Μυστική Πόλη

Κεφάλαιο 9

Μέρα 4η
Γράμματα για καληνύχτα

-Αυτό ψάχνεις; με ξαναρώτησε επίμονα η αδερφή μου
Εμένα μου είχε κοπεί η ανάσα δεν μπορούσα να βγάλω άχνα. Νόμιζα ότι θα σταματήσει η καρδιά μου να χτυπάει. Θα μπορούσε να το βρει ο οποιοδήποτε.
-Τι έπαθες ; Μίλησε μου. Αυτό ψάχνεις ;
- Που,που το βρήκες αυτό ;
-Το βρήκα στο σαλόνι. Όμως τώρα τις ερωτήσεις τις κάνω εγώ και εσύ μου δίνεις απαντήσεις.
-Εγώ δεν θα δώσω καμία εξήγηση σε εσένα . Η ζωή είναι δικιά μου και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να εμπλέκεται πόσο μάλλον εσύ.
-Α έτσι τότε δεν έχεις πρόβλημα να το μάθει ο μπαμπάς; με απείλησε
-Τολμά και θα μάθει και για σένα και τον Άλεξ.
Με το που τελείωσα την φράση μου άκουσα την πόρτα να ανοίγει και η Αλέξα έγινε καπνός.
Ευτυχώς πριν φύγει έριξε το χαρτάκι στο πάτωμα.
Το ξεδίπλωσα και το διάβασα:
Θα σε περιμένω με αγωνία σε δύο μέρες στο γνωστό σημείο στις 00.00
Ντέιμον❤
........................................................................Το Επόμενο πρωί
Ξύπνησα με το χαρτάκι ακουμπισμένο στο στήθος μου.
Αφού τήρησα την καθημερινή μου ρουτίνα κάθισα στο γραφείο μου και πήρα πένα και χαρτί και άρχισα να γράφω τα γράμματα με τις λεπτομέρειες για τον Μάξιμο και τον Ντέιμον.

Πολυαγαπημένε μου Ντέιμον,

Σου είχα πει πως θα σου έστελνα γράμμα με τις τελευταίες λεπτομέρειες. Λοιπόν όπως είπαμε το σχέδιο θα πραγματοποιηθεί την ημέρα του υποτιθέμενου γάμου μου. Αυτό που πρέπει να ξέρεις εσύ είναι ότι η θέση σου είναι να απασχολήσεις τον πατέρα μου. Και μόλις ακούσεις το σήμα από την Καρολάιν θα απομακρυνθείς σιγά σιγά. Και όσο για την συνάντηση μας θα είμαι εκεί.
Με αγάπη,
Ρεμπέκκα

Αγαπητέ Μάξιμε,

Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου πω τις τελευταίες λεπτομέρειες. Η δική σου θέση είναι να οδηγείς την άμαξα μόλις ακούσεις το σήμα που θα δώσει η Καρολάιν θα περιμένεις έτοιμος μέχρι που να φτάσουμε όλοι στην άμαξα και μετά θα γίνουμε καπνός. Πρέπει να γίνουν όλα πολύ διακριτικά.
Με αγάπη,
Ρεμπέκκα

Αφού μεσημεριασε βγήκα έξω για να δώσω το γράμμα στον Ντέιμον. Στον Μάξιμο θα το έδινα την επόμενη μέρα που θα ερχόταν στο σπίτι μας. Κατευθύνθηκα σχεδόν τρέχοντας προς το μέρος του και του έχωσα το γράμμα στη χούφτα του και έφυγα χωρίς να με δει κανείς. Γύρισα πίσω μου για μια στιγμή και είδα τον Ντέιμον να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό και να καρφώνει το κορμί μου με τα γαλανά μάτια του. Γύρισα ξανά μπροστά μου και συνέχισα την πορεία μου. Πήγα σπίτι ανέβηκα στο δωμάτιο μου και δεν βγήκα μέχρι την ώρα που κοιμήθηκα. Μετρούσα τις μέρες μέχρι την συνάντηση μου με τον Ντέιμον. Ανυπομονούσα. Όλο μου το είναι επιθυμούσε να βρεθεί μαζί του. Όμως είχα ένα προαίσθημα. Θα γίνει κάτι που θα τα αλλάξει όλα...Ή μήπως όχι;

Αυτό ήταν και το ένατο κεφάλαιο. Ελπίζω να σας άρεσε☺.