Μυστική Πόλη

Κεφαλαίο 23

Απρόσμενα νέα
Είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους βρήκα την οικογένεια μου και θα ξεκαθαρίσουν όλα ανάμεσα στους συγγενείς μου. Δεν άντεχα αυτή την κατάσταση. Που έπρεπε να κρυβόμαστε από όλους και από όλα. Τώρα θα μπορέσουμε να ζήσουμε ελεύθεροι. Δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Αύριο στις 6 θα είμαστε όλοι στο παλιό μου σπίτι. Δεν μπορώ να περιμένω. Σε λίγα λεπτά θα έχουμε δείπνο θα το ετοιμάσει η μητέρα μου για όλους μας. Οπότε σιγά-σιγά ας κατεβαίνω. Μόλις κατέβηκα ήταν όλα έτοιμα. Το μόνο που έλειπε ήταν να φωνάξουμε και τους αλλού για φαγητό. Πλησίασα την μαμά μου και της έδωσα ένα φιλί της το χρωστούσα.
-Τι κάνεις γλυκιά μου; Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε λίγα λεπτάκια. Αν θες κάτσε.
-Καλά είμαι. Που είναι όλοι;
-Οι άνδρες πήγαν να κάνουν μια βόλτα εδώ γύρω για να βρούνε και κανένα σπίτι για να μείνουμε. Και τα κορίτσια είναι πάνω. Θες να τα φωνάξω;
-Όχι θα τις φωνάξω εγώ.
-Εντάξει.
Ανέβηκα τις σκάλες και πήγα να τις φωνάξω. Η κάθε μια ήταν στα δωμάτια της. Πήγα πρώτα στην Καρολάιν για να μιλήσουμε και λίγο.
-Καρολάιν;
-Ναι;
-Να περάσω;
-Ναι.
Πέρασα μέσα και κάθισα στο κρεβάτι της.
-Τι κάνεις πως περάσατε χθες με τον Μάξιμο.
-Πολύ καλά. Να δεν σου είπα με όλα αυτά που έγιναν αλλά φιληθήκαμε.
-Τι;
-Ναι και σήμερα μετά το φαγητό θα πάμε στο δάσος για ραντεβού.
-Αλήθεια; Μπράβο.
-Ναι. Και ήταν τόσο ωραία χθες. Περάσαμε πολύ καλά.
-Χαίρομαι. Πάμε όμως τώρα να φωνάξουμε και την Αλέξα και να πάμε για φαγητό.
-Πάμε.
Πήγαμε στο δωμάτιο της Αλέξας και την φωνάξαμε και κατεβήκαμε κάτω.
Τα αγόρια είχαν ήδη έρθει και είχαν καθίσει. Οι θέσεις ήταν ίσα ίσα. Εγώ πήγα και κάθισα ανάμεσα στον Ντέιμον και τον Ντέρεκ,η Αλέξα δίπλα στον Άλεξ και η Καρολάιν ανάμεσα στον Μάξιμο και στον Τάιλερ. Στις δύο άκρες ήταν οι γονείς μου. Ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια. Κάποια στιγμή ένιωσα μια ζαλάδα και ένιωσα τα πάντα να σβήνουν γύρω μου. Και άρχισα να βυθίζομαι. Ώσπου έπεσα κάτω και σφράγισα τα μάτια μου. Μετά από αυτό δεν θυμάμαι τίποτα.
Από την πλευρά του Ντέιμον:
Τρώγαμε ώσπου είδα την Ρεμπέκκα να πέφτει δεν ξέρω τι τις συνέβει. Την πήρα στα χέρια και την πήγα στην άμαξα για να την πάω στο νοσοκομείο. Ήρθαν μαζί μου και οι γονείς της,ο αδερφός της και ο Ντέρεκ. Ήθελαν να έρθουν και οι άλλοι αλλά δεν χωρούσαμε στην άμαξα. Ο Ντέρεκ πήγε να οδηγήσει και όλοι οι άλλοι μείναμε μέσα. Αφού φτάσαμε την βγάλαμε έξω και την πήγαμε στο νοσοκομείο. Αυτοί την έβαλαν σε ένα δωμάτιο και εμείς περιμέναμε απ'έξω.
Από την πλευρά της Ρεμπέκκας:
Κάποια στιγμή βρήκα τις αισθήσεις μου και κοίταξα γύρω μου. Δεν ήξερα που βρίσκομαι. Και έτσι ρώτησα μια κοπέλα που ήταν εκεί πέρα.
-Που βρισκομαι;
-Είσαστε στο νοσοκομείο. Λιποθυμήσατε.
-Γιατί λιποθύμησα;
-Γιατί θα γίνετε μητέρα. Είστε έγκυος.
-Τι;
Δεν το πιστεύω. Πως έγινε αυτό; Είμαι πολύ μικρή για να έχω ένα παιδί. Είμαι μόνο δεκαέξι. Πως θα το μεγαλώσω; Θα το θέλει άραγε ο Ντέιμον ή θα το μεγαλώσω μόνη μου;
Από την πλευρά του Ντέρεκ:
Κάποια στιγμή βγήκε έξω η νοσοκόμα και μας είπε τι έχει η Ρεμπέκκα.
-Τι έχει το παιδί; ρώτησε η Ρόζα.
-Το παιδί θα κάνει παιδί. Μας ανακοίνωσε η νοσοκόμα
-Τι;είπαμε όλοι με μια φωνή.
-Ναι. Ποιος είναι ο πατέρας;
-Εγώ.είπε ο Ντέιμον
Δυστυχώς είσαι εσύ Ντέιμον μακάρι να ήμουν εγώ. Αλλά δεν πειράζει πάλι μαζί μου θα καταλήξει είτε με παιδί είτε χωρίς.
-Συγχαρητήρια.είπε η νοσοκόμα.Σε λίγη ώρα θα μπορέσετε να την πάρετε σπίτι.
-Μάλιστα ,ευχαριστούμε.
Μετά από λίγη ώρα βγήκε έξω η Ρεμπέκκα και την πήραμε να φύγουμε. Κανένας δεν μιλούσε. Ο Ίαν, η Ρόζα και ο Τάιλερ πήγαν να βρουν να αγοράσουν μια άμαξα γιατί δεν θα μας έφτανε μόνο μια και εγώ με την Ρεμπέκκα και τον Ντέιμον μπήκαμε στην άμαξα για να γυρίσουμε πίσω. Ο Ντέιμον πήγε μπροστά για να οδηγήσει και εγώ έμεινα με την Ρεμπέκκα πίσω. Ώσπου αρχίσαμε να μιλάμε.

Γειά σας αυτό ήταν και το 23ο Κεφάλαιο. Το ξέρω δεν το περιμένατε με τίποτα αλλά  έπρεπε χαχαχχαχαχ. Το ξέρω ότι το Κεφάλαιο είναι σχετικά μικρό και το έκλεισα απότομα αλλά θέλω η συζήτηση της Ρεμπέκκας και του Ντέρεκ να είναι στο επόμενο Κεφάλαιο. Μέχρι το επόμενο φιλιά.❤💋💋☺