dan kom je weer terug op school en moet je per se met een psycholoog praten omdat mensen denken dat je hier niet gelukkig bent. Dat kwetst je al als je hier gelukkig bent. Je komt weer in de klas en je krijgt gelijk weer gezeik omdat je voor de tweede keer naar China bent gegaan dit schooljaar. Dit kwetst je heel erg en dit breekt je" zeg ik en er rolt een traan over mijn wang.

"Ik voel me serieus hier gekwetst door jullie. Jullie weten mijn omstandigheden niet, maar dan gelijk mensen afsnauwen? Nee dat kan je nooit maken. Bij niemand niet" zeg ik. "Is het uit met Niall?" Hoor ik iemand zeggen. "Ja het is uit omdat ik volgens hem mezelf verwaarloos" zeg ik en kijk Niall aan. Hij slikt. "Dat is al een van de redenen waarom ik zwak ben, maar mijn opa is weg. Hij was mijn maatje" zeg ik zacht en er rolt weer een traan over mijn wang. "Sorr-" begint Cody. "Nee, zeg geen sorry. Ik had het gewoon moeten zeggen" zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. "Ik zeg sorry omdat ik het meen. Echt sorry" zegt hij. Er rolt weer een traan over mijn wang. Ik knik langzaam. "Wil je dan de volgende keer, als er op het bord staat dat Josh wegens persoonlijke omstandigheden er niet is en ik ook niet, gelijk zo boos reageren?" Vraag ik zacht. Hij knikt.

Josh loopt de klas binnen en loopt naar Summer. "Brief van Lauren's ouders" zegt hij. "Jullie ouders" zegt Summer. Hij knikt en kijkt naar mij. Zijn ogen worden groot als hij me zo ziet zitten. Hij loopt gelijk naar me toe en ik sta op. Hij slaat gelijk zijn armen om me heen. Ik sla mijn armen ook om hem heen. "Gaat het?" Vraagt hij. "Ik was boos en vertelde het hele verhaal en hielt het niet meer, dat is alles" zeg ik. Hij knikt. "Je kan het" fluistert hij. Ik knik en kijk naar Niall, hij heeft het moeilijk. Josh laat me los en kijkt me aan. Hij veegt mijn tranen weg en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ik zie je zo. Stay strong" fluistert hij en loopt weer weg.

Ik ga weer zitten. "Jullie zorgen echt goed voor ellkaar" zegt Summer. Ik glimlach zacht. "Maar gecondoleerd, kan je weer verder?" Vraagt ze. "Dank je en ja" zeg ik zacht. Ze knikt. "Maar mag ik even dingen van mijn telefoon naar mijn laptop overzetten?" Vraag ik. Ze knikt weer. Ik pak mijn telefoons, ja telefoons. Ik heb er twee, eentje voor in Canada, iPhone 6+, en eentje voor in Engeland. Ik zet die van Engeland weer aan, iPhone 6

Ik leg hem neer op de tafel en als hij aan begint hij hevig te trillen. Iedereen kijkt mij gelijk aan. Ik pak mijn telefoon vast en hij stopt met trillen. "Jezus, jullie kunnen spammen" lach ik. "What? Hoe kan dat? Het laatste berichtje wat wij gestuurd hebben, is 4 dagen geleden" zegt Simon. Ik pak mijn andere telefoon, de iPhone 6s, en laat hem zien. "In Canada heb ik een andere telefoon en gebruik ik die niet" zeg ik. "Heb je daar dan huiswerk gemaakt?" Vraagt Sophia lachend. "Als je het huiswerk maken van Shawn meetelt" zeg ik. Iedereen begint te lachen. "Waarom is het zo koud?" Zing ik lachend. "Maar okay. Jullie gaan werken en ik ook" zeg ik weer normaal. "Je bent veranderd, in de positieve zin. Je bent weer jezelf, maar toch ook weer anders" zegt Leon. Ik grinnik. "Okay" zeg ik zacht.

