Μυστική Πόλη

Κεφάλαιο 47

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται ζεστό

Από την πλευρά της Ρεμπέκκα:
Ανεβαίνω τα σκαλιά ένα ένα και προσεκτικά για να μην σκίσω το φόρεμα μου. Το μπλε πανέμορφο φόρεμα μου που μου έκανε δώρο η θεία μου για τα δεκαταεκτα γενέθλια μου. Σε κάθε σκαλί υπάρχει ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Αρχίζω και τα μαζεύω ένα ένα ώσπου φτάνω στο δεντρόσπιτο. Κάτω υπάρχει ένα στρώμα. Κάθομαι και περιμένω. Μετά από λίγη ώρα νιώθω κάποιον πίσω από την πλάτη μου να μου κλείνει τα μάτια με τα χέρια του. Αρχίζει και με φιλάει στα μαλλιά και μετά κατευθύνεται προς το λαιμό.
-Ντέιμον;
-Μη μιλάς. Ας μην χαλάσουμε την στιγμή με λόγια. Τα λόγια είναι άχρηστα. Όταν τα χρησιμοποιούμε καταστρέφουν τα πάντα. Έρωτες,φιλίες,οικογένειες,ανθρώπους, καταστάσεις τα πάντα. Τα λόγια καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Ας αφήσουμε τις πράξεις να μιλάνε. Και τα μάτια. Τίποτα άλλο.
Δεν μπόρεσα να βγάλω άχνα. Είχε δίκιο και το ήξερα. Τα λόγια είναι σκληρά. Αλλά σε τι θα εξυπηρετούσε την ανθρωπότητα αν όλοι ήταν μουγκοι. Πως θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τι νιώθουν χωρίς τον διάλογο. Αφού δεν μπορούμε να διαβάσουμε τα μυαλά τους. Πως θα λέμε σ'αγαπώ;Μου λείπεις;Μείνε;Σταμάτησα όμως να σκέφτομαι και κάθισα να απολαύσω την στιγμή. Πότε θα είχα ξανά αυτή την ευκαιρία. Ο Ντέιμον συνέχιζε να με φιλάει. Κάθε φορά που ήμουν κοντά του ένιωθα ασφάλεια. Ήμουνα σίγουρη ότι κάποιος σε αυτόν τον κόσμο με αγαπούσε και δεν ήμουν για όλους άχρηστη και περιττή. Ένιωθα ότι για κάποιον ήμουν χρήσιμη και ότι με αγαπούσε πραγματικά και ότι δεν ήθελε να με χρησιμοποιήσει όπως όλοι οι άλλοι. Ότι δεν νοιαζόταν αν ήμουν ψηλή, κοντή, λεπτή, χοντρή, ξανθιά ή μελαχρινή. Ότι με αγαπούσε έτσι όπως ήμουν με τα προτερήματα μου και τα ελαττώματα μου οποία και αν ήταν αυτά. Ελπίζω όλα τα κορίτσια να νιώσουν κάποια στιγμή όπως ένιωσα εγώ και αν το κάνουν να μην ξεχάσουν ποτέ τον άνθρωπο που τους έκανε να νιώσουν ζωντανές. Από την σκέψη μου όμως με έβγαλε η φωνή του Ντέιμον.
-Τι έχεις;Δεν είσαι συγκεντρωμένη σήμερα.
-Δεν ξέρω αγάπη μου με έπιασε μια μελαγχολία.
-Μην ανησυχείς για τίποτα θα είμαι για πάντα μαζί σου. Τίποτα δεν θα μας χωρίσει ούτε καν ο θάνατος.
........................................................................
Ξύπνησα παίζοντας ξανά και ξανά στο μυαλό μου την τελευταία του φράση. Τι συμβαίνει; Ή μάλλον καλύτερα τι θα συμβεί. Γιατί με επισκέπτεται συνέχεια στον ύπνο μου ο Ντέιμον αφού είναι νεκρός και γιατί βλέπω συνέχεια τις στιγμές που περάσαμε μαζί στον ύπνο μου. Μήπως όλα αυτά δεν είναι απλά ένα όνειρο; Μήπως πρόκειται να συναντήσω τον Ντέιμον σύντομα; Αν είναι να γίνει αυτό θα το αποδεχτώ. Δεν θα κλάψω. Αν αυτή είναι η μοίρα μου το μόνο που έχω να κάνω είναι να την αγκαλιάσω γιατί ούτως ή άλλως δεν αλλάζει ότι και να γίνει. Η μοίρα δεν περιμένει και δεν κάνει χαρές σε κανέναν. Όμως πρέπει να πάω να συναντήσω την Κλόντ. Τώρα που πέθανε ο πατέρας της θα είναι πολύ στεναχωρημενη και γι'αυτό θα πρέπει να της σταθώ. Εξάλλου είναι η αδερφή μου. Γι'αυτό θα πάρω τον Ντέρεκ και την μαμά μου και θα πάμε.
Μετά από λίγη ώρα:
-Είναι πολύ όμορφα εδώ. Είναι ήρεμα και δεν σας ενοχλεί κάνεις. Ειδικά όταν είσαι στην αυλή. Όλες αυτές οι μυρωδιές της άνοιξης. Τα λουλούδια. Οι μελωδίες από τα πουλάκια που κελαηδάνε. Είναι όλα υπέροχα. Όμως ένα κακό είναι ότι σε κάνουν να σκέφτεσαι.
