Past Versus Present

Chapter Fourty-One

Parang kong may butterflies sa tiyan. Hindi. Constipated ata ako. Hindi. MagkakaLBM ata ako.

"Jiiiiiii! Ready ka na? 5 minutes nalang." tanong ni Sei.

Yep. This is the day. The performance day. Kanina sinilip ko yung audience at muntik na ko matulala nung makita ko kung gano kadami yung tao. I even saw kuya Denver on the front row. Supportive brother.

"Sei, pano pag nagkamali ako? Pano pag may nakalimutan akong lines?"

"Hep! You'll do good! Ano ka ba. Masyado kang nega! Sa harap lang ako nakapwesto. Ivivideo ko to para mapanood nila tita. Aja bestfriend! Kaya mo yan!"

"Oh Jian? Stand by ha? Start na tayo. Kaya mo yan. Basta, relax lang okay?"
I nodded. Hoo. This is it.
--
Nung mairaos yung mga naunang eksena, I feel good. Iniiwasan kong tumingin sa audience para di ako madistract. Luckily, naging maayos naman.

"JM? Okay ka lang ba?" narinig kong tanong ni ate kay JM.

"Okay lang. Pangit ba? Aayusin ko nalang. Sorry."

"Okay lang naman. But I needed that sad aura for these next scenes. Oh. Magready na kayo ha? Mabibigat na tong mga eksena niyo."

"Yes, ate." he said.

Hindi ko na lang siya tinanong para hindi mawala yung focus namen pareho sa play. Maya maya naman tinawag na kame dahil kame na yung eeksena.
Eto yung part na kunware nasa isang restau kame at kumakanta si JM para dun sa babae, which is yung role ko. Eto yung part na narerealize na nung character ni JM na mahal na niya yung character ko.
--
JM's POV

Kanina pa ko wala sa sarili ko. Kagabi ko pa iniisip yung mga sinabe ni Jian. Nahalo na pati yung mga sinabi niya nung lasing siya.

"JM? Okay ka lang ba?" tanong saken ni ateng director.

"Okay lang. Pangit ba? Aayusin ko nalang. Sorry." sabi ko.

"Okay lang naman. But I needed that sad aura for these next scenes. Oh. Magready na kayo ha? Mabibigat na tong mga eksena niyo."

"Yes, ate." sagot ko.

Masyado na pala kong spaced out. Bute nalang hindi ko nakakalimutan yung mga linya ko. Haaay.

"Kuya JM, ate Jian. Malapit na po yung scene niyo." sabi nung assistant.

Pumunta kame ni Jian sa may curtain hanggang sa isenyas na samen na pumunta na kame sa stage. Pumwesto na ko sa may piano tapos si Jian pumwesto na sa make-shift na table sa stage.

Andame kong gustong sabihin kay Jian. I badly want her back. But I can't find the right words. The right words to pursue her to comeback to me. Pursue her dahil alam kong hindi na ako yung laman ng puso niya.

*Chingudeul sosighe ni yaeril deuleosseo
gwaenchandeorae jal utdeorae
aesseo taeyeonhan cheok haewatjiman

Ajik nae bangane neoui heunjeokdeuri
ijji mothaneun maeum gataseo
gaseum gipi silyeo oneungeol

Andwae (ajikdo) jal andwae (jigeumdo)
jiundeut saljin mothagesseo
neodo manhi apeul jul arasseoneunde*

[ I heard about you from my friends
They said you're doing well, that you're smiling
I tried to pretend to be calm but

Traces of you are still in my room, like feelings I can't get over
So my heart aches from deep inside

I can't (still) I can't (even now) I can't live like I erased you
I thought you would be in a lot of pain too]

Iba dapat talaga yung nakaplanong kakantahin ko para sa eksenang to pero iniba ko. Iniba ko kase sa kantang to ko maiexpress yung nararamdaman ko.

(A/N: That song is You've Moved On by Boyfriend. Please do play it while reading. Kamsahamnida!)

*Jal jinaedeora neon na eobsi jal jinaedeora
da jiun deut saragaldeora
geumodeun chuogdeuldo ijeun chae saldeora

Mot ijgettdeora na jeongmallo mot ijgettdeora
neon nabakke eobsneunjul araneunde anideora
ajikdo neon naemamsoge salgo ittneunde*

[ But you've moved on, you've moved on without me, you're living like you erased me
You've forgotten all of those memories

I can't forget you, I really can't forget you
I thought you only had me but that wasn't the case
You're still living in my heart]

"Para san yun Jazz?" Jian asked me. We're on our character now but I chose to act as JM towards Jian.

"Para sayo. Kanta ko yun para sayo. Sa lahat ng mga bagay na di ko masabi. Sa lahat ng bagay na huli na para masabi ko."

"A-ano bang ibig mong sabihin?"

"Mahal kita. Mahal na mahal kita. At nasasaktan ako kase mukhang di mo na ko mahal."

"Tama na to, Jazz."

"Hindi na ba ko pwede pang bumawi? Huli na ba ko?"

"Tama na. Okay na ko, Jazz. Okay na ko na wala ka. Nasanay na ko na wala ka."

"I'm sorry. I'm sorry for hurting you. I'm sorry for everything."

"Tama na, Jazz. Tama na--"

I hugged her. Alam kong wala to sa script at alam kong magagalit sila dahil iniba namen yung linya pero wala na akong pakialam.

"Mahal kita. Pwede bang tayo na lang ulit? Pwede bang ako nalang ulit yung laman ng puso mo?"

Naramdaman kong kumalas siya sa yakap ko.

"Hindi na. Masyado na akong nasaktan. Masyado nang masakit, Jazz. Kung maaga mo lang narealize, siguro pwede pa. Kaso hindi e. Hindi ako tsinelas na pag babalikan mo lang pagnarealize mong kulang ka pala pag wala ako. Tao ako, Jazz. Tao ako nung minahal kita, kaya tao mo din dapat akong mamahalin. You chose to broke my heart. I'm sorry. Goodbye."

She said that looking intently to me. Wala yun sa script. Alam ko. Kase alam kong para saken at hindi para kay Jazz yung linya na yun. She's looking at me na para bang I should digest all of what she've said because I can't win her back. Di na ako yung mahal nya. Di na talaga ako yung mahal nya. And with that, namatay ang ilaw kasabay ng pagtulo ng luha ko.