Μυστική Πόλη

Κεφάλαιο 6

Το μαρτύριο ξεκινά ...

Μέρα 1η

Το πρωί με ξύπνησε η μητέρα μου κατά τις 7.00. Τι ήθελε πρωί πρωί; Πρώτη φορά με ξυπνάει τόσο νωρίς. Κάτι θα ετοιμάζει πάλι.
-Ρεμπέκκα, ξυπνά, ξυπνά.
-Τι έγινε καλέ μαμά;
-Σήκω να ετοιμαστείς θα πάμε στο Λονδίνο.
-Γιατί ;
-Για να αγοράσουμε τα απαραίτητα για τον γάμο.
-Είναι ανάγκη;
-Φυσικά και είναι ανάγκη τι είναι αυτά που λες άντε σήκω για να γυρίσουμε και νωρίς.
-Καλά.
Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα να ετοιμαστώ. Στην είσοδο του σπιτιού μας περίμενε η άμαξα που είχε στείλει ο Μάξιμος για να με παραλάβει . Μπήκα μέσα και κάθισα στα καθίσματα που είχαν επένδυση από βελούδο. Μετά μπήκε και η μητέρα μου και φύγαμε.
Σε ολόκληρη την διαδρομή κοιτούσα έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουνα τη χθεσινή νύχτα μετά από κανένα δέκα λεπτό ένιωθα τα μάτια μου να βαραίνουν.
..................................................................................
Ο καιρός ήταν απαίσιος πράγμα καθόλου παράξενο αφού έτσι συνηθίζεται εδώ. Εγώ φορούσα ένα κατάλευκο νυφικό. Συζητούσαμε με τα παιδιά για την απόδραση. Ώσπου ήρθε και με πήρε ο πατέρας μου και πήγαμε στην εκκλησία ο Μάξιμος περίμενε στην άμαξα όπως τα είχαμε κανονίσει. Οι υπόλοιποι στις θέσεις τους, όλοι εκτός από τον Ντέιμον που να ήταν άραγε, έπρεπε να φύγουμε δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε εδώ αλλά αν δεν φύγουμε τώρα όμως θα χαλάσει το σχέδιο. Γνέφω στην Καρολάιν και εκείνη κάνει το σήμα για να φύγουμε. Αρχίζουμε όλοι και τρέχουμε και κατευθυνόμαστε προς την άμαξα.Ξαφνικά ακούμε έναν πυροβολισμό. Είμαστε όλοι σαστισμένοι όμως συνεχίζουμε να τρέχουμε. Όσπου κοιτάω το φόρεμα μου από άσπρο είχε γίνει κόκκινο κοιτάω πίσω ήταν ο Ντέιμον με ένα όπλο στο χέρι να σημαδεύει την Καρολάιν τώρα.
-Καρολάιν σκύψε.
Ακούγεται και δεύτερος πυροβολισμός.
Αυτή την φορά το θύμα ήταν η Καρολάιν μάλλον δεν θα πρόλαβε να σκύψει.
Τρέχω προς το μέρος της όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Είναι νεκρή!
-Όχι,όχι, όχι .
..................................................................................
-Ρεμπέκκα, Ρεμπέκκα ξυπνά παραμιλάς.
-Με πρόδωσε, με πρόδωσε.
-Ποιος σε πρόδωσε τι λες εφιάλτης ήταν.
-Πόση ώρα κοιμάμαι.
-Λίγα λεπτά.
Έγιναν όλα αυτά μέσα σε τόσα λίγα λεπτά ύπνου; Κι αν αυτό το όνειρο ήταν προφητικό; Τι θα γίνει αν όντως μας προδώσει ο Ντέιμον;
Από τις σκέψεις με έβγαλε η μητέρα μου.
-Έλα Ρεμπέκκα φτάσαμε κατέβα.
..................................................................................
Μετά από ώρες γυρίσαμε σπίτι. Έχοντας αγοράσει όλα όσα χρειάζονται για αυτή την παρωδία.
Ήμουν πολύ κουρασμένη και πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο μου για ύπνο.
Κάθισα στο κρεβάτι και άρχισα να σκέφτομαι. Κι αν το όνειρο βγει αληθινό; Τι θα γίνει τότε; Αν βρεθώ ξαφνικά νεκρή και εγώ και οι αγαπημένοι μου;

Αυτό ήταν και το έκτο κεφάλαιο της ιστορίας μας. Το ξέρω είναι λίγο μικρό αλλά την επόμενη φορά θα είναι μεγαλύτερο. Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους.👙🐋🐳🐟☺