De bel gaat. Iedereen staat op en ik staar maar mijn achtergrond, een foto van Niall en mij. Ik slik en verander hem snel naar een selfie van Josh, Lotte en mij. Ik ruim rustig mijn spullen op en sta op. "Nog steeds halve dagen?" Vraagt Summer. Ik knik. "Maar ik ben nu ook echt kapot. Van de reis en dat gebeure met het ziekenhuis" zeg ik en zucht. Ze knikt. "Ik vond het knap van je dat je het durfde te vertellen en er een mooi verhaal ervan hebt gemaakt" zegt ze en glimlacht. "Ze moeten het weten, ze zijn mijn klasgenoten" zeg ik. Ze knikt. "Sterkte" zegt ze en ik loop het lokaal uit. "Dank je" zeg ik en loop naar mijn kluisje. Ik pak mijn jas en pak mijn telefoon uit Canada, die van Engeland is leeg.

Ik doe mijn kluis dicht en stuur Shawn een berichtje. "Lauren?" Hoor ik iemand vragen. Ik draai me om en zie iedereen om me heen staan. "Hey" zeg ik zacht. "Hoe gaat het? Waarom was je er niet?" Vraagt Daniëlle gelijk. "Het gaat slecht. Mijn opa is overleden dus daarom was ik naar Canada" zeg ik. "Gecondoleerd" zegt ze gelijk en geeft me een knuffel. Daarna Harry, Sophia en Liam. "Gecondoleerd" zegt Niall zacht en kijkt me aan. "Dank je" zeg ik zacht en kijk weer weg. We lopen naar de trappen. "Het is jammer dat jullie uit elkaar zijn" zegt Daniëlle zacht. Ik haal mijn schouders op en trek mijn jas aan. "Zo gaat het leven" mompel ik en we lopen de hal binnen. "Ga je weg?" Vraagt Harry. Ik knik. "Mag geen hele dagen maken" zeg ik. Ze knikken. "Veel plezier op school. Ik spreek jullie nog wel" zeg ik en glimlach. Ze knikken. "Dank je. We gaan weer naar de hel" zegt Liam sarcastisch. "Doe niet zo sarcastisch" zegt Sophia en slaat hem op zijn arm. Ik grinnik. "Doei jongens" zeg ik en loop weg. "Doei Lauren" gillen ze. Ik lach en loop naar buiten. Josh wacht al op me.

"Hey" zeg ik. "Hey sis, ga je mee wat eten?" Vraagt hij. "En je lessen?" Vraag ik. "Ik ben al klaar" zegt hij. "We gaan eten" zeg ik gelijk. Hij lacht en we lopen naar zijn auto. We stappen in, hij achter het stuur omdat ik hier nog niet mag rijden. Ik heb wel mijn rijbewijs, maar ik mag hier in Engeland nog niet rijden. "Maar hoe gaat het nou tussen jou en Niall?" Vraagt hij voorzichtig. "Weet niet" mompel ik. "Hij ziet er eigenlijk slecht uit" zegt hij zacht en we rijden weg. Ik haal mijn schouders op. "Hij is mijn vriendje niet" mompel ik. "Maar je houdt nog wel van hem" zegt hij. Ik ben stil. "Ja" fluister ik. "En hij houdt nog van jou. Ik zie het aan hem" zegt hij weer. "Josh. Praat alsjeblieft niet meer over hem. Het is over tussen ons en ik wil niet over hem praten tenzij ik er zelf over begin" zeg ik zacht. "Is goed, je kan altijd praten" zegt hij. Ik knik. "Dank je" zeg ik.

•

We staan voor een terrasje en we gaan aan een tafeltje zitten. "Het leven is zo moeilijk" zucht ik en zet mijn zonnebril op. "Het valt wel mee aan mijn kant, maar ik snap je" zegt hij. Ik slik als ik Zayn zie. Zit hij niet in de bak? "Wat is er?" Vraagt Josh gelijk. "Zayn" zeg ik zacht en verberg me een beetje in mijn jas. "Waar?" Vraagt hij gelijk. "Achter je" zeg ik zacht. Zayn loopt gewoon langs ons en ziet ons niet. Ik zucht opgelucht.