-Τι σκέφτεσαι Κλόντ;
-Ότι δεν μπορώ να ζήσω όλες αυτές τις ομορφιές με τον πατέρα μου. Τον άνθρωπο που με μεγάλωσε με τόσο στοργή. Μόνος του. Δεν τον βοήθησε κανένας άλλος. Αλλά κάποιος τον πήρε από εμένα. Και θα τον εκδικηθώ γι'αυτό που μου έκανε. Μα Τον Θεό θα τον εκδικηθώ τόσο που θα εύχεται να μην είχε καν κοιτάξει τον πατέρα μου πόσο μάλλον να τον σκοτώσει
-Έχεις κάποιον στο μυαλό σου; ρώτησε ο Ντέρεκ
-Εσύ το ρωτάς αυτό;
-Τι εννοείς;
-Πως τολμάς και ρωτάς ενώ ξέρεις πολύ καλά τι έγινε και ποιος τον σκότωσε και του κάνεις πλάτες.
-Κλοντ τι λες; Γιατί κατηγορείς τον Ντέρεκ;
-Γιατί δεν τον Ρωτάς εσύ Ρεμπέκκα;
-Ντέρεκ για τι πράγμα μιλάει;
-Δεν ξέρω μάλλον είναι επηρεασμένη από τον θάνατο του πατέρα της και ξεσπάει σε όποιον βρει.
-Τι λες ρε;
Η Κλοντ είχε σηκωθεί όρθια και πήγε να Ορμηξει στον Ντέρεκ αλλά δεν πρόλαβε γιατί την άρπαξε η Ρόζα από το μπράτσο. Η Κλοντ άρχισε να ουρλιάζει.
-Άφησε με παλιό οχιά. Γύρισες πίσω μετά από 16 ολόκληρα χρόνια και μου το έπαιζες μετανιωμένη μανούλα μόνο και μόνο για να σκοτώσεις τον πατέρα μου. Τώρα όμως θα πληρώσεις.
Η Κλοντ σήκωσε το φουστάνι της και έβγαλε ένα όπλο από την μπότα της. Μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Άρχισε να πυροβολεί στον αέρα. Μετά πυροβόλησε τον Ντέρεκ. Άρχισα να τρέχω. Αυτός έπεσε στο έδαφος και εγώ πήγα να πιέσω την πληγή για να μην χάσει αίμα και πεθάνει. Δεν θα άντεχα να τον χάσω και αυτόν. Όχι δεύτερη φορά. Όχι. Άρχισα να φωνάζω το όνομα του.
-Ντέρεκ. Μην πεθάνεις σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι. Γύρνα πίσω. Έλα σε εμένα. Θα ζήσουμε ευτυχισμένοι. Θα παντρευτούμε και θα κάνουμε πολλά παιδιά. Γύρνα σε εμένα μην με αφήνεις μόνη.
-Δεν σε αφήνει μόνη σου καλή μου θα πας να τον βρεις.
Χωρίς να το καταλάβω η Κλοντ με πυροβόλησε τρεις φορές μια στο πόδι,μια στην πλάτη και μια στο κεφάλι. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον Ταιλερ και τον Ίαν να  της παίρνουν το όπλο και την Ρόζα και την Καρολάιν να είναι από πάνω μου και να κλαίνε και να φωνάζουν να γυρίσω πίσω. Όμως ήταν πολύ αργά. Έκλεισα τα μάτια μου και πέρασαν από μπροστά μου όλες οι καλές εμπειρίες μου. Το πρώτο μου φιλί, η γνωριμία μου με την Καρολάιν, η γνωριμία μου με τους αληθινούς μου γονείς, η πρώτη μου φορά με τον Ντέιμον, η γνωριμία μου με τον Ντέρεκ. Ώσπου ένα φως εμφανίστηκε μπροστά μου και από μέσα του βγήκε ο Ντέιμον με τον Ντέρεκ ντυμένοι στα λευκά.
-Έλα μαζί μας.
Προχώρησα. Ώσπου τους έφτασα. Μετά με πήρε ο Ντέιμον από το ένα χέρι και ο Ντέρεκ από το άλλο και προχωρήσαμε προς το άσπρο φως. Προς έναν άλλο κόσμο. Πιο γαλήνιο. Χωρίς προβλήματα. Εκεί όπου μόνο χαρά θα υπάρχει. Μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Αχώριστοι για πάντα.

                            ~Τέλος~
........................................................................
Γεια σας παιδιά αυτό ήταν το 47ο και το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας μου. Η αλήθεια είναι ότι όταν άρχισα να γράφω δεν περίμενα να φτάσω τόσα κεφάλαια περίμενα να γράψω το πολύ είκοσι άλλα τελικά είναι απίστευτο πόσες ιδέες σου έρχονται στην πορεία. Ελπίζω η ιστορία μου να σας άρεσε και να σας κράτησε συντροφιά και να μην την βαρεθήκατε. Επίσης ευχαριστώ όσους την διάβασαν και την υποστήριξαν. Γράψτε μου στα σχόλια αν θέλετε να γράψω άλλη. 😍