The Originals

The Other Girl In New Orleans: Part 2

''Συγνώμη γι' αυτό'' είπε η Χόουπ καθώς έβγαιναν στον δρόμο. ''Που σε έκανε να νιώσεις αμήχανα''

Ο Έρικ της έριξε ένα περίεργο βλέμμα. Δεν καταλάβαινε γιατί μερικοί άνθρωποι ένιωθαν την ανάγκη να απολογηθούν για πράγματα που δεν είχαν κάνει. ''Δεν ένιωσα αμήχανα. Απλά ξαφνιάστηκα λίγο, αυτό είναι όλο''

''Δηλαδή δεν σε πείραξε που υπονόησε πως εσύ κι εγώ... Ξέρεις''

Έβαλε το χέρι του στην μέση της και σταμάτησε στη μέση του πεζοδρομίου. Αυτοκίνητα περνούσαν από δίπλα τους κάνοντας θόρυβο που κανονικά θα του φαινόταν αφόρητα εκνευριστικός αλλά τώρα η προσοχή του ήταν αποκλειστικά στραμμένη στην κοπέλα που στεκόταν μπροστά της. ''Εμείς οι δυο τι;'' είπε πειραχτικά.

Η Χόουπ χαμήλωσε το βλέμμα της και τα μάγουλα της πήραν μια απαλή ροζ απόχρωση. Ο Έρικ δεν μπορούσε να παρακολουθήσει της αλλαγές στην διάθεση της. Την μια στιγμή τον φιλούσε και τον δάγκωνε στο κρεβάτι της και την άλλη χαμήλωνε ντροπαλά το βλέμμα της επειδή μια ηλικιωμένη είχε υπονοήσει πως οι δυο τους ήταν ζευγάρι. Όταν την είχε πρωτογνωρίσει του είχε φανεί εκνευριστικό, τώρα όμως το αναγνώριζε ως ένα στοιχείο της προσωπικότητας της χωρίς το οποίο η Χόουπ δεν θα ήταν η Χόουπ. Για την ακρίβεια, είχε αρχίσει να το βρίσκει χαριτωμένο. Έπιασε απαλά το πιγούνι της και το σήκωσε για να μπορεί να κοιτάξει τα γαλανά μάτια της. Το λάτρευε αυτό το χρώμα. ''Ότι είμαι το αγόρι σου;''

''Θέλεις να είσαι;'' ρώτησε διστακτικά το κορίτσι, με την φωνή της ίσα να διακρίνεται πάνω από τον θόρυβο των αυτοκινήτων και των ήχων της πόλης.

''Όχι, απλά μου αρέσει να ρισκάρω τη ζωή μου για άγνωστα κορίτσια που συναντάω τυχαία σε διάφορα μπαρ της Λουιζιάνα''

Ακόμα θυμόταν την πρώτη τους συνάντηση. Από την πρώτη στιγμή ήξερε πως αυτή η κοπέλα είχε κάτι ιδιαίτερο, και όχι μόνο επειδή ήταν τριυβρίδιο. Ίσως να μην ήταν απλά ένα κάτι, αλλά ένα σύνολο από πράγματα που τον είχαν τραβήξει σε εκείνη. Ο τρόπος που δεν τον είχε ρωτήσει, απλά του είχε ανακοινώσει ότι έπρεπε να την βοηθήσει. Το γεγονός ότι έδειχνε τόσο ευάλωτη αλλά στην πραγματικότητα είχε την δύναμη να βάλει φωτιά στο μυαλό του, πρώτα κυριολεκτικά και στην συνέχεια μεταφορικά, αν και το τελευταίο δεν τον πείραζε. Η αφοσίωση της στον στόχο της να βρει την μητέρα της και η προσφορά της να του δώσει ένα δαχτυλίδι νύχτας αν την βοηθούσε να τα καταφέρει. Αυτό δεν ήταν μια υπόσχεση δύναμης όπως θα είχαν υποθέσει πολλοί που επιθυμούσαν ένα δαχτυλίδι νύχτας και όλες τις δυνάμεις που το συνόδευαν. Του είχε δώσει ελπίδα για μια φυσιολογική ζωή, απελευθερωμένος από την πανσέληνο. Βέβαια τώρα συνειδητοποιούσε πως κάποιος σαν κι εκείνον δεν θα μπορούσε να έχει ''φυσιολογική ζωή'' αλλά τώρα είχε κερδίσει κάτι καλύτερο.