Πειθαρχία

...Κεφαλαιο 14...

Μετα απο ολα αύτα το κεφάλι μου βούιζε...πο σκέψεις με ειχαν κατακτήσει..κοιτούσα εξω απο το παράθυρο και προσπαθούσα να σκεφτω τι θα κανω...

Απο την μια η Κολλητή μου ειναι σοβαρά στο νοσοκομείο..και απο την αλλη..ο Άνθρωπος που νόμιζα οτι τα συναισθήματα μίσους μας ηταν αμοιβαία..τελικά έκανα λάθος..ειπε ξεκάθαρα πτι ειναι ερωτευμένος μαζι μου και εγω τον εφτησα..έφυγα..αντι να τρέξω και να του πω οτι και εγω νιωθω κάπως ετσι..ακομα και αν δεν εχω ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου τη εστανομαι για εκείνον..βαθιά μεσα μου ξερω πως κατι πάει στραβά.Πως κατι νιωθω..μεσα σε αυτο το δίμηνο που τον ξερω..

"Κοριτσι μου μήπως θες να μου μιλήσεις;"γυριζω το κεφάλι μου και το κουνάω αρνητικά αλλα ξαπλώνω στα πόδια της.
Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και νιωθω παλι οπως ημουν μικρη..που πάντα ειχε τον τροπο της να με ηρεμεί..

Νιωθω τα βλέφαρα μου βαρια...και το κεφάλι μου Ίδη ειναι υπερβολικά ζαλισμένο..με πέρνει ο ύπνος στην αγκαλια της...και προσπαθώ όσο μπορω να μην τον σκέφτομαι και να αδιάσω το μυαλό μου.

"Φτάσαμε!!Καλλιροη!"άκουω την γλυκιά φωνή της μανούλας μου και σηκώνομαι πανω...
Κοιτάζω λιγο σαν χαμένη αλλα μετα ανακαλύπτω οτι φτάσαμε..και μπροστά στο νοσοκομείο..Βγαίνω απο το αμαξι και τρέχω μεσα..θα με περάσουν για τρελή,αλλα ποιος τους χεζει;

"Θα ηθελα να μαθω για το δωματιο της Νίνας Ιωάννου."λεω στην κοπελα στην ρεσεψιόν.
"Στο 607"
Λεει χαμογέλαστα..τρέχω και ανεβαίνω τις σκαλες..δεν με νοιάζει το ασανσέρ εχω ανάγκη να ανασάνω.

Φτάνω από εξω και χτυπάω απαλά την πόρτα,την ανοιγω ξαι βάζω το κεφάλι μου..

Κάθεται με την κυρία Μαρια την μητέρα..της..αν κάτσω να μετρήσω ποσά χρόνια ξερω αυτήν την γυναίκα θα μου χρειαστεί ξαι αλλο χέρι..σχεδον όσο ζω..
Μεσα Επεισης ειναη και η Αμαντα που κάθετε σιωπηλά και κλαίει..σε μια γωνία του δωματιου.