Because I Love You N.H.

34

Pov Lauren

Ik lig naast Josh op de bank. We zijn weer thuis, nou bij hem.

"Ik moet met een psycholoog praten" zeg ik opeens. "Waarom?" Vraagt hij. "Omdat ze vinden dat ik weer raar bezig ben en dat willen ze niet dus ik moet praten. Alleen omdat ik naar Canada was voor een begrafenis" zeg ik niet begrijpend en er rolt weer een traan over mijn wang. "Ik heb het idee als ik met mensen hier op school praat, dat ik niet serieus word genomen. Alleen de mensen die mijn kennen en mijn docenten wel" mompel ik en haal mijn neus op. "Mama komt zo, je moet dan vragen of ze met de directeur wilt praten" zegt hij een veegt mijn traan weg. Ik knik en kijk naar zijn arm die onder de tattoos zit. "Je hebt toch een nieuwe?" Vraag ik en kijk hem aan. Hij knikt en laat hem zien. Het is een hartje met een muzieknootje. "Mooi" zeg ik zacht en teken de lijntjes over, ja we lijken net een stel. Nee, dat zijn we niet. We zijn gewoon hecht. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en sluit mijn ogen. "Ga maar slapen" zegt hij. Ik knik en val langzaam inslaap.

•

"Lau" hoor ik iemand zeggen. Ik open mijn ogen langzaam en zie mijn moeder voor me zitten. "Hey" zeg ik hees. "Maak jij je broer wakker, dan gaan we eten" zegt ze. Ik knik en kijk naar Josh, hij slaapt ook. "Josh, wake up" zeg ik en schud hem wakker, ik weet dat dit niet gaat werken omdat hij vast slaapt. Ik knijp in zijn vel. Zijn ogen springen open. "Lauren" zegt hij gelijk. "Je bent wakker. We gaan eten" glimlach ik. "Kutkind" zegt hij en duwt me van de bank af, ja we kunnen hecht zijn, maar ook vervelend. Ik val op de grond en begin te lachen. Hij staat op en kijkt me aan. Hij schudt lachend zijn hoofd en loopt weg. Ik sta lachend op en loop achter hem aan.

We lopen naar de eettafel en we zien mama, papa en Lotte al zitten. Papa is hier nu ook omdat zijn vader is overleden en hij graag bij ons wilt blijven. Ik ga ergens zitten en Josh komt naast me zitten. "Jullie lagen best schattig te slapen" zegt papa gelijk. "Leuk voor je" zeg ik droog. "Lauren" zegt Lotte. Ik glimlach.

"Mama, je gaat morgen met die man van school praten, echt gelijk" zeg ik en kijk haar aan. "Waarom?" Vraagt ze. "Ik moet met een psycholoog praten omdat ik net een begrafenis heb gehad" zeg ik droog. "Wat" zegt papa. "Nou kijk, omdat ik voor de tweede keer naar Canada ben geweest tijdens schooltijden, moet ik dus met een vrouw gaan praten over mijn 'problemen'" leg ik uit en zucht. Ik krijg een bord met eten, pizza. "En dan moet je gaan praten?" Vraagt Lotte. "Blijkbaar. Daarom was ik boos toen jij de klas binnen kwam" zeg ik tegen Josh. "En je huilde" zegt hij. "Omdat ik boos was dat ze me nooit begrijpen. Ik had weer eens een keer 'persoonlijke omstandigheden' die nep waren. Ondanks jij er ook niet was" zeg ik met volle mond. "Lauren. Eet eerst je eten op voordat je gaat praten" zegt mama gelijk. Ik slik mijn eten door. "En je moet morgen voor controle naar het ziekenhuis" zegt ze. Ik kreun. "Maar ik ga praten met dat mens" zegt papa. Ik grinnik. "Mis je dan niet mijn les?" Vraagt Josh. "Nee, net niet. Waarom?" Vraag ik. "We gaan nu met instrumenten aan de slag" zegt hij. "Echt?" Vraag ik hyper. Hij knikt. "Eindelijk" zeg ik.

•

Ik voel dat ik op word getild. "Ik denk dat het handiger is als ze hier slaapt" hoor ik Josh ver weg zeggen. "Ja, ze slaapt nu toch en ik denk dat ze niet meer wilt lopen ofso" hoor ik mijn moeder zeggen. "Ik denk het ook niet" zegt Josh weer en hij loopt ergens naartoe. Ik voel dat ik op iets zacht word gelegd en daarna voel ik een deken over me heen. Ik val weer langzaam inslaap.

•~•

De wekker gaat. Ik schrik wakker en kreun. De wekker gaat al snel uit.

Vijf minuten later gaat de wekker weer. "Kom, we moeten eruit" hoor ik Josh hees zeggen. Ik open mijn ogen en zie dat ik naast hem lig, gewoon als broer en zus. Ik knik en draai me op mijn buik. Ondanks ik een jetlag heb, heb ik goed en lang geslapen. "We moeten gaan, we zijn bijna te laat" zegt hij en staat op. Ik knik en sta langzaam op. Ik rek me uit en gaap. Lmao ik heb gewoon in mijn kleding geslapen. Ik loop naar mijn koffer en pak mijn spullen. Ik loop naar de badkamer en kleed me om. Ik doe geen make-up op, geen zin en geen tijd.

