Μυστική Πόλη

Κεφάλαιο 24

Νέες συμπάθειες

Από την πλευρά της Ρεμπέκκας:
Μόλις φύγαμε από το νοσοκομείο μπήκα στην άμαξα εγώ και ο Ντέρεκ. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα λίγο άβολα μαζί του αλλά εντάξει. Ούτως ή άλλως η διαδρομή είναι μικρή. Ξαφνικά ο Ντέρεκ άρχισε να μου μιλάει.
-Πως νιώθεις;
-Μια χαρά. Απλά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έγιναν έτσι τα πράγματα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν το θέλει ο Ντέιμον. Μόνη μου θα δυσκολευτώ στην περίπτωση που δεν το θέλει. Όποτε δεν ξέρω τι θα κάνω. Αν και θέλω πάρα πολύ να το κρατήσω.
-Μην ανησυχείς καθόλου. Να το κρατήσεις ένα παιδί είναι ευτυχία. Και έχεις πολλά άτομα για βοήθεια. Έχεις την μαμά σου,τον μπαμπά σου,τον αδερφό σου και έχεις και εμένα.
-Εσένα;
-Ναι. Μπορείς να υπολογίζεις στη βοήθεια μου. Θα είμαι εκεί ότι και αν χρειαστείς.
-Γιατί το κάνεις αυτό;
-Ποιό;
-Γιατί θέλεις να με βοηθήσεις;
Δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί μπήκε μέσα ο Ντέιμον.
-Φτάσαμε μπορείτε να κατεβείτε.
-Εντάξει. είπε ο Ντέρεκ
Ο Ντέιμον βγήκε έξω και ο Ντέρεκ με βοήθησε να κατέβω. Είναι πολύ ευγενικός και καλός μαζί μου αλλά γιατί. Μόλις μπήκαμε μέσα στο σπίτι ήταν όλοι εκεί εκτός από τους γονείς μου και τον Τάιλερ δεν είχαν γυρίσει ακόμα. Εγώ πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο μου για να ξεκουραστώ και δεν μίλησα σε κανέναν. Στο δωμάτιο μου με συνόδευσε ο Ντέρεκ.
-Δεν χρειάζεται να με ακολουθείς παντού έγκυος είμαι όχι ανάπηρη. Δεν θέλω να σου είμαι βάρος. Εξάλλου δεν είμαι δικιά σου ευθύνη αλλά του Ντέιμον.
-Μην μιλάς έτσι δεν μου είσαι βάρος και θέλω να σε βοηθάω. Πρέπει να ξεκουραστείς όμως τώρα η μέρα σήμερα ήταν πολύ φορτωμένη για σένα. Έμαθες πολλά και δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να τα διαχειριστείς.
-Μια χαρά θα είμαι.
-Καλώς,Καληνύχτα.μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο
-Καληνύχτα.
Τι ήταν αυτό τώρα; Τι συμβαίνει με τον Ντέρεκ γιατί θέλει να με βοηθάει τόσο πολύ; Θα μάθω σύντομα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και μετά από λίγο άκουσα την πόρτα να χτυπάει.
-Ρεμπέκκα;
-Ναι;
-Η Καρολάιν είμαι. Να περάσω;
-Ναι περνά.
-Δεν ενοχλώ έτσι;
-Όχι έλα.
-Εντάξει.
Η Καρολάιν άνοιξε την πόρτα και ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
-Είδα τον Ντέρεκ να βγαίνει από το δωμάτιο σου τι ήθελε;
-Να δει αν είμαι καλά.
-Τι έχεις; Τι είπαν στο νοσοκομείο;
-Είμαι έγκυος Καρολάιν,είμαι έγκυος. Το είπα δύο φορές μπας και μπορέσω να το χωνέψω.
-Τι;
-Ναι και εγώ έτσι αντέδρασα όταν το έμαθα.
-Και τι θα κάνεις τώρα;
-Θα το κρατήσω φυσικά. Θέλω πολύ ένα παιδί. Το ξέρω είμαι πολύ μικρή ακόμα αλλά νομίζω πως είμαι έτοιμη.
