SAHRA!

16.bölüm

SAHRA!  

16.BÖLÜM  

Yazar; Canan Takan  

Ertesi Sabah

Sahra’nın odasının önünden geçen Melike Hanım duyduğu çığlıkla bir anda odaya dalıvermişti. Fakat gözlerinin önünde cereyan eden olayı bilseydi asla böyle bir şey yapmazdı. İmran Sahra’nın üstünde boylu boyunca durmuş, vücutları bitişik ve birbirlerinin nefes alış verişlerini hissedecek mesafedeyken, kızın bileklerini kavrayıp başının üzerinde birleştirmişti.

20 dakika önce

Üzerindeki kolun ağırlığıyla zorlukla nefes alan Sahra bu durumdan rahatsız olmuş ve uyanmaya başlamıştı. Gözlerini ilk açtığında bir süre tavanla bakıştı, sonrasında ağırlığın üzerine geldiği tarafa döndü. Uyku sersemi olduğunu düşünüp birkaç defa gözlerini kırpıştırdı fakat gördüğü manzara istemediği kadar gerçekti. İmran yatakta boylu boyunca uzanıp uyumuş, üstelik bununla da yetinmemiş, kaslı, bir o kadar da ağır kolunu Sahra’nın üzerine atmıştı. Rüyada olmadığı kesindi ve bunu fark ettiğinde İmran’ın kollarını üzerinden itmeme çalışmalarına başlamıştı. İmran’ın kolunu kaldırdıkça sanki daha da ağırlaşıyordu. Bunun işe yaramadığını anladığında dürterek uyandırmaya uğraştı, diğer yandan “birde bana diyordu çok uyuyorsun diye. Bu da kol mu kütük mü belli değil ezildim resmen.” Diyordu.

  İmran geç yattığından dolayı, ‘Bana dokunmayan yılan bin yaşasın’ misali uyuyordu. Birinin onu dürtüklediğini hissediyordu ama vücudunun yorgunluğu daha ağır basıyor, tepki veremiyordu. Normal bir evlilik süreci geçirmemesi sebep olacak ki uyandıran kişinin karısı değil de annesi olduğunu düşünüyordu. Belli belirsiz bir tonda “biraz daha uyuyayım.” Demiş olabileceğini zannediyordu. Aldığı cevap ise “şimdi kalkmazsan bu suyu başından aşağı dökerim.”… “yapamazsın biliyorum” diyip yüzünde bir gülümseme yayılırken suratına dökülen soğuk suyun etkisiyle sıçradı yerinden. Gözlerini araladığında karşısında gördüğü baş belası karısından başkası değildi. “Allah aşkına ne oluyor! Deli misin sen?” dedi İmran ıslanmanın siniriyle. “kusura bakma bana başka çare bırakmadın nefes alamıyordum ve sende uyanmıyordun.” Dedi Sahra, sanki normal bir şey yapmış gibi konuşuyordu fakat aynı şey İmran için geçerli değildi. “uykuya dalalı iki saat oldu ya da olmadı. Nasıl hemen uyanmamı beklersin! Hadi ben uyanmadım ama böyle uyandırılır, bunun bir yolu var değil mi?” diye hala aynı sinirle cevap veriyordu. “kendi ağzınla söyledin uyumayacağını ama ben gözümü kapatır kapatmaz yatağa sızmışsın! Ne niyetle geldiysen artık!” diye cevap verdi Sahra. Evlilikte eşler arasındaki konuşmaların gitgide rahat bir hal aldığı söylenirdi her zaman, Sahra’nın imalarından bu rahatlığın ilk adımlarının faaliyete girdiği görülüyordu. “senin için ölüyorum ondan geldim! Oradan bakınca ne gibi görünüyorum? Sapık falan mı sanıyorsun beni?”… “olabilir! Sonuçta anlında yazmıyor.” Dedi Sahra. Yine cadı yanını ortaya çıkarmıştı genç kız. Hala yatağın üzerinde karşı karşıya duruyorlardı. “sana karşı bir isteğim olsaydı emin ol şimdiye kadar elde ederdim! İlgi alanımın sınırlarında bile değilsin!” derken içinde bir kararsızlık oluştu. Gerçekten doğru muydu dedikleri. “şimdiye kadar ne tür basit kızlarla takıldığını bilemem ama ilgi alanına girmek gibi bir niyetim yok ve bana dokunamazsın.” Dedi Sahra. İmran kızın kendisiyle restleştiğini düşünüyordu, oysaki Sahra sadece aklına geleni söylüyordu. “bana karşı koyacak güce sahip değilsin.” Dedi İmran alaycı bir gülümsemeyle. “denemene dahi fırsat vermem.” Dedi Sahra çok emin cümleler kuruyordu başını kapıya doğru çevirirken. Tam yatağın üzerinden aşağı ayağını indirmişken, İmran kızın kolundan tuttuğu gibi yatağa çekti. Genç kız beklemediği anda yakalanmıştı İmran’a, çığlık atmıştı istemsiz olarak. Daha elini bile oynatamadan sırtüstü yatakta uzanırken buldu kendi. Elini kaldırdı bir ara fakat İmran bu hareketi yapacağını tahmin etmiş olsa gerek havada yakaladı kızın kollarını ve başının üzerinde birleştirdi. Sahra’nın İmran’ın yüzüne döktüğü su kurumamış, çenesinde damla haline gelip genç kızın yanağına damlamıştı.