Ik loop weer terug en trek mijn schoenen aan. Ik doe mijn haar snel in een staart en pak mijn tas. Ik loop de woonkamer binnen. "Naar de auto" zegt mijn vader gelijk. "En mijn eten?" Vraag ik hees. Hij duwt een boterham in mijn handen. "Pap" zeg ik. "Je moeder is Lotte wegbrengen en ik ga praten met dat mens" zegt hij en trekt zijn jas aan. "Oké dan" zeg ik en loop achter hem aan. Josh rent naar de auto toe. Ik stap ook in en eet mijn boterham op.

"Waarom moeten we haasten?" Vraag ik en we rijden weg. "Omdat we soort van te laat zijn" grinnikt Josh. "Nee" zeg ik en kijk naar mijn telefoon. "We hebben nog 15 minuten" zeg ik. "Maar ik heb een afspraak over 5 minuten en jullie moeten me ff begeleiden door jullie school" zegt mijn vader. "O my god pap, ik wist niet dat je gehandicapt was?" Zeg ik droog. "Nee ik ook niet, maar toch doen jullie dat" lacht hij. "Okay" zeg ik.

•

We lopen de school binnen en iedereen kijkt ons gelijk aan. Josh lijkt op mijn vader en ik ook, maar de meeste weten niet dat Josh en ik familie zijn. "Ik ga naar mijn lokaal" zegt Josh. "Lauren geeft je ov aan hem, dan kan hij zo naar huis" zegt mijn vader. "Ik doe het zo wel, het is nu awkward" zeg ik en Josh loopt weg. "Kom" zeg ik en loop de trap op. Ik bots tegen niemand aan. Ik kijk omhoog en kijk gelijk in de ogen van Niall. "Sorry bab-Lauren" zegt hij. "Maakt niks uit Niall" zeg ik zacht, hij noemde me bijna babe!

Echt iedereen kijkt mij aan, ja ik ben er weer met mijn blauwe kaak. Ik heb nog steeds een blauwe kaak, maar okay. "Ik zou je lach inhouden, dat mens heeft een super grappig accent" waarschuw ik en alvast want wij lachen echt om alles. "Dank je voor het waarschuwen" grinnikt hij en ik klop op de deur. "Binnen" zegt dat mens. Ik open de deur en loop naar binnen. "Lauren je kan weer weggaan" zegt hij en ik loop weer weg. De bel gaat en ik ren naar het lokaal van wiskunde.

Ik loop naar binnen en ga op mijn plek zitten. Er wordt op de deur geklopt en de deur gaat open. En wie staat daar? Mijn beste vriendin mevrouw de psycholoog! "Lauren" zegt ze. "Nee" zeg ik. "We gaan praten, praten over je problemen" zegt ze. "Ik heb geen problemen" zucht ik. "Jawel, je gaat zomaar naar Canada" zegt ze. "Ik ging godverdomme naar Canada omdat mijn opa is overleden. Noem je dat problemen?" Vraag ik niet begrijpend. "Mijn vader is hier op school om te zeggen dat ik niet hoef te praten. Dus ga met andere mensen praten en niet met mij". Ze zucht.

"Hey Niall" zegt ze. "Hoi" zegt hij zacht. Jezus, gaat ze ook nog met hem bemoeien? "Wat is er?" Vraagt ze. "Daar wil ik niet over praten" zegt hij zacht. "Ik ga je moeder bellen of je gaat met me praten" dreigt ze. Ik kijk haar arrogant aan. Niall staat al op. "Niall zitten" zeg ik gelijk. Hij gaat gelijk zitten. "Als hij het niet wilt vertellen, dan gaat hij het niet vertellen" zeg ik. "Sinds wanneer maak jij dat uit?" Vraagt ze lachend. "Je gaat gewoon dreigen. Als iemand toch niet wilt praten, dan hoeft ie het toch niet" zeg ik boos. "Waarom neem je het voor hem op?" Vraagt ze en kruist haar armen voor haar borst. "Omdat ik van hem hou" floept er uit mijn mond. "Omdat ik een relatie met hem he-" begin ik. "Een relatie met hem. Zo" lacht ze. "Ik geloof dat niet". Ik gooi mijn armen in de lucht.

"Lauren, je moet zo naar Jos-meneer Devine voor dat pasje en je hoeft niet meer te praten met dat mens" zegt mijn vader opeens die naast haar staat. "'Dat mens', dat ben ik. Zo noem je mensen niet" zegt ze beledigend. Mijn vader grinnikt. "Maar u bent de vader van Lauren, kunt u de relatie tussen Niall en haar bevestigen?" Vraagt ze. Mijn vader kijkt me gelijk aan. Ik knik. "Ja, ze hebben een relatie" zegt hij langzaam. Ik kijk hem dankbaar aan. "Okay" zegt ze en stuurt hem weg.

"Maa-" begint ze. "Nee" zeg ik. "Nia-". "Nope" zeg ik. "Lau-". "Naha" zeg ik en schud mijn hoofd. "Wee-" begint ze weer. "No" zeg ik. Ze zucht en loopt de klas uit.