-Και ο Ντέιμον τι λέει;
-Δεν ξέρω δεν έχω μιλήσει καθόλου μαζί του. Μόνο με τον Ντέρεκ μίλησα.
-Τι δουλειά έχει ο Ντέρεκ,Ρεμπέκκα;Ο Ντέιμον είναι ο πατέρας με αυτόν πρέπει να μιλήσεις.
-Ο Ντέρεκ νοιάζεται για εμένα. Και ο Ντέιμον δεν μπήκε καν στον κόπο να με ρωτήσει πως νιώθω. Δεν ενδιαφέρεται Καρολάιν. Δεν τον νοιάζει.
-Ο Ντέρεκ δεν σου είναι τίποτα. Σε ξέρει μόνο μια μέρα. Δεν μπορεί να σε νοιάστηκε σε μια μέρα.
-Μπορεί.
-Δεν μπορεί.
-Μην επιμένεις Καρολάιν.
-Ο χρόνος θα δείξει.
-Αυτό λέω και εγώ. Θα δούμε. Τώρα πες μου εσύ θα βγεις με τον Μάξιμο;
-Όχι θα βγούμε αύριο αν γυρίσουμε νωρίς από τους γονείς σου.
-Εντάξει. Πήγαινε τώρα θέλω να ξεκουραστώ.
-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.
Η Καρολάιν βγήκε έξω και εγώ έκλεισα τα μάτια. Κοιμήθηκα αμέσως ήμουν εξαντλημένη.
........................................................................
Είμαστε έξω από το σπίτι μας. Εγώ και ο Ντέιμον καθόμαστε και παίζουμε με το μικρό μας κοριτσάκι. Ώσπου έρχεται ο Ντέρεκ.
-Ντέιμον σε προκαλώ σε μονομαχία. Για την καρδιά της Ρεμπέκκας.
-Τι είναι αυτές οι γελοιότητες Ντέρεκ.του λέω εγώ.
-Ρεμπέκκα δεν μπορώ να σε νιώθω μακριά μου. Και ξέρω ότι έχεις αισθήματα για εμένα απλά δεν τα παραδέχεσαι.
-Μα τον Ντέιμον τον αγαπάω και εξάλλου είναι ο πατέρας του παιδιού μου.
-Μας αγαπάς και τους δύο. Και επειδή δεν μπορώ να περιμένω άλλο μέχρι να διαλέξεις προκαλώ τον Ντέιμον σε μονομαχία. Έλα αν τολμάς.
-Φυσικά και τολμάω διάλεξε όπλο.
-Ξίφος.
-Ωραία. Πάω να πάρω το δικό μου.
-Έχω φέρει και για τους δύο μας.
-Όχι θα πάω να φέρω το δικό μου.
-Όπως θες.
-Ρεμπέκκα πήγαινε μέσα το παιδί.
-Εντάξει. Μαμά. Πάρε το παιδί.
Ήρθε η μαμά μου και πήρε μέσα
το παιδί. Μετά από λίγο βγήκε ο Ντέιμον με το ξίφος του.
-Είσαι έτοιμος; ρώτησε ο Ντέρεκ
-Γεννήθηκα έτοιμος.
-Ωραία.
-Ωραία.
Άρχισαν την ξιφομαχία. Ήταν τρομακτικό από στιγμή σε στιγμή κάποιος θα έπεφτε νεκρός και εγώ δεν ήξερα που θα ήθελα να είναι. Τους αγαπούσα και τους δύο και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποιόν αγαπούσα πιο πολύ. Κάποια στιγμή άκουσα μια κραυγή. Κοίταξα και ήταν ο Ντέιμον με το ξίφος καρφωμένο στην καρδιά του. Έτρεξα προς το μέρος του ουρλιάζοντας και φωνάζοντας το όνομα του. Μόλις τον έφτασα άρχισα να τον χαϊδεύω στο πρόσωπο και να ουρλιάζω.
-Όχιιιι
.......................................................................
Ώσπου ξύπνησα. Και είδα τον Ντέιμον πάνω από το κεφάλι μου.
-Είσαι καλά;με ρώτησε

Γειά σας αυτό ήταν και το 24ο Κεφάλαιο. Το ξέρω πως η πλοκή προχωράει σχετικά γρήγορα αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί έχω πολλές ιδέες για την ιστορία. Γράψτε μου στα σχόλια πως σας φαίνεται ο Ντέρεκ.