10 Ways to Get A Boyfriend |Book 1|[✔️]

{4.}

«Σημερα θα ζωγραφίσουμε και θα κάνουμε φωτοσκίαση σε αυτήν εδώ την σύνθεση. Για αυτο πιάστε το καβαλετο σας, πάρτε μια καρέκλα και ένα σκαμπό και βγάλτε μηχανικό μολύβι και χαρτί!» μας ειπε με ένα σοβαρό βλέμμα ο καθηγητής μας στο σχέδιο και μας έδειξε τα αντικείμενα που θα ζωγραφίζαμε. Η σύνθεση φαινόταν πολύπλοκη, αλλά δεν θα αποτελούσε εμπόδιο!

Πήρα ένα καβαλετο, μια καρέκλα και ένα σκαμπό απο την άκρη του δωματίου, όπως και όλοι οι άλλοι. Τα ακούμπησα στην καλύτερη πιθανή γωνία που ηταν τοποθετημένα τα αντικείμενα και έκατσα κάτω βγάζοντας το χαρτί με το μηχανικό μου. Τοποθετησα πανω στο σκαμπό μου και τις μύτες μαζί με την ειδική ξύστρα και τις δυο γόμες μου. Εβαλα το χαρτί πανω στο καφέ ταμπλό και μόλις το έπιασα με τα πιαστρακια μου, για να μείνει σταθερό, το τοποθέτησα πανω στο καβαλετο.

Άρχιζα να παρατηρώ με την βελόνα μετρήματος το ύψος και το πλάτος του βάζου και τα αποτύπωσα πανω στο χαρτί. Σε περίπου δυο ώρες ειχα ζωγραφίσει τα αντικείμενα μου και την ώρα που έμπαινα στην φωτοσκίαση ένιωσα το βλέμμα κάποιου να με καρφώνει απο πίσω μου, οποτε γύρισα διστακτικά.

Στην πόρτα του δωματίου στεκοταν ο Αγγελος και κοιτούσε εξετάστηκα αυτο που έκανα. Αμεσως κοκκίνισα και γύρισα πάλι μπροστά μου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και με την καμία δεν ήθελα να έρθει προς το μέρος μου. Αλλά φυσική το σύμπαν είναι εναντίον μου, όπως πάντα, και σε περίπου ένα λεπτό ένιωσα την παρουσία του δίπλα μου. Σηκωσα το βλέμμα μου και απευθείας συνάντησε το δικό του.

«Γεια.» ειπε με ένα ευγενικό χαμόγελο. Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη τον βλέπω. Αφού είναι τόσο καλός και καλοπροαίρετος που πραγματικά δεν μοτ φαίνεται παράξενο.

«Εμμ, γεια;» η φωνή μου ήταν ασταθής κάνοντας αυτό που ειπα να ακουστεί πιο πολύ για ερώτηση παρα για χαιρετισμό. Ήθελα για άλλη μια φορά να εξαφανιστώ. Μα γιατί κάθε φορά να έχει τέτοια επίδραση πάνω μου;

«Χαχαχα, τι κανεις;» ρώτησε με μια ευδιάθετη φωνή. Πήρε μια καρέκλα από πιο δίπλα και την τοποθέτησε κοντά μου. Τόσο κοντά που με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα.

«Καλα; Ε-εσυ τι κ-κανεις εδώ;» ρώτησα την ώρα που κάθισε πάνω στην καρέκλα του. Γύρισε να με κοιτάξει με ένα φωτεινό βλέμμα που με έκανε για άλλη μια φορά να λιώσω στην θέση μου. Τα ξανθά ατημέλητα μαλλιά του έλαμπαν από το φως της λάμπας και το αστραφτερό του χαμόγελο με έκανε να χαμογελάσω κι εγω.