Because I Love You N.H.

6

Pov Lauren

Ik word langzaam wakker en open mijn ogen. Het is wat lichter in mijn kamer dus ik hoop dat het laat is. Ik kijk rond in mijn kamer en zie iemand naast me liggen. Ik schrik en denk weer na. Ow ja, Niall is blijven slapen. Hij slaapt nog, wat eigenlijk echt schattig is. Ik glimlach en staar naar het plafond.

Opeens hoor ik hem bewegen. Ik draai mijn hoofd en zie dat hij wakker is. "Hey" zeg ik hees. Hij knikt naar mij en glimlacht. "Goeiemorgen" zegt hij hees en met een overduidelijk Iers accent. Ik heb nu serieus de neiging om met hem te knuffelen. "Waaraan denk je?" Vraagt hij hees. "Niks" zeg ik. Hij knikt en draait zich om en gaat op zijn buik liggen. "Goed geslapen?" Vraag ik. Hij knikt. "Jij?" Vraagt hij zacht. "Ook goed" zeg ik. "Wakker geweest?" Vraagt hij. "Nope" zeg ik. "Mooi".

Na een tijdje staan we op. Ik loop gewoon in mijn pyjama naar beneden en Niall loopt ook gewoon achter me aan. Niemand is beneden. Kayy. "Je ouders zijn echt aardig" zegt hij opeens. "Dank je. Denk ik" zeg ik zacht. Hij grinnikt. "Maar hoe gaat Louis reageren?" Vraag ik. "Niks zeggen" grijnst hij en we lopen naar de keuken. "O my god. Jaa" zeg ik. Hij lacht. "Wat wil je eten?" Vraag ik. "Gewoon" mompelt hij. Ik trek een kastje open. "Cornflakes?" Vraag ik. Hij knikt. Ik pak het pak, schaaltjes, melk en lepels. Ik maak het klaar en geef een schaaltje aan hem. "Dank je" zegt hij. "You're welcome" glimlach ik en we gaan aan tafel zitten.

Het is echt doodstil. Het enige wat je hoort is het gekraak van de cornflakes als er het eten. Hij kijkt me aan en glimlacht. Ik glimlach zacht. We eten ons eten op en we zetten het in de vaatwasser.

•

Niall kleed zich boven om en ik zit beneden op de bank. Mijn moeder heeft dienst, mijn vader is Lotte ophalen en Josh is weer in zijn eigen huis. Ik zucht en ga op de bank liggen. Heb ik gevoelens? Voor Niall? Elke keer als hij me aankijkt krijg ik een glimlach op mijn lippen en kriebels in mijn buik. Elke keer als hij me per ongelijk aanraakt, hetzelfde verhaal. Hij, hoe moet ik dit zeggen, hij zorgt ervoor dat ik bij hem en hier thuis voel. Ik weet niet hoe hij dat doet, maar hij doet dat gewoon.

"Lauren" hoor ik opeens. Ik kijk op. "Ik denk dat ik ga" zegt Niall zacht. Ik sta op en knik. "Is goed" zeg ik. Hij loopt naar me toe en trekt me in een knuffel. "Dank je" mompelt hij. "Your welcome" mompel ik en sluit mijn ogen. Zijn knuffels zijn echt fijn. "Als er iets is, je mag altijd naar me toekomen" zegt hij zacht. Ik knik en laat hem los.

We lopen naar de voordeur en hij kijkt me aan. Hij glimlacht en trekt zijn jas aan. "Zal ik je maandag ophalen?" Vraagt hij. "Is goed" glimlach ik. Hij trekt de voordeur open en loopt naar buiten. Hij geeft me nog een snelle knuffel en loopt weg. "Doeii" zeg ik. "Doeii" roept hij nog en ik sluit de deur.

•~•

We zijn nu 3 weken verder en ik red het gewoon niet meer. Ik verkloot alles. Mijn leven. Alles. Ik mis Canada gewoon te veel en ik zie er wel gelukkig uit, maar langzaam ga ik gewoon dood van binnen. Niall en Louis hebben al ruzie gehad om mij. Mijn ouders ook al. Het is nu goed, maar ze hebben het toch gehad om mij. Als ik er niet was geweest of hier was geweest, was dit allemaal niet gebeurt.

We hebben weer Engels. Ik heb ook gemerkt dat niemand van de leraren mij mag. Behalve Josh, Sandy en Dan. Maar die ken ik ook persoonlijk dus dat is anders. Ik voel me hier niet thuis, niet meer. De eerste week wel door Niall en Louis, maar daarna steeds minder en nu gewoon niet meer. Ik voel me buitengesloten omdat ik anders ben, een accent heb die ze hier niet hebben. Of het ligt aan mij.

Ik verveel me enorm. Het is echt te makkelijk, dit heb ik in de 3de al gehad in Canada. Als je er iets van zegt, is het: 'je gaat het toch maken'. Nou dan krijg je dit, verveling in de klas. Als ze dat ook goed vinden danne weet ik het ook niet meer. Ik kijk nu gewoon SpongeBob. Cmon. Dat moet je toch eigenlijk niet doen. Iedereen is aan het werk en ik kijk als enige SpongeBob. Ik zucht.

"Dames en heren" gilt opeens dat mens. Ik doe mijn oortjes uit en kijk naar haar. "Ik merk dat de meeste zich vervelen" zegt ze en kijkt mij aan. Iedereen kijkt nu ook naar mij. Ik gooi mijn armen in de lucht. "Dat dit nou zo makkelijk is" mompel ik. "Wat zei je? Je mag dat delen met de hele klas" zegt ze weer. Ik zucht en sluit mijn ogen. Ik open ze weer en kijk haar arrogant aan. "Okay. Je wilt het weten. Nu ga ik het ook hard vertellen" zeg ik. "Doe maar" zegt ze. "Ik verveel me dood hier omdat het zo fcking makkelijk is. Ik heb dit allemaal vorig jaar al gehad. Dit is zo makkelijk als ik weet niet wat. Mijn zusje kan dit zelfs maken" zeg ik. Iedereen kijkt mij met open mond aan. "Als ik er wat van zeg, is je antwoord 'je gaat het toch maken'. Geen wonder dat ik me hier dood verveel. Ik mag ook niet naar een ander niveau, ik leer hier niks". "Ga maar weer weg" zegt ze boos. "Nee, ik wil dit uitpraten. Want elke keer als ik hier iets van zeg is het 'ga er maar weer uit'" zeg ik eigenwijs. Ze zucht. "Ik ga met je ouders praten over je brutale gedrag" zegt ze. "Ga je gang" zeg ik.