The Originals

A Streetcar Named Desire: Part 1

Ένας δίσκος της τζαζ έπαιζε στο σκουριασμένο γραμμόφωνο. Η Άγια κοίταξε με αποδοκιμασία το σκονισμένο, απαρχαιωμένο βαγόνι-σαλόνι μέσα στο οποίο βρισκόταν αλλά έμεινε σιωπηλή. Οι κουρτίνες, που κάποτε πρέπει να ήταν σκούρες πράσινες αλλά τώρα είχαν το ξεθωριασμένο χρώμα του χλωρίου, είχαν σχεδόν λιώσει και οι τοίχοι είχαν μια καφέ- πορτοκαλί απόχρωση από την σκουριά. Αλλά η γεννήτρια δούλευε ακόμα παρέχοντας τους φως και το ναυπηγείο θα ήταν ένα προσωρινό κρησφύγετο. Η άνεση αυτή τη στιγμή ήταν δευτερευούσης σημασίας.

''Καταλαβαίνω γιατί ο αδελφός μου σε συμπαθούσε'' είπε η Ορόρα που τιτίβιζε χαρούμενη σαν πουλί. ''Είσαι ο δυνατός, ήσυχος χαρακτήρας''

''Δεν είναι ησυχία, Ορόρα. Είναι υπομονή. Δώσε μου αυτό που κρατάς στο χέρι σου και θα σου δώσω αυτό που θες.

''Μα αυτό που θέλω Άγια, το έχω'' αποκρίθηκε η κοκκινομάλλα, κρατώντας το όπλο με τις σφαίρες από λευκή βελανιδιά στο χέρι της λες και ήταν η αγαπημένη της κούκλα. ''Ένα όπλο που σκοτώνει τους αθάνατους και θα κάνει τους Μάικλσον να υποφέρουν σχεδόν όσο υπέφερα κι εγώ''

''Δυστυχώς ο Ελάιζα είναι ένας από τους στόχους σου και Δημιουργός μου. Αν τον σκοτώσεις θα πεθάνω κι εγώ''

Το πρόσωπο της Ορόρας σκοτείνιασε απότομα και δάκρυα μαζεύτηκαν στα μάτια της. ''Όπως και ο αδελφός μου που πνίγεται στον βυθό της θάλασσας. Το να σκοτώσω τον Ελάιζα είναι το μόνο έλεος που μπορώ να του προσφέρω, Άγια''

Η Άγια θαύμαζε τον Τρίσταν, περισσότερο απ' ότι θαύμαζε και εμπιστευόταν τον Ελάιζα κάποτε. Ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης και είχε σταθεί υπερήφανα δίπλα του καθώς διοικούσε τους Στριξ. Η προσφορά του στην οργάνωση δεν θα ξεχνιόταν ποτέ. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι θα διακινδύνευε τη ζωή της για χάρη του. Το είχε ξεκαθαρίσει αυτό όταν άφησε τους Μάικλσον να τον κλείσουν σε εκείνο το κοντέινερ και να τον πετάξουν στον ωκεανό.

''Αν όμως υπήρχε ένας άλλος τρόπος;'' είπε, κερδίζοντας την προσοχή της Ορόρας. ''Βοήθησε με να κόψω τον δεσμό ανάμεσα στους Αρχικούς και στις Γενιές, και ίσως τότε να σου τον πω''

Λίγη ώρα αργότερα η Ορόρα καθόταν μπροστά στο τραπεζάκι με τον θολωμένο καθρέφτη και η Άγια στεκόταν πίσω της κρατώντας ένα ψαλίδι. Η Ορόρα αναστέναξε καθώς έκοβε μια ρουμπινένια τούφα από τα μαλλιά της και γύρισε για να την κοιτάξει.