The Originals

A Ghost Along The Mississippi: Part 1

''Νομίζω ότι έχεις πληγωθεί από αυτόν τον κόσμο πολύ περισσότερο απ' όσο παραδέχεσαι''

Ο Κλάους χαμογέλασε ειρωνικά κοιτάζοντας το ταβάνι, ξαπλωμένος σε έναν από τους καναπέδες του γραφείου του και ισορροπώντας ένα ποτήρι ουίσκι πάνω στο στήθος του. Εν αντιθέσει, η Καμίλ καθόταν απέναντι του με την πλάτη της στητή, τα ξανθά μαλλιά της ήταν τραβηγμένα πίσω, και η μπορντό μπλούζα που φορούσε ήταν ατσαλάκωτη. Αυτοί οι δυο δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αταίριαστοι, κι όμως ο Κλάους ένιωθε πως κατά κάποιο τρόπο η Καμίλ τον συμπλήρωνε, αν μπορούσε να το θέσει έτσι, εκφράζοντας τις σκέψεις του, κατανοώντας τις επιθυμίες του, και εξηγώντας τους βαθύτερους φόβους του που ο ίδιος δεν θα τολμούσε ποτέ να πει δυνατά.

''Θέλεις να το ελέγχεις παρά να τον αφήσεις να σε ελέγξει'' συνέχισε. Το απογευματινό φως που έμπαινε από το παράθυρο πίσω της δημιουργούσε μια απαλή χρυσή αύρα γύρω της. Έμοιαζε με άγγελο. Ένας άγγελος που προσπαθούσε να βάλει στον ίσιο δρόμο έναν δαίμονα. Λες και αυτό ήταν ποτέ δυνατόν. ''Τα αναπόφευκτα κομμάτια της ζωής είναι αυτά που σε κάνουν να νιώθεις άβολα''

Ο Κλάους έπιασε το ποτήρι του και ανακάθισε, μισογελόντας με την προηγούμενη σκέψη του. ''Κάποιοι λένε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και όμως στέκομαι εδώ, σχεδόν χιλίων ετών, πίνοντας αυτό το εξαιρετικό ουίσκι ενώ μια γοητευτική μούσα κάθεται απέναντι μου'' Σταύρωσε τα πόδια του και έγειρε την πλάτη του προς τα πίσω, απλώνοντας το αριστερό του χέρι στην ράχη του καναπέ για να βολευτεί καλύτερα. ''Είμαι η τέλεια εικόνα της υγείας και της ζωντάνιας, κυρίαρχος της μοίρας μου, κατακτητής του ίδιου του θανάτου''

''Βλέπεις;'' του είπε η Καμίλ κοιτώντας τον αυστηρά, κουνώντας το χέρι της στο οποίο κρατούσε ένα παλιομοδίτικο στιλό που είχε πάρει από το γραφείο του για να κρατάει σημειώσεις στο τετράδιο που είχε στερεωμένο στα γόνατα της. ''Αυτό ακριβώς εννοώ. Αστειεύεσαι με την ιδέα του θανάτου, σαν να μην σημαίνει τίποτα για 'σένα, όμως έχει αξία'' Ο Κλάους την κοίταξε υψώνοντας τα φρύδια του. ''Αν όχι ο δικός σου, τότε τουλάχιστον των άλλων''

''Έτσι, κάτω από αυτά τα διαβολικά πειράγματα και τα γοητευτικά αστεία, ο Κλάους Μάικλσον κουβαλάει το βαρύ φορτίο ενός βαθέος ψυχολογικού τραύματος που σχετίζεται με τον θάνατο'' είπε περιπαιχτικά.

Είχε περάσει το σοκ του να πεθαίνεις και να ξαναγεννιέσαι ως ένα πλάσμα που μέχρι τότε ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί, και το είχε ξεπεράσει. Είχε σκοτώσει την μητέρα του και για αιώνες ζούσε με το βάρος των ενοχών, μόνο και μόνο ώστε αυτή η καρακάξα να επιστρέψει στην ζωή -δύο φορές- και να του αποδείξει ότι ποτέ της δεν άξιζε να χάσει τον ύπνο του για εκείνη. Είχε χάσει δυο αδελφούς, αλλά δυο πανίσχυρες μάγισσες έψαχναν για έναν τρόπο να αναστήσουν τον έναν, και ειλικρινά, δεν έδινε δεκάρα για τον άλλον.